«Αν η µάνα φτάσει να αντιµετωπίζει το παιδί της σαν άλλη οντότητα, σαν ξένο και του παραχωρήσει την ελευθερία του να αυτονοµηθεί, εκείνο θα καταφέρει να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του µε τις δικές του δυνάµεις», παρατηρεί η διάσηµη ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα για τις παθιασµένες (και ελληνίδες) µανάδες...
Οταν η γυναίκα απελευθερωθεί από την παθιασµένη αγάπη της για το παιδί της και το αντιµετωπίσει ως ξένη αυτόνοµη οντότητα, τότε ο ευρωπαϊκός πολιτισµός θα ξεπεράσει την κρίση του µε τους ξένους, ισχυρίζεται η σταρ της ψυχανάλυσης
Η Τζούλια Κρίστεβα, η έµπειρη επιστήµονας, η σταρ της ψυχανάλυσης, η συγγραφέας και γλωσσολόγος που συχνά - πυκνά στον επαγγελµατικό της βίο έχει συγκρουστεί µε το επιστηµονικό κατεστηµένο, έχει αναπτύξει µια θεωρία σχετικά µε τις γυναίκες, τη µητρότητα αλλά και την ξενοφοβία.
«Η µητρική αγάπη είναι η βασική κατάσταση του ανθρώπινου πολιτισµού.
Μάλιστα το είδος της αφοσιωµένης αγάπης που δείχνει η µητέρα στο νεογέννητό της είναι η αρχή. Σε αυτήν την αγάπη υπάρχει και ο αντίθετος πόλος, για τον οποίο έχουµε αναφορές από τα δικαστικά αρχεία µε περιπτώσεις µητέρων που αφήνουν τα µωρά τους στην κατάψυξη, τα χτυπάνε, τα βασανίζουν. Νιώθουν ότι το παιδί τούς ανήκει και θέλουν να το καταστρέψουν».
Και βέβαια υπάρχει λύση. Τόσες πολύωρες συνεδρίες µε γυναίκες και άνδρες, µε µητέρες και ενηλίκους, που θυµήθηκαν τη σχέση τους µε τη µητέρα τους και ξεδίπλωσαν στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης τον µίτο της ύπαρξής τους, οδήγησαν τη βουλγαρικής καταγωγής, εγκαταστηµένη στο Παρίσι, διανοούµενη Κρίστεβα σε εξηγήσεις γι αυτό το µητρικό πάθος.
«Η µητρότητα είναι ένα µείγµα αγάπης και µίσους. Η µητέρα που κάνει θυσίες για το παιδί της προέρχεται από τα θρησκευτικά πρότυπα, ενώ εκείνη που το εξουσιάζει στο πλαίσιο πάλι των χριστιανικών αντιλήψεων θεωρούνταν µάγισσα. Στη σύγχρονη κοινωνία καλούµαστε λοιπόν να κατευνάσουµε αυτό το πάθος της µητέρας. Τα εργαλεία της γλώσσας, οι αξίες της κοινωνίας βοηθούν να µεταδώσουµε στη νέα µητέρα την ιδέα της επανεκκίνησης της σχέσης της µε το παιδί της. Μόνο όταν η µητέρα κατανοήσει ότι το παιδί δεν της ανήκει, ότι είναι αυτόνοµη ύπαρξη, τότε θα αλλάξουν και οι σχέσεις των ανθρώπων µεταξύ τους µέσα στην κοινωνία. Χρειάζεται να λέµε ότι µητρότητα είναι να µπορείς να βλέπεις τα πράγµατα από την πλευρά του άλλου. Οταν, για παράδειγµα, µία µητέρα δίνει ένα ποτήρι νερό στο παιδί της το κάνει προνοητικά, επειδή πιστεύει ότι εκείνο θα διψάσει. Οµως έτσι το ευνουχίζει, γιατί εκείνη θεωρεί πως γνωρίζει ποιες είναι οι ανάγκες του. Είναι όµως διαφορετικό να δει την πραγµατικότητα µπαίνοντας στη θέση του παιδιού. Αυτό είναι µια υπέρβαση που συµβαίνει µόνο σε µία µητέρα εκτός πάθους».
Η Τζούλια Κρίστεβα, η οποία παρουσίασε χθες στο Μegaron Ρlus αυτήν τη θεωρία για τον κατευνασµό του µητρικού πάθους, απλώνει τη σκέψη της και πάνω από την κοινή ευρωπαϊκή πραγµατικότητα και τη σχέση µας µε τους µετανάστες. Και κάνει λόγο για τη σηµασία της συµβολικής µητρότητας. «Το να µπορούµε να δούµε την πραγµατικότητα µέσα από τα µάτια των ξένων και να µπορέσουµε να τους παρέχουµε βοήθεια και στήριξη στις ανάγκες τους, όπως µία µητέρα που βλέπει σαν ξένο το παιδί της, είναι η ουσία της αντιµετώπισης αυτού του σύγχρονου προβλήµατος».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on-line
