(απόσπασμα συν/ξης στον ρ/σ FLASH)
Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι το κράτος στηρίζει τις τράπεζες, οι οποίες βέβαια πληρώνουν και αμαρτίες του κράτους, δηλαδή δημοσιονομικές αμαρτίες του παρελθόντος, και από την άλλη δε φτάνει αυτή η περίφημη ρευστότητα... στην αγορά. Δηλαδή δεν υπάρχουν αιτήματα για δάνεια, έχει αποθαρρυνθεί η επιχειρηματική τάξη, έχουν άλλες προτεραιότητες οι τράπεζες; Τι εξήγηση δώσατε σε κυβερνητικό επίπεδο;
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Eίναι γεγονός, ότι ο τραπεζικός τομέας έχει, μετά τη μεταπολίτευση, τα ίδια δομικά χαρακτηριστικά, τις ίδιες διαρθρωτικές αδυναμίες που έχει το μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.
Ήταν και παραμένει οργανικό μέρος, ενός μοντέλου που έχει φτάσει πλέον σε αδιέξοδο. Η συζήτησή μας δεν ήταν επί της αρχής, γιατί συμφωνήσαμε όλοι στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι οι εγγυήσεις αυτές, ύψους 30 δισεκατομμυρίων, πρέπει να δοθούν.
Η συζήτησή μας ήταν ως προς το ρόλο, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του τραπεζικού τομέα απέναντι στον ελληνικό λαό, στην ελληνική οικονομία και στο μέλλον της χώρας, με άλλα λόγια γύρω από τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβει ο τραπεζικός τομέας σε αυτή τη συλλογική εθνική προσπάθεια για την υπέρβαση της κρίσης.
Ναι, αλλά κ. Μπεγλίτη είναι μία επαναλαμβανόμενη συζήτηση, έχει ξαναγίνει στο παρελθόν.
Και από την εποχή της Νέας Δημοκρατίας θα έλεγα. Δηλαδή δίνουμε τα λεφτά, αλλά θα χρησιμοποιηθούν με σωστό τρόπο, θα βάλουμε και έναν Επίτροπο που θα τους ελέγχει και τελικά δε βλέπουμε αποτέλεσμα.
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Ακριβώς αυτό ήταν ένα μέρος της συζήτησής μας και είναι ευθύνη της Κυβέρνησής μας να πείσει τον τραπεζικό τομέα, να πεισθούν οι τραπεζίτες ότι εκτός από τα συμφέροντα των μετόχων υπάρχουν και τα πραγματικά συμφέροντα της ελληνικής οικονομίας.
Δεν ήταν μια συζήτηση επαναλαμβανόμενη. Ήταν στρατηγικού χαρακτήρα και προσανατολισμού, που ανέδειξε τις δικές μας πολιτικές ευθύνες ως Κυβέρνηση απέναντι στον τραπεζικό τομέα, αλλά ανέδειξε και τις μεγάλες ευθύνες του τραπεζικού τομέα απέναντι στην ελληνική οικονομία.
H χθεσινή συζήτηση έδειξε ότι το θέμα του τραπεζικού τομέα δεν είναι ένα θέμα καθημερινής διαχείρισης. Είναι στρατηγικού χαρακτήρα και συνδέεται με τις μεγάλες αλλαγές που θέλουμε να κάνουμε στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. O τραπεζικός τομέας, παρά τις δυσκολίες τις οποίες κατανοούμε και αντιλαμβανόμαστε, μπορεί να συμβάλλει στην εθνική, παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ο τραπεζικός τομέας έχει αλλάξει δυο – τρεις φορές στη διάρκεια των τελευταίων 35 ετών, με την έννοια, κρατικοποιήθηκαν τράπεζες επί Κωνσταντίνου Καραμανλή… . Ιδιωτικοποιήθηκαν επί κυβερνήσεων Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Επομένως δεν είναι σταθερός ο τραπεζικός τομέας, έχει εξελιχθεί. Μπορεί να μην έχει εξελιχθεί στην κατεύθυνση που θα επιθυμούσατε σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της ρευστότητας, αλλά υπάρχουν σοβαρές αλλαγές σ' αυτόν τον τομέα.
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Δεν υπάρχει όμως μία μεγάλη, στρατηγικού χαρακτήρα αλλαγή που οφείλει ο τραπεζικός τομέας να κάνει και μάλιστα άμεσα. Mια αλλαγή στην κατεύθυνση των δυναμικών συνεργειών, θα έλεγα συγχωνεύσεων, ώστε να διαμορφώσουμε τραπεζικές οικονομίες κλίμακας ικανές να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση και τον ανταγωνισμό στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές επίπεδο.
Εκεί βλέπουμε μια μεγάλη καθυστέρηση από τον τραπεζικό τομέα, που οφείλεται περισσότερο σε αντιλήψεις που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, παρά σε μια στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσει συμβατή με τις σημερινές ανάγκες και με τις σημερινές του υποχρεώσεις.
Σήμερα κ. Μπεγλίτη ποιος είναι ο βαθμός στήριξης της κοινωνίας στην κυβέρνηση; Είναι στήριξη; Είναι απλή ανοχή; Έχει αρχίσει να αντιστρέφεται η κατάσταση και έχει ουσιαστικά ξεπεράσει τα περιθώρια ανοχής του κόσμου; Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Θα μπορούσα να το προσδιορίσω έστω και αν είναι δύσκολο, παρόλο ότι βιωματικά βλέπω καθημερινά τις κοινωνικές αντιδράσεις, ότι πρόκειται για μια κατάσταση, να μου επιτρέψετε να πω, θετικής αναμονής και θετικής ανοχής. Μιας ανοχής με θετικό πρόσωπο, μιας προσδοκίας της κοινωνίας στη μεγάλη της πλειοψηφία απέναντι στην Κυβέρνηση, στην πολιτική της και στην προσπάθεια που γίνεται για την υπέρβαση της κρίσης.
Αυτή η θετική ανοχή ή αναμονή πολλές φορές δεν αποτυπώνεται. Eίναι όμως υπαρκτή με όρους κοινωνικούς, παρά τα προβλήματα που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Αυτή τη θετική ανοχή ή αντοχή της κοινωνίας πρέπει να τη διευρύνουμε ή καλύτερα να την υποστυλώσουμε και αυτό κάνουμε, αυτό προσπαθούμε καθημερινά. Δύσκολη διαδικασία, δύσκολο εγχείρημα και στόχος, όμως είναι το μόνο που πρέπει να κάνουμε, διαφορετικά τα πράγματα θα γίνουν πραγματικά πολύ δύσκολα.
Ναι, πώς τεκμηριώνετε όμως αυτή την ανοχή; Δηλαδή πάει να μιλήσει η Υπουργός Εργασίας, εμφανίζονται άνεργοι της Φίλκεραμ, αν δεν κάνω λάθος, διαμαρτύρονται. Πάει ο Δήμαρχος Αθηναίων, νεοεκλεγείς, να διοικήσει το Δήμο του, εμφανίζονται οι απολυμένοι συμβασιούχοι, τον μπλοκάρουν. Δηλαδή δεν υπάρχει και μεγάλη ανοχή.
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Μην αφήνουμε να θολώνουν το τοπίο, την εικόνα και τα εργαλεία ανάλυσης της κοινωνικής κατάστασης, ορισμένες αποσπασματικές, περιθωριακές εκδηλώσεις που μπορεί να είναι κατανοητές σε σχέση με την αντίδραση, ακόμα και την οργή του κόσμου, δεν εκφράζουν όμως τις πραγματικές διαθέσεις της κοινωνίας.
Πράγματι υπάρχουν αυτές οι επιμέρους αντιδράσεις. Όμως θέλω να πω ότι – αν μου επιτρέψετε την έκφραση – ο εθνικός κορμός, η εθνική σπονδυλική στήλη αντέχει ακόμα. Είναι οι σπαραγμοί μιας μεταβατικής περιόδου μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και σε αυτό το «κοιλοπόνεμα» πραγματικά θα υπάρχουν και αυτές οι αντιδράσεις.
Τώρα δεν σας ανησυχεί η αστοχία του οικονομικού επιτελείου; Γιατί το λέω αυτό. Τα έσοδα δεν εισπράττονται σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι δαπάνες δεν περιορίζονται σύμφωνα με το πρόγραμμα. Η οικονομία δεν ανακάμπτει σύμφωνα με το πρόγραμμα και αυτό σημαίνει ότι παίρνει παράταξη η κρίση και δοκιμάζεται η αντοχή της κοινωνίας.
Π. ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ: Είναι αλήθεια αυτό που λέτε. Έχουμε προβλήματα στην εκτέλεση του προϋπολογισμού. Δεν τα κρύψαμε, αντίθετα τα αναγνωρίζουμε. Το θέμα, παραδείγματος χάρη, της υστέρησης των εσόδων τους δύο πρώτους μήνες υλοποίησης του προϋπολογισμού του 2011 είναι ένα θέμα που μας προβληματίζει. Είναι όμως αντανάκλαση της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας και του υψηλότερου βαθμού και ποσοστού ύφεσης της τελευταίας περιόδου του 2010.
Είναι ένα πρόβλημα όχι απλά διοικητικό, ανασυγκρότησης των φοροεισπρακτικών μηχανισμών η οποία πρέπει να γίνει και να ενταθεί αυτή η διαδικασία ανασυγκρότησης, αλλά είναι ένα ουσιαστικό πρόβλημα της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας.
