Δεν µπορεί...
... να γραφτεί ως είδηση. Είναι απλώς µια φήµη, που όµως δεν απέχει πολύ από τη λογική. Οπως γράφει ο Μάρτιν Γουόκερ στο Πρακτορείο Ηνωµένος Τύπος, «µια οµάδα γερµανών αξιωµατούχων έχει αποµονωθεί µε άκρα µυστικότητα σε σουίτα γραφείων στη Φρανκφούρτη και επεξεργάζεται ένα σχέδιο δράσης για το ενδεχόµενο επιστροφής στο γερµανικό µάρκο». Πόσες ακόµη διασώσεις χωρών θα χρειαστούν ώστε...
η εφαρµογή αυτού του σχεδίου – αν πράγµατι είναι υπαρκτό – να καταστεί επιτακτική;
Οι αγορές...
... δεν εντυπωσιάστηκαν από τη διάσωση της Ιρλανδίας. Και γιατί να εντυπωσιαστούν,άλλωστε;
Η ευρωπαϊκή ηγεσία εξακολουθεί να βλέπει την κρίση σαν ένα πρόβληµα εµπιστοσύνης και όχι σαν ένα ζήτηµα ουσίας. «Τώρα ο κίνδυνος απειλεί την Πορτογαλία», επισηµαίνει ο Λάρι Ελιοτ στην εφηµερίδα «Γκάρντιαν». «Ακόµη και την Ισπανία. Το κόστος δανεισµού των δύο χωρών διαρκώς ανεβαίνει». Πρόκειται για µια διαδικασία που αυτοτροφοδοτείται: τα υψηλά επιτόκια δυσκολεύουν ακόµη περισσότερο τις χώρες να ανταποκριθούν στις δεσµεύσεις τους, κάτι που οδηγεί σε ακόµη υψηλότερα επιτόκια και πάει λέγοντας. Οι διασώσεις δεν µπορεί να σπάσουν αυτό τον φαύλο κύκλο, λέει ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν, επειδή δεν είναι η καρδιά του προβλήµατος αλλά ένα σύµπτωµα της ευρωπαϊκής στρατηγικής, που έχει επιλέξει τη λιτότητα και την πλήρη αποπληρωµή των δανείων. «Τι θα χρειάζονταν λοιπόν η Ιρλανδία – και η Ελλάδα και η Πορτογαλία και… και… – αν το πραγµατικό τους πρόβληµα δεν ήταν πρόβληµα εµπιστοσύνης αλλά στρατηγικής;» αναρωτιέται ο Πολ Κρούγκµαν. «∆ιαγραφή των χρεών τους. Κάτι τέτοιο όµως δεν βρίσκεται στην ατζέντα».
Η υποτίµηση...
... των νοµισµάτων τους,ούτε αυτή είναι εφικτή.
Στο ερώτηµα: «Υπάρχει χώρα στην Ιστορία που να ευηµέρησε υποτιµώντας το νόµισµά της;», ο Πολ Κρούγκµαν απαντά: Η Βρετανία, που ανέκαµψε από τον ζόφο όταν υποτίµησε τη στερλίνα έναντι του µάρκου το 1992 (µάλιστα, κάποιοι χωρατατζήδες είχαν προτείνει τότε να ανεγερθεί ο ανδριάντας του Τζορτζ Σόρος στην Πλατεία Τραφάλγκαρ). Η Σουηδία, που ανέκαµψε από την τραπεζική κρίση τηςδεκαετίας του 1990 µε µια εξαγωγική έκρηξη, η οποία στηρίχτηκε στην υποτιµηµένη κορόνα της. Η Νότια Κορέα, που βγήκε από την κρίση του 1997 µε µια εξαγωγική άνθηση η οποία στηρίχτηκε στο υποτιµηµένο γουόν. Η Αργεντινή, που αναδύθηκε από την κρίση του 2002 µε τις εξαγωγές της και το υποτιµηµένο πέσο. «Το κακό όµως είναι», καταλήγει ο αµερικανός οικονοµολόγος, «πως επειδή η τρέχουσα κρίση είναι παγκόσµια, αυτή η συνήθης διέξοδος είναι αποκλεισµένη».
Εκτός αν… Εκτός αν...
... η φήµη για την οποίαγράφαµε παραπάνω επιβεβαιωθεί στα λόγια του Γκραµ Τέρνερ, αναλυτή του επενδυτικού οίκου GFC, ο οποίος προτείνει: «Η Αυστρία, η Φινλανδία, η Ολλανδία και η Γερµανία θα µπορούσαν να συγκροτήσουν µια νέα ζώνη του γερµανικού µάρκου, η οποία θα επέτρεπε στις υπόλοιπες 12 χώρες της ευρωζώνης να βγουν από την κρίση µε υποτιµήσεις. Θα ήταν προτιµότερο από τον σηµερινό ζουρλοµανδύα του ενιαίου νοµίσµατος».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on-line, rvranas@otenet.gr
