Ερώτημα πρώτον: Πότε μια κυβέρνηση αρχίζει να χάνει το παιχνίδι;
Απαντήσεις, τρεις.
Πρώτη: Οταν παίρνει αντιλαϊκά μέτρα.
Δεύτερη: Οταν λέει στην αρχή ψέματα και μετά μισές αλήθειες.
Τρίτη: Οταν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί εμφανίζονται σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και...
μεταδίδουν στον κόσμο σύγχυση και ανασφάλεια, αντί να του εμπνεύσουν σταθερότητα και σιγουριά μέσα από τις δυσκολίες.
Ερώτημα δεύτερον: Πότε μια αντιπολίτευση αρχίζει να κερδίζει το παιχνίδι;
Απαντήσεις, τρεις επίσης.
Πρώτη: Οταν επικροτεί αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Δεύτερη: Οταν κλείνει το μάτι σε όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, ισχυριζόμενη ότι μπορεί να τις ικανοποιήσει όλες.
Τρίτη: Οταν ο αρχηγός και η ομάδα του εμφανίζονται σαν φουσκωμένοι διάνοι, που έχουν στο τσεπάκι τους τη λύση όλων των προβλημάτων.
Ερώτημα τρίτον: Πότε μια χώρα βρίσκεται προ αδιεξόδου, όχι μόνον οικονομικού;
Οταν έχει τέτοια κυβέρνηση και τέτοια αντιπολίτευση. Και όταν η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της δηλώνει στις δημοσκοπήσεις, ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν για να τη βγάλει από αυτό το αδιέξοδο.
Ωραίες οι διαπιστώσεις, μπορεί να είναι κάπως έτσι, τι κάνουμε;
Ποια είναι η λύση; Υπάρχουν κι εδώ δυο-τρεις απαντήσεις, αλλά κι αυτές καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Λύση πρώτη:
Υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει αντιπολίτευση, υπάρχει Βουλή, ο καθένας έχει τον ρόλο του, ας τον παίξει. Και στο τέλος -όχι τώρα- ο λαός θα κληθεί να κάνει την αποτίμηση και να αποφασίσει για τη συνέχεια. Φυσιολογικά έτσι έπρεπε να είναι. Ζούμε, όμως, σε μια φυσιολογική περίοδο; Οσοι υποστηρίζουν ότι έτσι πρέπει να πορευθούμε, λένε την ίδια στιγμή ότι «η πορεία αυτή οδηγεί στα βράχια», αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί, η αντιπολίτευση δεν συναινεί κ.λπ.
Το περίεργο είναι ότι και οι δύο θέλουν να συνεχιστεί η σημερινή πορεία.
Η κυβέρνηση διότι, αν γινόταν κάτι άλλο, θα έχανε δυο-τρία χρόνια εξουσίας. Και η αντιπολίτευση διότι δεν έχει κανένα λόγο να μπλέξει τώρα σε διαχειριστικές ευθύνες της κρίσης, που θα την καταστρέψουν κι αυτή. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου θέλει να μείνει όσο πάει στην εξουσία και μετά βλέπει και ο Σαμαράς να περιμένει να καταστραφεί ο Παπανδρέου, ώστε η εξουσία να του πέσει σαν ώριμο φρούτο. Αρα, αδιέξοδο.
Λύση δεύτερη:
Το μέγεθος της κρίσης είναι τέτοιο, που δεν μπορεί να το σηκώσει ένας. Αρα, να συμφωνήσουν να το αναλάβουν δύο ή περισσότεροι ή και όλοι μαζί ή, τέλος πάντων, όσοι δέχονται.
Το μειονέκτημα αυτής της λύσης είναι διπλό. Πρώτον, υπάρχει κακή πείρα από το παρελθόν. Η περίοδος 1989-1990, με μια δικομματική κυβέρνηση συνεργασίας και αμέσως μετά με οικουμενική, είναι περίοδος προς αποφυγήν. Δεύτερον, σε τέτοια λύση θα συμφωνήσουν μόνον αν η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η χώρα χρεοκοπήσει. Τότε, θα επιβληθεί ντε φάκτο. Αρα κι εδώ αδιέξοδο.
Λύση τρίτη:
Το αδιέξοδο να ξεπεραστεί με τον μοναδικό ή πιο δόκιμο τρόπο που έχουν οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες: την προσφυγή σε εκλογές.
Κι εδώ, όμως, παρατηρείται το εξής περίεργο.
Ενώ σχεδόν οι πάντες αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση «δεν πάει άλλο», την ίδια στιγμή απορρίπτουν τις εκλογές.
Οι ψηφοφόροι εμφανίζονται αρνητικοί σε όλα, μπερδεμένοι, με μηδενιστικές τάσεις.
Αλλά και στο πολιτικό προσωπικό και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης επικρατεί σύγχυση. Τα κόμματα εξουσίας δεν θέλουν εκλογές, κάποια μικρότερα θέλουν (ποντάροντας στην μπαχαλοποίηση) και κάποια άλλα όχι (τους βολεύει να γίνουν αργότερα).
Και οι άλλες «σταθερές» του συστήματος βολοδέρνουν μεταξύ των τριών λύσεων, ανάλογα με τα επιμέρους συμφέροντα και τους υπολογισμούς που κάνουν.
Παρά το τετριμμένο «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα», όλα τα παραπάνω συνηγορούν στη διαπίστωση ότι μπορεί και να είμαστε μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο. Κι αν δεν ξεπεραστεί, δεν υπάρχει σωτηρία, όσες δόσεις του δανείου κι αν πάρουμε.
Ανευθυνότητα
Είναι λίγη η σύγχυση καθώς και η ανασφάλεια που επικρατούν και οι υπουργοί νιώθουν ότι έχουν περιθώρια να τις ενισχύουν κι άλλο;
Οσα είπαν τις τελευταίες μέρες αρμόδιοι και αναρμόδιοι υπουργοί για το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο αποτελούν ακόμη ένα δείγμα επιπολαιότητας και ανευθυνότητας. Τι θα πει ότι «δεν είναι στόχος μας», αλλά «μπορεί να υπάρξουν και απολύσεις»; (Παπακωνσταντίνου). Τι θα πει ότι «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τέτοια προοπτική»; (Ραγκούσης). Τι θα πει ότι «η τρόικα ζητεί απολύσεις για συμβολικούς λόγους»; (Ρέππας).
Δεν μπορούν να συνεννοηθούν στοιχειωδώς μεταξύ τους πριν μιλήσουν τουλάχιστον για τόσο σοβαρά θέματα; Για τη δουλειά και τη ζωή ανθρώπων πρόκειται και όχι για το προσωπικό τους καπρίτσιο.
karelias@enet.gr
ΠΗΓΗ: enet.gr
