Του Ρούσου Βραννά
Πάνω στον φόβο των λέξεων οι πολιτικοί έχτιζαν ανέκαθεν ολόκληρες καριέρες.
Οι λέξεις όμως δεν φόβιζαν πάντα όλους το ίδιο.
Η λέξη «πτώχευση» αντηχεί μάλλον τρομερή, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την πτώχευση μιας χώρας έναντι των δανειστών της...
Οι κυβερνήσεις την αποφεύγουν.
Την επισείουν μονάχα ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική της πληρωμής αυτών των δανειστών στο ακέραιο.
Για την πτώχευση έναντι των δανειστών προτιμούν πιο κομψές εκφράσεις: επιμηκύνσεις, μετακυλίσεις, αναδιαρθρώσεις (και άλλα συνώνυμα της στάσης πληρωμών).
Οι ίδιες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το ίδιο διακριτικά τη λέξη «εσωτερική υποτίμηση» (μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών και των τιμών), που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι και αυτή παρά μια πτώχευση: η πτώχευση του λαού.
Επειδή είναι άκομψο να παραδεχθούν ότι, προκειμένου να πτωχεύσουν έναντι των δανειστών τους, προτιμούν να πτωχεύσουν έναντι των πολιτών τους, αθετώντας όλα όσα τους οφείλουν: δημόσιες υπηρεσίες, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία και πολλά άλλα που θυσιάζονται για να εξοφληθούν οι οφειλές στους τοκογλύφους.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι ληστές των οικονομιών όταν ένας οφειλέτης τους φθάσει στο κόκκινο, έγραφε ο Ρόμπερτ Κάτνερ στο περιοδικό «Αμέρικαν Σπεκτέιτορ», είναι αν αξίζει περισσότερο ζωντανός ή νεκρός.
Συνήθως η απάντηση είναι «ζωντανός». Ωσότου να πεθάνει από τα χρέη.
Και τότε μπαίνουν στο τραπέζι όλες αυτές οι επιμηκύνσεις, οι μετακυλίσεις, οι αναδιαρθρώσεις και οι ευφημισμοί της στάσης πληρωμών που διαρκούν όσο ακόμη βλέπουν τον οφειλέτη να αναπνέει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην υπερχρεωμένη Ευρώπη, λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ. «Οι απαιτήσεις να ιδιωτικοποιηθούν τα οδικά δίκτυα, οι γαίες, τα λιμάνια και τα συστήματα ύδρευσης διατυπώνονται απαράλλαχτα στην Ευρώπη όπως και στο Σικάγο και άλλες αμερικανικές πόλεις», λέει ο αμερικανός οικονομολόγος.
«Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του χρήματος βλέπουν την κρίση του χρέους σαν μια μεγάλη ευκαιρία διαρπαγής. Τώρα, λένε, μπορούμε να αρπάξουμε όλα τα χρέη που δημιουργήσαμε εμείς και να τα μετατρέψουμε σε χειροπιαστά περιουσιακά στοιχεία. Μπορούμε να βάλουμε στο χέρι νησιά, μπορούμε να αγοράσουμε δημόσια φιλέτα, τόσο στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες όσο και στη Μινεσότα, το Σικάγο και την Καλιφόρνια».
Με τη συνενοχή υποτακτικών κυβερνήσεων, η κρίση του χρέους λειτουργεί γι' αυτά τα συμφέροντα σαν μονόδρομος. «Ποτέ άλλοτε σε αυτήν την κρίση, οι εκατομμυριούχοι δεν είχαν συγκεντρώσει τόσο πλούτο», έγραφε η εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». «Από το 2008 έως το 2010, οι εκατομμυριούχοι στη Βόρεια Αμερική ανήλθαν από 2,7 σε 3,4 εκατομμύρια και από 2,6 σε 3,1 εκατομμύρια στην Ευρώπη».
Η κρίση του χρέους, όπως την ονομάζουν, δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό, σε αυτό το σύστημα που είναι φτιαγμένο για να γεννά εκατομμυριούχους.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
