Εάν, εσείς, δεν μπορείτε ποτέ να φανταστείτε, ένα ελικόπτερο να πετάει χαρτονομίσματα πάνω από το κεφάλι μας, με τέτοιο τρόπο ώστε ο καθένας μας να πάρει από ένα ορισμένο ποσό, χωρίς να χρειάζεται να πλακωνόμαστε για το ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα και με τα χρήματα αυτά που θα πάρουμε, να καλύψουμε τις...
τρέχουσες ανάγκες μας, οι νεοφιλελεύθεροι όχι μόνο το ονειρεύονται, αλλά το έχουν αναπτύξει σαν θεωρητικό οικονομικό μοντέλο για την ανάκαμψη της οικονομίας σε περιόδους κρίσεων.
Υπάρχει κρίση στην παγκόσμια αγορά λόγω κορωνοϊού;
Ναι, υπάρχει, και μεγάλη μάλιστα.
Ο κόσμος κλεισμένος στα σπίτια του δεν καταναλώνει, επιχειρήσεις και μαγαζιά παραμένουν κλειστά, εργοστάσια κατεβάζουν διακόπτες, με λίγα λόγια τα θεμέλια της ελεύθερης οικονομίας τρίζουν.
Θεμέλια που τρίζουν, οι μηχανικοί τα ενισχύουν με μπετόν για να μην πέσει η οικοδομή και μας πλακώσει.
Ε, τι νομίζετε ότι χρειάζεται και η οικονομία, όταν έχει τα μαύρα χάλια της; Ενίσχυση με χρήμα ζεστό χρειάζεται.
Χίλια δολάρια στην κάθε οικογένεια υποσχέθηκε ο Trump για να τονωθεί η ζήτηση και να κινηθεί η αγορά.
Χίλια δολάρια bonus, όχι από το αφεντικό της εργασίας ή το επίδομα της ανεργίας, αλλά από το ίδιο το κράτος.
Τον μποναμά αυτό οι νεοφιλελεύθεροι τον λένε χρήματα ελικοπτέρου ή αγγλιστί helicopter money.
Είναι το σοφό μοντέλο που προτείνουν οι νεοφιλελεύθεροι της σχολής Φρίντμαν, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ποσοτικής χαλάρωσης.
Με απλά λόγια «Πάρε κόσμε. Δεν πουλάμε, χαρίζουμε», όπως διαλαλούν συνήθως οι έμποροι στους πάγκους κάθε λαϊκής αγοράς.
Πρακτικά, είναι ένα παυσίπονο, που βοηθάει να ξεχνάς τον πόνο της ανεργίας ή της έλλειψης χρημάτων για να αγοράσεις ακόμη και το φαγητό σου για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Ανακουφίζει προσωρινά, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.
Και το πρόβλημα δεν λύνεται, γιατί για πολλούς ανθρώπους δεν υπάρχει μια εργασία, η οποία θα εξασφαλίζει ένα εισόδημα για να μπορεί να ζει κάποιος αξιοπρεπώς, χωρίς να περιμένει συσσίτια και ελεημοσύνες.
Η παγκόσμια οικονομική ιστορία βρίθει κρίσεων. Συνήθως, μετά από ένα πόλεμο, από μια φυσική καταστροφή ή, το συνηθέστερο, μετά από το σκάσιμο κάποιας χρηματιστηριακής φούσκας.
Μέχρι πρότινος, τα «χρήματα από το ελικόπτερο» (που αποτελούν την κορωνίδα της ποσοτικής χαλάρωσης ή «ένεσης ρευστότητας») ήταν κόκκινο πανί για τους Τραπεζίτες.
Οι τραπεζίτες (και είναι λογικό) προτιμούσαν, να είχαν οι ίδιοι την διαχείριση της πρόσθετης ρευστότητας μέσω της αύξησης των πιστώσεων στις κολλητές επιχειρήσεις και την έκδοση δικών τους ομολόγων με την εγγύηση του κράτους φυσικά.
Όλο το αλισβερίσι με τις εκδόσεις ομολόγων και τις νέες πιστώσεις γεννάει εκτός από προμήθειες, και τόκους από κεφάλαια, για τα οποία δεν είχαν βάλει μία.
Τα επιχείρημά τους, προς τα έξω φυσικά, είναι ότι το τζάμπα χρήμα βοηθάει την αύξηση του πληθωρισμού και αποσυντονίζει τα μέτρα λιτότητας.
Την ποσοτική χαλάρωση (σαν αναγκαίο κακό) δεν την απορρίπτει ούτε η σχολή των προοδευτικών οικονομολόγων, οι λεγόμενοι Κεϋνσιανοί.
Η διαφορά τους με τους νεοφιλελεύθερους είναι, ότι το χρήμα, αντί να ξοδεύεται από ιδιώτες για να καταλήξει στις τσέπες πλούσιων ιδιωτών (και από αυτούς μέσω Offshore στην Καραϊβική), θα πρέπει να ξοδεύεται από το κράτος, για να πληρώνονται μισθοί σε γιατρούς, καθηγητές η εργάτες καθαριότητας που θα προσφέρουν χρήσιμο κοινωνικό έργο σε νέες κρατικές μονάδες.
Με απλά λόγια, τα χρήματα που ουσιαστικά τυπώνει το κάθε κράτος (ή κοινότητα αν είναι πολλοί μέσα) μέσω των ομολόγων, να τα ρίχνει στην αγορά για την δημιουργία νέων υποδομών.
Ο John Meynard Keynes είχε πει χαρακτηριστικά: «Δεν υπάρχουν δρόμοι να φτιάξετε; Δεν πειράζει. Ξηλώστε αυτούς που υπάρχουν και ξαναφτιάξτε τους».
Βέβαια, ο Keynes στην αναφορά περί δημοσίων δαπανών για υποδομές και σαν συνέπεια αυτών την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την απορρόφηση ανέργων (οι μισθοί των οποίων θα ήταν αυτοί που θα κινούσαν την μηχανή της ελεύθερης οικονομίας) δεν θεωρούσε σαν δαπάνες την λειτουργία κανενός ΚΕΕΛΠΝΟ, για να μοιράζει λεφτά για καμπάνιες σε άγνωστα sites, σε τηλεοπτικούς σταθμούς και σε εταιρείες δημοσίων σχέσεων.
Στην παραγωγική οικονομία θα έπρεπε να πάνε τα χρήματα, και όχι στην παρασιτική ή την χρηματιστική, κατά τον Keynes.
Η επιλογή αυτής της κατεύθυνσης στην διασπορά του φρεσκοκομμένου χρήματος είναι ο σπουδαιότερος λόγος, για τον οποίο οι νεοφιλελεύθεροι δεν γουστάρουν τον Keynes, αν και υπήρξε σφοδρός αντιμαρξιστής και θεωρούσε το «Κεφάλαιο» σαν άχρηστο φιλοσοφικό πόνημα.
Οι θιασώτες του ελεύθερου ανταγωνισμού, γενικά, δεν θέλουν το κράτος να μπαίνει μέσα στα πόδια τους. Το Κράτος το θέλουν για να μοιράζει μόνο χρήματα στα δύσκολα. Τον Keynes τον θυμούνται, μόνο όταν βλέπουν ότι το αόρατο χέρι της αγοράς έχει κάνει την αγορά μουvί.
Ρίχνουν έξω τις τράπεζες οι τραπεζίτες, με δάνεια που σκορπούσαν σε επιχειρήσεις φαντάσματα και bonus που έκοβαν για πάρτη τους;
Να διασωθούν με κρατικά λεφτά, προτείνουν οι πιο σκληροί αντικρατιστές.
«Να πάρουν χρήματα οι τράπεζες και να δώσουν αμέσως πιστώσεις σε μικρομεσαίους» λένε σε αυστηρό τόνο από τις τηλεοράσεις οι κρατικοί αξιωματούχοι. Τους ακούνε οι τραπεζίτες και χέζονται πάνω τους. Κάνουν ότι τους λένε.
Ναι, μη το γελάτε!
Όπως ακριβώς κάνανε και το 2008. Που όχι μόνο πήρανε χρήματα και δεν δώσανε ανάσα σε αυτούς που χρωστούσαν σε τρίτους, αλλά άρχισαν να παίρνουν και τα σπίτια αυτών που τους χρωστούσαν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν οι σοβαροί οικονομολόγοι της κρίσης του 2008 έλεγαν:
«Ρε παιδιά, το ίδιο δεν είναι, να τα δώσουμε τα λεφτά σε αυτούς που χρωστάνε και οι τελευταίοι να τα δώσουνε στις τράπεζες; Πάλι στις τράπεζες δεν θα καταλήξουν; Δεν θα εξυγιανθούν οι ισολογισμοί τους; Μην σας νοιάζει, ρε. Πάλι bonus θα πάρουν οι δικοί σας»
“Καραδοκεί ο ηθικός κίνδυνος του εθισμού της μη πληρωμής των υποχρεώσεων” απαντούσαν οι νεοφιλελεύθεροι “τι θα πουν μετά, αυτοί που ήταν συνεπείς;”.
Πράγματι, οι συνεπείς δανειολήπτες (συνήθως φοβισμένοι μικροαστοί, γιατί οι πραγματικοί πλούσιοι και οι μεγαλοαστοί δεν πληρώνουν) με το πού άκουγαν κάτι τέτοια από τον Μπάμπη, βγαίνανε στα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και λέγανε:
«Δηλαδή εμείς είμαστε μ@λάκες που πληρώναμε τις δόσεις μας η δεν παίρναμε δάνεια; Και είναι έξυπνοι οι γείτονές μας που πήρανε ένα εικοσαχίλιαρο από την ΕΘΝΙΚΗ, για να ανακαινίσουν το διαμέρισμα τους; Όχι, να πληρώσουν»
Αν τολμούσε κάποιος να τους πει: «Καλά, ρε μ@λάκα, σε πείραξε, που το κράτος θα πληρώσει την τράπεζα, για να μην χάσει το σπίτι του ο γείτονας σου, άνθρωπος που έχασε την δουλειά του και δεν μπορεί να πληρώσει σήμερα την δόση, και δεν σε πειράζει που κάποιοι έβγαλαν με την βοήθεια της Τράπεζας κάπου 700 εκατομμύρια έξω σε fund» ξέρετε τι θα απαντούσε;
«Δεν με νοιάζει πόσα έφαγαν από τις τράπεζες. Από εμένα τα έφαγε;», θα σας απαντούσε.
Αν δεν είχατε καταλάβει (κακώς) ότι μιλάτε με αρχιμαλάκα, πιθανόν να του λέγατε ευγενικά:
«Ρε άνθρωπε μου, από εσένα θα τα πάρει ο δυστυχής ο γείτονας σου; Το κράτος θα του πληρώσει την δόση, για να μην κλείσουν οι τράπεζες και χάσεις και εσύ ό,τι έχεις στην πάντα»
-«Αν είναι έτσι, να πάρω και εγώ δάνειο και να αλλάξω το αυτοκίνητό μου» θα συνέχιζε το κουβεντολόι που ανοίξατε, και δεν αποκλείεται, αν η μ@λακία του συνομιλητή σας είχε χτυπήσει κόκκινο, να σας έλεγε, ότι εσείς, που υποστηρίζετε αυτές τις ιδέες, είστε και υπεύθυνος για την κρίση που μας βρήκε.
Κάτι τέτοια άκουγαν, από το πρωινάδικο του Οικονόμου και της άλλης της ξινής, οι θεωρητικοί του ηθικού κινδύνου και έτριβαν τα χέρια τους.
«Τα βλέπετε;» έλεγαν στους υποστηρικτές της πατέντας διανομής τυπωμένου χρήματος στους πιο αδύναμους. «Θα διχάσουμε την κοινωνία»
Θεωρητικές συζητήσεις, περί διανομής χρήματος ή αναδιανομής του πλούτου, μεταξύ ευγενών οικονομολόγων (βάζουν και κανένα αριστερό για γλάστρα) δυο διαφορετικών αστικών σχολών επικεντρώνονται συνήθως στο φάρμακο και όχι την θεραπεία της κρίσης.
Και φυσικά, το μαχαίρι της λύσης, όχι μόνο δεν φτάνει μέχρι το κόκκαλο, αλλά ούτε καν καθαρίζει την μεγάλη πληγή του κοινωνικού αυτοματισμού.
Για να έχεις καταφέρει να κάνεις μικροαστούς να στρέφονται εναντίον μικροαστών και φουκαράδες να πλακώνονται με φουκαριάρηδες, πρέπει να έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στον τομέα της χειραγώγησης των μαζών και της προπαγάνδας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Όσο και να σιχαίνεσαι να βλέπεις έναν Πρετεντέρη, έναν Καψή ή μια Τρέμη, η αλήθεια είναι ότι έφεραν σε πέρας με απόλυτη επιτυχία την εργολαβία της διασποράς του μίσους μεταξύ ανθρώπων της ίδιας χαμηλής τάξης, και της οριζόντιας διάχυσης της ευθύνης.
Δέκα τεχνικές έχει μετρήσει για την χειραγώγηση της μάζας ο Τσόμσκι. Ξεχωριστά η κάθε μία, η και σε συνδυασμό, μπορούν να θάψουν την κάθε πιθανή αντίδραση της μάζας.
«Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική, για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων» γράφει ο Αμερικανός νομπελίστας.
Κάνουν την παλαβή οι ιδιωτικές ασφαλιστικές με τον κορωνοϊό και δεν δέχονται τους ασφαλισμένους τους σε ιδιωτικά νοσοκομεία, στέλνοντας τους στα Δημόσια;
Βγαίνουν οι φιλελέδες στα μπαλκόνια και χειροκροτάνε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Δημοσίου, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι ψηφίσανε πολιτικούς, που βγάζουν αλλεργία με το πού ακούν δημόσια υγεία.
Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο αθεράπευτος ιός της χειραγώγησης, αλλά ποιο γιατροσόφι είναι το καλύτερο, για την θεραπεία της οικονομικής κρίσης που μας αφήνει ο κορωνοϊός.
Χωρίς ακόμη να έχει βρεθεί το εμβόλιο για την αντιμετώπιση του ίδιου του ιού, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με τους τραπεζίτες από δίπλα τους να τους λένε, τι να πουν, έχουν έρθει στα χέρια, για τον τρόπο που θα σωθεί η οικονομία από τον ιό.
Σαν να έχει πάρει φωτιά το σπίτι σου και εσύ να πλακώνεσαι με την γυναίκα σου για το πότε θα αγοράσετε τον νέο καναπέ που θα βάλετε στο σαλόνι σας.
Τέλος πάντων. Οι υπάλληλοι των κεντρικών τραπεζιτών, οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας δηλαδή, όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, πρέπει να βρουν (πράγμα σπάνιο) μια λύση.
Την λύση σε κάθε τραγωδία, την δίνει ο από μηχανής θεός ή κάποιος τρελός.
Τρελός της υπόθεσης είναι ο Αμερικανός Πρόεδρος, που πρότεινε να μοιράσουν δωροεπιταγές των χιλίων δολαρίων σε κάθε Αμερικάνο. Τα περίφημα χρήματα ελικοπτέρου.
Κόντεψε να λιποθυμήσει η Μέρκελ, με το πού άκουσε τον Τράμπ να λέει, ότι θα μοιράσει τζάμπα λεφτά.
«Τι πράγματα είναι αυτά» είπε από μέσα της, και εάν είχε σύμβουλο τον Πορτοσάλτε σίγουρα θα της έλεγε να μην τολμήσουν να τα δώσουν στους Έλληνες γιατί θα τα φάνε στα μπουζούκια και τις πουτάvες.
Και δεν στοιχίζει τίποτα, γιατί είναι χρήμα, θεωρητικά τυπωμένο (για την ακρίβεια ούτε χαρτί και μελάνι δεν έχει χρησιμοποιηθεί, αφού είναι ηλεκτρονικό) που δεν ανταποκρίνεται σε μια πραγματική αύξηση του πλούτου.
Μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν έχουν την ίδια άποψη για την πολιτική διάθεσης τζάμπα χρήματος.
Στο θέμα αυτό αντιπαρατίθενται δυο φιλελεύθερες σχολές, που καμία τους δεν είναι σοβαρή.
Και οι δυο σχολές, κατ’ αρχάς, συμφωνούν ότι πρέπει να κυκλοφορήσει χρήμα, για να πάρει μπρος η αγορά, μετά το σοκ του ιού.
Τους σοβαρούς κάτοχους του πλούτου δεν τους απασχολεί, εάν ο κορωνοϊός χτύπησε την Μπόμπα και τον Τανιμανίδη. Στα αρxίδια του για αυτούς. Φαιδρούς να τους διασκεδάζουν, θα βρουν άλλους. Τους ενδιαφέρει οι συνέπειες της μετά τον ιό εποχής, να μην ξεχαρβαλώσουν την μεγάλη μάζα των καταναλωτών και της εργατικής τάξης. Της τάξης που παράγει τον πραγματικό πλούτο ή τους προσφέρει χρήσιμες για αυτούς υπηρεσίες.
Χωρίς τον Στραβελάκη και την Σαράφογλου να πουλάνε πανικό, πανικό θα βρεθούν πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι να πουλήσουν, όταν έχουν ανάγκη να τον πουλήσουν για να φοβίσουν τον κόσμο.
Χωρίς, όμως, σκουπιδιάρηδες τα ποντίκια θα πλημμυρίσουν τους δρόμους της Νέας Υόρκης και οι Managers δεν θα τολμούν να πλησιάσουν το Four Seasons για dinner.
Από το σημείο αυτό της συμφωνίας και των δύο σχολών για μοίρασμα κρατικού χρήματος και πέρα, η κάθε μία κοιτάει το τομάρι της. Δηλαδή, αυτούς που προστατεύει.
Η σχολή των καλβινιστών (οι ηθικοί της υπόθεσης, εκεί όπου ανήκουν Άρης Πορτοσάλτε, Μπάμπης Παπαδημητρίου και άλλα ντόπια φρούτα) θεωρεί το τζάμπα χρήμα σαν ένα εν δυνάμει κίνδυνο για την χαλάρωση των μέτρων λιτότητας. Προτιμάνε το χρήμα να πάει κατευθείαν στις τράπεζες, που τις εμπιστεύονται, γιατί δεν είναι ανήθικοι σαν τους υδραυλικούς και τους ηλεκτρολόγους.
Η δεύτερη σχολή, αυτή του Φρίντμαν (εκεί παίζουν golden boys της Wall Street και executives) γουστάρουν τo χρήμα να το πάρει η πλέμπα, για να μπορούν οι ίδιοι να σνιφάρουν κόκα με την ησυχία τους ή να κάνουν όργια με κολομβιανές πουτάvες, χωρίς να τους ζητάει κανείς τον λογαριασμό, αφού στο τέλος της ιστορίας, όταν τα πράγματα επανέλθουν σε μια ισορροπία, θα λένε, ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.
Τα παιδιά της χρηματιστικής οικονομίας, σαν πιο καλά σπουδαγμένα, γνωρίζουν από τα πανεπιστημιακά τους χρόνια, ότι σε κάθε περίπτωση το χρήμα μέσα από το τρίγωνο κατανάλωση- τράπεζες-Χρηματιστήριο, πάλι σε αυτούς θα καταλήξει, για να τα παίξουν και να τα χάσουν.
Στη συνόδους των κεντρικών τραπεζιτών, ή στις διάφορες εξεταστικές επιτροπές, οι απόψεις που εκφράζονται μεταξύ των υποστηρικτικών εκπροσώπων της κάθε σχολής συχνά ξεφεύγουν.
«Κάτσε, κάτω μωρή κωλόγρια» φέρεται να είπε κάποιος Δημοκρατικός στον Γκρίσπαν, όταν εξεταζόταν από μια επιτροπή του Κογκρέσο το 2008 για το μπουρδέλo με την φούσκα των απλήρωτων στεγαστικών δανείων και ο τελευταίος είχε αντιρρήσεις με τα χρήματα του ελικοπτέρου, “τι νομίζεις, ρε μαλάκα, ότι απέγινε η ρευστότητα που έσπρωχνες μέσα από τις τράπεζες στην αγορά; Άχρηστα κωλόσπιτα Λατινοαμερικάνων σε πεθαμένες γειτονιές. Το 80% των χρημάτων πήγανε στους μεσίτες και τα υπόλοιπα έγιναν κινέζικα iphones και τηλεοράσεις εξήντα ιντσών. Χίλιες φορές να μοιράσουμε κουπόνια ιδιωτικής εκπαίδευσης και ασφάλισης και να ξεμπερδεύουμε, μια και καλή, με δάσκαλους και γιατρούς. Τουλάχιστον θα ξέρουμε που πηγαίνουνε τα λεφτά των Αμερικάνων φορολογουμένων. Και πού ξέρεις, όλο και κάποιοι μαλάκες θα βρεθούν να ξεπληρώσουν καμία δόση στις τράπεζες»
«Τι βλακείες, λες ρε, γελοίε» ειπώθηκε ότι απάντησε στον Δημοκρατικό γερουσιαστή ο Γκρίσπαν. «Έχει μπατιρίσει ο άλλος, δεν έχει να φάει και έχει χάσει τη δουλειά του, και θα στείλει τα παιδιά του στο σχολείο; Με το πού θα δώσουμε κουπόνια στο κάθε απόβρασμα, θα τα εξαργυρώσει στην μαύρη αγορά, θα πάρει κανένα κασόνι μπύρες, θα μεθύσει και θα γυρίσει σπίτι να καθαρίσει την γυναίκα του, όταν την ακούσει να του λέει (μπολιασμένη από τα δικά μας μέσα ενημέρωσης) ότι φταίει ο ίδιος για το χάλι του. Είσαι σοβαρός, αγόρι μου;»
«Relax boys» μου μετέφερε Αμερικανίδα φίλη, ότι τους απάντησε κάποιος τρίτος (προφανώς χαβαλές) από την παρέα. «Γιατί τσακωνόμαστε μεταξύ μας; Είτε λεφτά πετάξουμε από το ελικόπτερο τυπώνοντας χρήμα, είτε σώσουμε σαν μέτοχοι τις τράπεζες και τις μεγάλες ασφαλιστικές, τα λεφτά στο τέλος στις τράπεζες θα μείνουν. Με τα peanuts που θα μοιράσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να σώσουν τα σπίτια τους, αν είναι αυτό το θέμα που σας καίει».
«Δεν γ@μιέται» θα πουν πολλοί. «Δώστε μας τουλάχιστον λεφτά να την βγάλουμε και βλέπουμε».
Αν διαβάζοντας όλα αυτά συμπεράνατε, ότι τα χρήματα από το ελικόπτερο, μπρος στην αφραγκία, δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό πράγμα, να σας πω, ότι είναι ένα κάκιστο καταπραϋντικό με παρενέργειες, που θα εμφανιστούν όταν περάσει η δράση του.
Τα λεφτά αυτά, ούτε δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και ούτε λύνουν το κρυμμένο κάτω από το χαλί πρόβλημα της ασιτίας, που μαστίζει την ανθρωπότητα. Και στο φινάλε, δεν βοηθάνε και αυτό το μαλακισμέvο, που έχει βαλθεί να σώσει τον πλανήτη.
Αντίθετα, τα λεφτά αυτά, επιδεινώνουν τα προβλήματα. Περισσότερα χρήματα στην διάθεση του κόσμου, μεγαλύτερη σπατάλη των πόρων του πλανήτη.
Σπατάλη, όχι φυσικά από τους δυστυχισμένους του πλανήτη, αλλά από αυτούς στους οποίους θα καταλήξουν στο τέλος τα χρήματα.
«Μας τα έπρηξες, ρε φίλε» μπορεί να πει κάποιος με αυτές τις αναλύσεις. «Στα αρxίδια μας ο πλανήτης» θα πει ο παρτάκιας Ευρωπαίος.
«Στα αρxίδια μας και τα παιδιά της Αφρικής», θα προσθέσει εάν είναι και ρατσιστής.
«Να πάρουμε εμείς τώρα λεφτά, και οι άλλοι όλοι να πάνε γ@μηθούνε. Και εσύ αν δεν τα θέλεις, να μη τα πάρεις» θα ολοκληρώσει στο τέλος και κάπως έτσι θα κλείσει ο αντίλογος.
Κατ’ αρχάς, στα ρεμάλια απευθύνομαι, είσαστε γελασμένοι αν νομίζετε, ότι τα χρήματα από το ελικόπτερο μπορείτε να τα φάτε στις πουτάvες. Αυτό ξεχάστε το. Τα χρήματα πάνε στην οικογένεια.
Αλλά και πνευματικοί άνθρωποι να είσαστε οικογενειακώς, τα χρήματα που θα σας δώσουν, δεν θα μπορείτε να τα ξοδέψετε σε παραστάσεις της Λυρικής ή σε αγορές βιβλίων.
Το helicopter money μοιράζεται σε κουπόνια, στην καλύτερη περίπτωση για αγορές τροφίμων, φαρμάκων η καυσίμων, που καταλήγουν σε πολυεθνικούς ομίλους και στην χειρότερη περίπτωση για αποπληρωμή στεγαστικών δανείων η κρατικών φόρων.
Στην μεν χειρότερη περίπτωση, εάν ήδη χρωστάτε τα μαλλιά της κεφαλής σας στην εφορία η στις τράπεζες, τα χρήματα από το ελικόπτερο σας είναι άχρηστα, στην δε καλύτερη περίπτωση, εάν δηλαδή καλύψετε προσωρινά τις ανάγκες σας, με το πού θα τελειώσουν τα λεφτά θα πέσετε σε κατάθλιψη.
Τα χρήματα ελικοπτέρου, λοιπόν, είναι το test drive μιας μεγάλης απόφασης, που συζητήθηκε πρόσφατα στο Davos.
Αφορά το βασικό επίδομα και προτάθηκε από την Lagarde.
Για να το προτείνει μια (αναγνωρισμένη διεθνώς) κ@ριόλα και να συζητάνε τις λεπτομέρειες εφαρμογής ο Bezos και τα άλλα κοράκια που μαζεύονται σε αυτή την γιάφκα (καμία σχέση με το ντόπιο πανηγύρι των Δελφών) καταλαβαίνετε, ότι τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά.
Με το βασικό εισόδημα (την διαχείριση του οποίου θα αναλάβουν ιδρύματα, χορηγοί και ΜΚΟ) ξεμπερδεύουν μια και καλή με τους αριστερούς, που τους σπάνε τα αρxίδια με την ανισότητα και την αναδιανομή.
Αν μάλιστα βάλουν ένα χεράκι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα, για να αποχαυνωθεί τελείως ο κόσμος, τότε ποιος αριστερός θα έχει όρεξη, να φορέσει κίτρινο γιλέκο και να βγει στους δρόμους;
Το βασικό εισόδημα θα είναι το τέλειο αναισθητικό.
Γ.Κ.
Υ.Γ. Αχρείαστα για τη χώρα μας θα είναι τα χρήματα από το ελικόπτερο, αν ποτέ τα πετάξουν. Η πατρίδα βρίθει χορηγών και φιλάνθρωπων, που θα καλύψουν και με το παραπάνω τις οικονομικές ανάγκες μας. Φιλελέδες, έμπλεοι ενθουσιασμού από την ακατάπαυστη προσφορά των νέων σωτήρων, δεν σταματάνε να κρεμάνε αναρτήσεις με τις ελεημοσύνες τους.
Αν κάτι με κάνει να γελάω, δεν είναι η ξεφτίλα ενός κράτους να βγάζει υπουργό της στην γύρα για να μαζέψει χορηγίες για αποστολή αεροσκάφους στην Κίνα. Είναι το φιλοδώρημα που αφήνουν οι ευεργέτες στα γκαρσόνια-υπουργούς. Ούτε το ελάχιστο tip του 5%, που αφήνουν πουρμπουάρ στους σερβιτόρους των καλών restaurants της αλλοδαπής.
Παιδιά, εάν από τις δωρεές σας, περισσέψει κανένας αναπνευστήρας, στείλτε τον στον πιτσιρίκο. Μπας και αναπνεύσουμε λίγο από την μπόχα των σκατών που βλέπουμε γύρω μας.
(Αγαπητέ φίλε, ορίστε το ελικόπτερο που περιμέναμε να έρθει το 2010 για να τους πάρει, μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή. Έρχεται δέκα χρόνια μετά και θα μας πετάει λεφτά. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
