Φθάνω στην πόλη
Και ο ένας -ο νικητής-
Μου βάζει στην τσέπη φανερά
Το ψηφοδέλτιο της αρεσκείας του
Ενώ κάνει το ίδιο
Και σε μερικούς άλλους
Του αντίπαλου στρατοπέδου...
Χρ. Παπαγεωργίου, Παντός καιρού
Οι πολιτικές παθογένειες στη χώρα μας είναι πολλές. Και είναι αυτές που έχουν καταστήσει αρτηριοσκληρωτική τη Δημοκρατία μας και δεν αφήνουν την κοινωνία να αναπνεύσει.
ΘΑ αναφερθώ σε τρία συμπτώματα:
* ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ
Φτιασιδώνονται οι leaders, καλλωπίζονται οι χώροι, εξευρωπαΐζονται τα διαφημιστικά spots, «καλουπώνονται» οι αιρετικοί, βγαίνουν από τα μπαούλα παλιές φωτογραφίες / οικογενειακές στιγμές, προσλαμβάνονται ειδικοί σύμβουλοι, ανθεί το «παρα-εμπόριο» των ΜΜΕ, κι όμως τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την αντήχηση της ανυπαρξίας πολιτικού λόγου.
Η πολιτική «πουλάει» ως τέχνη, αλλά οι Ελληνες πολιτικοί έγιναν πολύ γρήγορα «επαγγελματίες» κι έτσι δεν πρόκαναν να θητεύσουν στη σεμνότητα, την ειλικρίνεια, την παράδοση, τις αρχές.
* ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΜΙΑ
Ουδείς αναγνωρίζει (και το χειρότερο: ουδείς τηρεί) τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού.
ΟΥΤΕ τα αντίπαλα κόμματα, ούτε οι πολιτευτές του ίδιου κόμματος φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι «οι βουλευτές φεύγουν αλλά η Δημοκρατία μένει» κι ότι χρεωστούν και κάτι σ' αυτό το λεγόμενο (και μη-τηρούμενο) ΗΘΟΣ (για το ΥΦΟΣ δεν γίνεται λόγος, αφού στην Ελλάδα ουδέποτε διακρινόμασταν για το στιλ).
Η σκοπιμότητα προέχει πάσης νομιμότητος ή δεοντολογίας.
* ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ
Ολη η Ελλάδα, με πρωτοστατούντες τους πολιτικούς, χάνει τη μνήμη της. ΟΛΑ ξεχνιούνται, συμψηφίζονται ή παραγράφονται. Κανένας δεν έχει διαπράξει ποτέ κανένα λάθος (κι αν το διέπραξε ασφαλώς έφταιγε ο αντίπαλος).
ΟΛΟΙ, λοιπόν, ως αθώες περιστερές, απηλλαγμένοι των ευθυνών για την κακιά πορεία του τόπου και των τύψεων για τα βάσανα του λαού, με διαθλασμένο το αίσθημα ατομικής ευθύνης κι έχοντας ως Ευαγγέλιο το προσωπικό-κομματικό συμφέρον, μας ζητούν την ψήφο μας «για να μην εκλεγούν οι άλλοι».
ΟΙ πολιτικοί, με τους μάγους και τους μυστικοσύμβουλους, διαβάζουν τα γκάλοπ για να διακρίνουν τους οιωνούς.
ΟΙ πολίτες, έντρομοι από την «ανομβρία» και τη ΔΝΤ-κρατία, νομίζουν ότι εξορκίζουν το «Κακό» βρίζοντας τον αντίπαλο (ακόμα κι όταν αυτός μιλάει με σύνεση).
ΑΥΤΗ την παθογένεια που είχαμε διαπιστώσει και περι-γράψει πριν από 15 χρόνια, την ξαναβρίσκουμε πάλι μπροστά μας (επ)ενδεδυμένη και με το Τροϊκόν Αγος.
ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ: πολιτικός γιατρός δεν υπάρχει σ' αυτή τη χώρα;
ΠΗΓΗ: enet.gr
