Ολοι σιχαίνονται όλους.
Δεξιοί, αριστεροί, μεσαίοι, μικρομεσαίοι, οι πάντες μισιούνται...
Κι όλοι μαζί μισούν τους άρχοντες του «πέρα βρέχει», που μεταρρυθμίζουν υποτίθεται την απορρυθμισμένη ηττοπάθειά μας.
Τόση σιχαμάρα, ούτε στον καιρό της... επάρατης επταετίας κυκλοφορούσε στους δρόμους.
Τότε υπήρχε ένας κοινός - περίπου - στόχος, κάτι τέλος πάντων ανησυχούσε το ασήμαντο τμήμα «περί ηθικής» του νεοελληνικού εγκεφάλου. Τώρα πάει κι αυτό.
Τέλειωσαν, απ' ό,τι φαίνεται οριστικά, και τα δεξιο-αριστερά κόμπλεξ. Ξοδεύτηκε τζάμπα και βερεσέ κι ο «σοσιαλισμός», κάτι σαν γραφικά δείχνουν και τα αριστερίστικα σχήματα, ανεπαρκή, ξύλινα, άνευρα κι άσ' τα να πάνε. ΟΛΑ.
Πλούσιοι, πολύ πλούσιοι και λιγότερο πλούσιοι αποδεκατίζονται από τις φαντασιώσεις τους.
Οι φτωχοί, οι πολύ φτωχοί και οι λιγότερο φτωχοί βλέπουν το χάος ήδη να χάσκει κάτω από τα πόδια τους. Οσο κι αν τα στολίζουν με τατουάζ, το χάος είναι εκεί. Περιμένει.
Η αγανάκτηση ως λέξη κάνει τεράστιο πια σουξέ, ενώ παραπλήσιες λέξεις-θεραπαινίδες βοηθούν στην κατανόηση της αθλιότητας.
Ψάχνουν φόρους. Ψάχνουν εφόρους. Ψάχνουν τη δικαιοσύνη. Ψάχνουν τους αδέκαστους. Ψάχνουν τους αμαρτωλούς μιζαδόρους. Ψάχνουν τον Ψωμιάδη αλλά δεν μπορούν να εντοπίσουν καν το πούρο του. Ψάχνουν τρομοκράτες, γιαουρτορίχτρες, γιαουρτοφάγους, αυτούς που ΑΠΕΙΛΟΥΝ τον κύριο Παπουτσή αλλά κι αυτούς που σκέφτονται να τον συνδέσουν - αν είναι δυνατόν - με τα τοξικά σκευάσματα της αστυνομίας!
Ψάχνουν τη «σταχομαζώχτρα» του Παπαδιαμάντη για να μαζέψει τα χρεωστούμενα. Ψάχνουν τον Καμίνη να τον ρωτήσουν τι ακριβώς παριστά. Ψάχνουν τα δίκια των «εκλεγμένων» για να τους ξεκαρφώσουν από το δράμα των κροκοδείλιων τύψεων. Μια τύψη «Λακόστ» πλανάται πάνω απ' το Κοινοβούλιο, ΕΝΩ η ψυχικιάρα Εκκλησία υπόσχεται να βοηθήσει όλους τους αμαρτωλούς που βασανίζονται από το κολάσιμο αμάρτημα του αυνανισμού. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ψάχνουν ρόλους για μετανάστες, για μαφιόζους συντεχνιακούς, για την πίκρα που περνούν οι μεσίτες των εφημερίδων (πόσοι πια είναι αυτοί;), για τη βελτίωση συνθηκών όσων εντάσσονται στις μαφίες των Γεωργιανών, των Ρώσων, των Αλβανών, των Αφγανών, των Πακιστανών, των Νιγηριανών, των Οστρογότθων, των Μαροκινών, Αλγερινών και Βουλγάρων.
Χειρότερη ΟΛΩΝ η μαφία των τραπεζών και των ακαταλαβίστικων συνωνύμων τους.
Ψάχνουν αυτούς που γλέντησαν κιμπάρικα με τους πρόσφατους «Σπέσιαλ» Ολυμπιακούς.
Ψάχνουν ασταμάτητα και την έσχατη σταγόνα ελπίδας για να τη σαβανώσουν. Ψάχνουν και για «συναίνεση», διότι αλλιώς η μαντάμ Λαγκάρντ του ΔΝΤ (α ρε... μάγκα Στρος-Καν) θα εγκαταλείψει τη «Σανέλ» και θα πέσει στα κινέζικα. Ψάχνουν για πετρέλαιο με ρητορικές ύποπτες.
Ολοι μισούν και υποψιάζονται τους πάντες.
Γκρίζες ζώνες, άσπρες ζώνες, μαύρες πένθιμες κορδέλες και υποβάθμιση, όπου και με όποιον τρόπο.
Να λοιπόν το πιο υποβαθμισμένο καλοκαίρι της Αθήνας. Φεστιβαλίζον, Φοβισμένο, Φορολογούμενο, Φωνακλάδικο στη σιωπή του και Φαύλο κατά προαίρεση. Τα πέντε «Φ» του οξύμωρου καλοκαιριού του 2011 μ.Χ.
Ο γράφων έχει μεταθέσει τη μελλοντική ευημερία στα άφθονα κοιτάσματα πετρελαίου, που για την ώρα κοιμούνται στο πέλαγος, κάτω από την αέναη χορογραφία των κοπαδιών σαρδέλας.
Ομως, ώσπου να γίνουμε Νορβηγία και να καταπλήξουμε εαυτούς και αλλήλους, οι ιθύνοντες προτείνουν, εκτός από ψάξιμο, «νηστεία ΚΑΙ προσευχή».
Ηρθε ο καιρός ο νεοέλλην να εγκαταλείψει τα ξίγκια του και να επιστρέψει στο ψωμί και την αθάνατη ελιά. Ευχής έργον που ζούμε σε χώρα γεμάτη λιπαρά ελαιόδενδρα.
Καλή αφορμή να ξαναβρούμε την αρχαιοελληνική μας «γράμμωση», που τόσο άσπλαχνα απαρνηθήκαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια που υποδυόμαστε διάφορες εκδοχές της Μαντάμ Σουσού. Ας αφήσουμε τον Αλβέρτο του Μονακό με τις καραπουτανάρες αδερφές του να χαίρονται τα χαζομεγαλεία (ώς και τη μάνα τους σκότωσαν οι βρόμες) κι ας βρούμε τις υγιείς ρίζες μας. Δηλαδή αυτές που λιπαίνουν και φροντίζουν, αντί Ελλήνων, Πακιστανοί, Μπανγκλαντεσιανοί και Αλβανοί στα χωράφια. Ας ξαναβρούμε τη φλογέρα και τα μαντριά, τον Γιάννο και την Παγώνα κι ας αφήσουμε τον κύριο Βενιζέλο να αποστηθίζει συνταγές οικονομικού μπριαμιού (κοινώς «τουρλού») στα ευρωπαϊκά αλώνια...
Τα πρώτα μελτέμια φύσηξαν στη βεράντα μου στο κέντρο της πόλης, με άφθονα ντεσιμπέλ λύπης.
Αλλο ένα καλοκαίρι στο σώμα της πικροδάφνης και του μελισσόχορτου. Ερήμην της κρίσης φουντώνουν οι βασιλικοί και τα νυχτολούλουδα. Πάνω από την ντοματοσαλάτα τα βράδια πετούν τα αεροπλάνα με τους ωφέλιμους τουρίστες.
Ανέκαθεν σιχαινόμουν ΚΑΙ τον τουρισμό ΚΑΙ τους τουρίστες που μας εκπαίδευσαν στη δουλεία. Η Αθήνα αρνείται να αδειάσει όπως κάποτε.
Οι σπείρες των εγκληματιών, που ΠΡΕΠΕΙ να τους δώσουμε οπωσδήποτε πολιτικό άσυλο, καταστρώνουν σχέδια δράσης. Οι δημόσιοι υπάλληλοι μελετούν τα ζώδιά τους κι αναρωτιούνται αν θα τους πέσει ο Κρόνος στο κεφάλι.
Μόνο τα βιβλία, ψυχοθεραπευτικά, με ικανές ποσότητες βάλσαμου, μας συντροφεύουν. Οσους δηλαδή μπορούν να μαζέψουν το κεφάλι τους και να διαβάσουν (...)
