Το μόνο ευχάριστο από την υπόθεση Στρος-Καν είναι ότι θυμίζει εκείνες τις ειδυλλιακές μέρες της δεκαετίας του ‘90, όταν ο ανέμελος πλανήτης ασχολιόταν με τον λεκέ στο φόρεμα της Μόνικα Λουίνσκι και τις απιστίες του Μπιλ Κλίντον.
Κατά τ’ άλλα, η υπόθεση προκαλεί... ρίγος στη σπονδυλική στήλη: σύμφωνοι, κανένας ένοχος απόπειρας βιασμού δεν πρέπει να ξεφεύγει από την τσιμπίδα του νόμου και, αντιθέτως, πρέπει να τιμωρείται αυστηρότατα.
Αλλά γιατί, μέχρι να πάει η υπόθεση στο Σώμα των Ενόρκων, που τελικώς χθές έκρινε τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ αποφυλακιστέο με μια σειρά περιοριστικούς όρους, ο δικαστής δεν απαγόρευσε απλώς την έξοδο του Στρος-Καν από τη χώρα και αντίθετα τον παρέδωσε βορά στα αδίστακτα νεοϋορκέζικα tabloid, που τον καταδίκασαν από τη πρώτη στιγμή;
Και γιατί η αστυνομία της πόλης ξανάπαιξε το παιχνίδι που τόσο καλά ξέρει να παίζει, περιφέροντάς τον αξύριστο στις αίθουσες των δικαστηρίων και μπροστά στους φακούς των παπαράτσι;
Μήπως γιατί με τη δημόσια διαπόμπευση προεξοφλήθηκε η απομάκρυνση του από την ηγεσία του ΔΝΤ και το τέλος της πολιτικής του καριέρας;
Δεν είναι γνωστά μέχρι στιγμής τα ενοχοποιητικά στοιχεία που έχει στα χέρια της η εισαγγελία της Νέας Υόρκης. Είναι όμως γνωστό ότι ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ είχε αναφερθεί πριν από δύο εβδομάδες, μιλώντας σε δημοσιογράφους της «Liberation», στο σενάριο μιας σκευωρίας εναντίον του με ηρωίδα «κάποια γυναίκα που βιάζεται σ’ ένα πάρκινγκ, και στην οποία έχουν τάξει 500.000 ή ένα εκατομμύριο ευρώ για να επινοήσει την ιστορία».
Ο Ζαν Κατρεμέρ, ένας πολύ καλά πληροφορημένος συντάκτης της ίδιας εφημερίδας, γράφει το 2007 στο μπλογκ του, με αφορμή τον διορισμό του στην ηγεσία του ΔΝΤ: «Το μοναδικό μειονέκτημα του Στρος Καν είναι η σχέση του με τις γυναίκες. Πολύ πιεστικός, φλερτάρει πολλές φορές με την παρενόχληση, πράγμα που είναι γνωστό στα ΜΜΕ, αλλά κανείς δεν μιλάει (είμαστε στη Γαλλία). Το ΔΝΤ, όμως, είναι διεθνής οργανισμός και τα ήθη του αγγλοσαξωνικά. Αρκεί μια απρεπής χειρονομία, ένα υπονοούμενο, για να γίνει χαμός στα μέσα ενημέρωσης».
Κανονικά δεν θα έπρεπε ο Στρος Καν να προσέχει, όταν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές τον έφερναν να προηγείται του Σαρκοζί, που αποκλειόταν κιόλας από τον δεύτερο γύρο;
Τουλάχιστον όπως έχει μέχρι τώρα παρουσιαστεί, η υπόθεση μπάζει από παντού νερά.
Ο Στρος Καν βγαίνει γυμνός από το μπάνιο και μόλις βλέπει την άγνωστη του καμαριέρα ορμάει να τη βιάσει; Ούτε ο μαρκήσιος ντε Σαντ δεν διέθετε τέτοια αντανακλαστικά. Η πρώτη αντίδραση ενός ανθρώπου που καταλαμβάνεται γυμνός είναι να προφυλαχθεί, όχι να επιτεθεί. Ακόμη και το λιοντάρι, πριν επιτεθεί στο ανυπεράσπιστο θύμα του το σκέπτεται για κανένα λεπτό, μέχρι δηλαδή να προλάβει η καμαριέρα να βγει από τη σουίτα.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχει καπνός. Κάτι είχε υπάρξει προηγουμένως μεταξύ Στρος - Καν και καμαριέρας; Πιθανότατα. Στο τέλος του αρνήθηκε και έγινε επιθετικός; Δεν αποκλείεται, αν και ο ίδιος υποστηρίζει ότι είναι αθώος.
Υπάρχει καπνός, αλλά το θέμα είναι ποιός και γιατί έβαλε τη φωτιά.
Από αναλυτές της αμερικανικής αριστεράς, όπως ο Mike Whitney, υποστηρίζεται ότι ο Στρος Καν έπεσε στην «παγίδα με το μέλι» για δύο λόγους.
Επειδή επεδίωκε να εκθρονίσει το δολλάριο και γιατί προσπάθησε ν’ απαλλαγεί από την κακόφημη νεοφιλελεύθερη προϊστορία του ΔΝΤ.
Το πρόσφατο εγκώμιο του γνωστού προοδευτικού νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτζ χρησιμοποιείται ως μια απόδειξη για τη θεωρία: «Ο Στρος Καν αποδεικνύεται οξύνους ηγέτης του ΔΝΤ... Όπως είπε στην τελευταία ομιλία του στο Brookings Institution, λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Ταμείου: “Σε τελική ανάλυση, η απασχόληση κι η ισότητα είναι δομικά στοιχεία της οικονομικής σταθερότητας και της ευημερίας, της πολιτικής σταθερότητας και της ειρήνης. Αυτά αποτελούν την ουσία της αποστολής του ΔΝΤ”».
Αν, όμως, οι τραπεζίτες κι οι άλλοι πολέμιοι αυτής της «νέας» πολιτικής Στρος Καν ήθελαν να απαλλαγούν από την παρουσία του στην Ουάσινγκτον, όπως υποστηρίζει αυτή η εκδοχή, γιατί δεν περίμεναν τις γαλλικές προεδρικές εκλογές;
Είναι από την άλλη πλευρά γεγονός ότι η κατηγορία του βιασμού - την οποία αντιμετωπίζει ο επικεφαλής της περίφημης ιστοσελίδας Wikileaks T. Ασάνζ, βασικά επειδή δεν... χρησιμοποίησε προφυλακτικό - είναι τελευταία της μόδας, αν πρόκειται για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων. Μετά την υπόθεση Κλίντον - Μόνικας, οι Αμερικανοί έχουν αποκτήσει και την σχετική τεχνοτροπία στην αναζήτηση λεκέδων σπέρματος.
To συμπέρασμα είναι, ότι πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός στα όποια συμπεράσματα, έως ξεκαθαρίσει περισσότερο η υπόθεση.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι στην Ελλάδα της παρανοϊκής συνωμοσιολογίας, όπου ακόμη και το τσουνάμι της Ιαπωνίας αποδόθηκε στα τσιπάκια που κατασκευάζονταν στη χώρα για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης, δεν διατυπώθηκε αυτήν τη φορά ούτε η ελάχιστη επιφύλαξη: ο σατανάς διευθυντής του ΔΝΤ βρέθηκε και πρέπει να μείνει εκεί που του αξίζει, δηλαδή στο πυρ το εξώτερο των φυλακών του Χάρλεμ.
Μέσα στην εθνική παραζάλη, η αμερικανική Δικαισύνη αναγορεύθηκε σε αξιοζήλευτο πρότυπο ισότιμης μεταχείρισης πλουσίων και φτωχών.
Ο μόνος που στις ΗΠΑ πιστεύει κάτι τέτοιο, είναι ο άλλοτε σταρ του αμερικανικού φουτμπώλ και διάσημος ηθοποιός Ο Τζέι Σίμπσον, που αθωώθηκε παρ ότι αποδεδειγμένα (με απόφαση του αστικού δικαστηριου, το ποινικό τον αθώωσε!!) δολοφόνησε τη πρώην γυναικα του και τον φίλο της. Εγραψε μάλιστα μετά και βιβλίο με τιτλο "Εγώ το έκανα", το οποίο αποσύρθηκε τελευταία στιγμή από την εκδότη του και τελικώς τυπώθηκε από την οικογενέια της άτυχης γυναίκας του!!
Το ερώτημα τώρα είναι τι επιπτώσεις θα έχει η περιπέτεια του άλλοτε ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ στην ελληνική τραγωδία, η οποία, από τους φόνους και τις συγκρούσεις στην Αθήνα μέχρι τον συνεχή εξευτελισμό της χώρας από τους διεθνείς δανειστές της, δεν έχει τελειωμό.
Από μια άποψη, η ουδετεροποίηση του Στρος Καν μάλλον κακό κάνει παρά καλό. Όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, ήδη, από τις περσινές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, το ΔΝΤ κρατάει πιο διαλλακτική στάση από τη Μέρκελ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το ίδιο συνέβη και στη περίπτωση της Πορτογαλίας.
Ο Στρος Καν απείχε παρασάγγας από τον σοσιαλισμό, αλλά μπορούσε να καταλάβει καλύτερα από την κυρία Μέρκελ ότι, αν φέρεις μια χώρα στα άκρα, κάποια στιγμή θα εκραγεί.
Όμως, η τελευταία μοιάζει καταδικασμένη, έτσι κι αλλιώς. Με ή χωρίς Στρος-Καν, βαδίζουμε ολοταχώς προς πολιτική και οικονομική χρεοκοπία.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
