Το πολιτικό θρίλερ «Παιχνίδια συνωμοσίας» του Νταγκ Λάιμαν και το δράμα των 7 δολοφονηθέντων Γάλλων μοναχών στη βραβευμένη ταινία «Ενώπιον θεών και ανθρώπων» του Ξαβιέ Μποβουά ξεχωρίζουν από τις πέντε νέες ταινίες της εβδομάδας....
Στις υπόλοιπες: δύο ελληνικές, «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» του Λάκη Παπαστάθη και «Χάρισμα» της Χριστίνας Ιωακειμίδη, και η περιπέτεια «Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του Θανάτου» του Ντέιβιντ Γέιτς.
Παιχνίδια συνωμοσίας
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
Fair Game. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Νταγκ Λάιμαν. Σενάριο: Τζεζ & Τζον-Χένρι Μπάτεργουερθ. Ηθοποιοί: Ναόμι Γουότς, Σον Πεν, Σαμ Σέπαρντ. 104'
***
Ο εφιαλτικός αγώνας ενός ζευγαριού ενάντια στις επιθέσεις και τα ψέματα της κυβέρνησης Μπους, επειδή αποκάλυψαν την αλήθεια γύρω από τη μη ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ.
Με την αληθινή ιστορία της Βάλερι Πλέιμ, μυστικής πράκτορα της CIA, την οποία εξέθεσαν τα αφεντικά της για να εκδικηθούν τον άντρα της, Τζόζεφ Γουίλσον, που αποκάλυψε τα ψέματα του προέδρου Μπους σχετικά με την εισβολή στο Ιράκ, καταπιάνεται το πολιτικό θρίλερ του Ντάγκ Λάιμαν.
Αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η Βάλερι (μια πολύ καλή Ναόμι Γουότς) στέλνεται στο Ιράκ για να ερευνήσει την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής. Παράλληλα, ο άντρας της, πρώην πρεσβευτής Τζόζεφ Γουίλσον (σωστός, συγκρατημένος στο ρόλο ο Σον Πεν), στέλνεται από τις ίδιες υπηρεσίες να ερευνήσει την πιθανή πώληση εμπλουτισμένου πλουτωνίου ανάμεσα στο Ιράκ και το Νίγηρα. Παρά τα αρνητικά τους αποτελέσματα, η κυβέρνηση Μπους, αποφασισμένη να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεΐν, εισβάλλει στο Ιράκ. Απαυδισμένος με την πολιτική του Λευκού Οίκου, ο Γουίλσον αποκαλύπτει σε άρθρο του στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» τα ψέματα περί ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, γεγονός που προκαλεί την οργή της κυβέρνησης. Με αποτέλεσμα, οι μυστικές υπηρεσίες να διώξουν τη Βάλερι από τη CIA και ν' αποκαλύψουν την ταυτότητά της, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της, καθώς κι εκείνη της οικογένειάς της.
«Δεν προσεγγίσαμε την ταινία ως πολιτική, αλλά ως την οδύσσεια του ζευγαριού αυτού, που βρέθηκε ξαφνικά στη μέση του τυφώνα κι είχε να πολεμήσει όλη την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης, που ήταν εναντίον τους και τους κατηγορούσαν για αντι-αμερικανισμό», ανέφερε σε συνέντευξή του ο Λάιμαν. Ο αγώνας, όμως, του ζευγαριού ενάντια σε κυβέρνηση Μπους και αμερικανική κοινωνία, επηρεασμένη από τα συνεχή ψέματα των μίντια που υποστήριζαν την εισβολή, δεν μπορούσε παρά να είναι πολιτικός. Ο Λάιμαν, που έδειξε το ταλέντο του ιδιαίτερα στη δημιουργία του σασπένς στην ταινία «The Bourne Identity», εκμεταλλεύεται κι εδώ το στοιχείο αυτό για να τονίσει τον εφιαλτικό αγώνα της Βάλερι και του συζύγου της να προστατέψουν τον εαυτό τους και τα μικρά παιδιά τους ενάντια στις φαλκιδευμένες πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και του γραφείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα, ο σκηνοθέτης κατάφερε να ισορροπήσει το οικογενειακό δράμα των Γουίλσον (η επιμονή της Βάλερι να φτάσει ώς το τέλος οδήγησε τελικά σε ρήξη το ζευγάρι) με το γενικότερο κοινωνικό τους δράμα. Αποτέλεσμα: ένα με ωραίο ρυθμό, μπόλικο σασπένς και πειστική ατμόσφαιρα (η φωτογραφία είναι του ίδιου του Λάιμαν) πολιτικό θρίλερ, στο στιλ παλιότερων ταινιών του είδους («Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου»). Πολύ καλές όλες οι ερμηνείες.
Ενώπιον θεών και ανθρώπων
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
Des homes et des dieux. Γαλλία, 2010. Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Μποβουά. Σενάριο: Ξαβιέ Μποβουά, Ετιέν Κομάρ. Ηθοποιοί: Λαμπέρ Ουιλσόν, Μικαέλ Λονσντάλ. 120'
***
Η ιστορία των 7 Γάλλων μοναχών, που το 1996 απήχθησαν και δολοφονήθηκαν από εξτρεμιστές ισλαμιστές, δοσμένη με ένα απέριττο, λυρικό, εικαστικά λαμπρό στιλ και εξαιρετικές ερμηνείες.
Σε αληθινή ιστορία στηρίζεται και η βραβευμένη στις Κάνες (Μέγα Βραβείο) ταινία του Γάλλου Ξαβιέ Μποβουά: σ' εκείνη των εφτά τραπιστών μοναχών που έζησαν στην Αλγερία από το 1993 μέχρι το 1996 και οι οποίοι απήχθησαν και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν. Δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα όλη η ιστορία, ούτε ακριβώς ποιοι ήταν οι δολοφόνοι τους, παρ' όλο που το 2003 την υπόθεση ανέλαβαν τα γαλλικά δικαστήρια.
Με άνεση στην αφήγηση και με ένα στιλιζάρισμα στη φωτογραφία, ο Μποβουά («Ο μικρός συνταγματάρχης») παρουσιάζει την καθημερινή ζωή των μοναχών, αλλά και το φόβο του θανάτου που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή τους όταν αρχίζει η αιματοχυσία στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Η κάμερά του τούς ακολουθεί στις σχεδόν βουβές, καθημερινές απασχολήσεις τους, καταγράφει τις φιλικές σχέσεις τους με τους ντόπιους, μαζί και τους εκπροσώπους της μουσουλμανικής Εκκλησίας. Ωσπου, κάποια στιγμή η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο όταν τρομοκράτες, με ανακοίνωσή τους, ζητούν από τους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Το ερώτημα που μπαίνει στους μοναχούς και που φαίνεται να κυριαρχεί στην ταινία είναι: να φύγουν και μ' αυτό τον τρόπο να προδώσουν τους χωρικούς οι οποίοι τους εμπιστεύονται ή να μείνουν και να συνεχίσουν, ρισκάροντας τη ζωή τους, να προσφέρουν την πνευματική αλλά και υλική τους βοήθεια; Ενας από τους μοναχούς είναι γιατρός και φροντίζει όλους τους κατοίκους της περιοχής.
Η απέριττη σκηνοθετική προσέγγιση έχει κάτι από τις ταινίες του Μπρεσόν. Εκεί όμως που ο Μπρεσόν σε μια, για παράδειγμα, ταινία όπως «Η δίκη της Ζαν Ντ'Αρκ» εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ανθρώπινη πλευρά της ηρωίδας του, χωρίς να παραμερίζει και τις αδυναμίες της, ο Μποβουά αντίθετα περιορίζεται στους ιερούς σκοπούς των μοναχών, σε μια προσπάθεια να τους αγιοποιήσει, χωρίς όμως να μας τους γνωρίζει ως ανθρώπους με όλες τις αδυναμίες τους. Με αποτέλεσμα η ταινία του, παρά τις εντυπωσιακές εικαστικές αρετές της, να παραμένει ψυχρή. Στα συν πρέπει να αναφέρω και τις έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών του, μ' επικεφαλής τον Λαμπέρ Ουιλσόν (ο επικεφαλής των μοναχών) και τον Μικαέλ Λονσντέλ (ο ηλικιωμένος γιατρός).
ΠΗΓΗ: enet.gr
