Ερώτηση για την κατάργηση του Δημοτικού Σχολείου Σπαθοβουνίου κατέθεσε προς το Υπουργείο Παιδείας ο Βουλευτής Κορινθίας κ. Κώστας Κόλλιας. Σχετικά με την παρέμβασή του ο κ. Κόλλιας δήλωσε:
«Η ερώτηση για το Δημοτικό Σχολείο Σπαθοβουνίου είναι η έβδομη που καταθέτω σχετικά με το θέμα των καταργήσεων..
και συγχωνεύσεων σχολείων της Κορινθίας. Κάθε μία από τις διαμαρτυρίες που κατέκλυσαν το γραφείο μου έχουν βάση και επιχειρήματα. Ομοίως και το αίτημα των γονέων και φορέων του Σπαθοβουνίου, οι οποίοι αντιτίθενται δικαίως στην προοπτική κατάργησης του τοπικού δημοτικού σχολείου.
Όπως ενημερώθηκα, το Δημοτικό παρουσιάζει τα τελευταία έτη σταθερή και δυναμική αύξηση του αριθμού των μαθητών. Το 2005 φοιτούσαν μόλις 5 παιδιά, του χρόνου θα είναι 18, ενώ το 2013 θα υπάρχουν 25 μαθητές. Πρόκειται δε για ένα οικονομικά εύρωστο χωριό, με 450 κατοίκους και άριστες προοπτικές ανάπτυξης, οι οποίες έχουν κρατήσει τους νέους ανθρώπους στον τόπο τους, ενδεχομένως μάλιστα να προσελκύσουν ακόμα περισσότερους στο μέλλον.
Σε ό,τι αφορά βεβαίως τις μετακινήσεις των παιδιών, οι συνθήκες είναι και σε αυτήν την περίπτωση παρόμοιες, ενδεχομένως και χειρότερες, εξαιτίας του γεγονότος ότι το οδικό δίκτυο της περιοχής βρίσκεται σε ανώμαλο αγροτικό δρόμο υψηλής επικινδυνότητας. Τυχόν μετακινήσεις μαθητών θα είναι μια καθημερινή απειλή για τα παιδιά και πηγή ανησυχίας για τους γονείς.
Σε όλα αυτά τα επιχειρήματα έχουμε μέχρι στιγμής εισπράξει τη σιωπή της κυρίας Υπουργού και της αρμόδιας Υφυπουργού. Λυπάμαι που το Υπουργείο φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την αναντικατάστατη αξία που έχουν τα σχολεία για τις τοπικές κοινωνίες. Λυπάμαι που θεωρεί τους κατοίκους των χωριών, και ιδιαίτερα τους μαθητές, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Σε ένα κράτος που υποτίθεται ευαγγελίζεται την ισότητα, ας αναλογιστούν εκείνοι που αντιμετωπίζουν την παιδεία ως ένα ακόμα νούμερο στις κρατικές δαπάνες, τι σημαίνουν αυτές οι καταργήσεις σχολικών μονάδων για τα παιδιά. Ας σκεφτούν τι εικόνα θα σχηματίσει για το σχολείο και την παιδεία γενικά, ένα παιδί που αναγκάζεται να ξυπνήσει χαράματα, να περπατήσει μέσα στο χιόνι, για να μεταφερθεί, με κίνδυνο της ακεραιότητάς του, σε ένα σχολείο με υπεράριθμους μαθητές.
Θεωρώ χρέος μου να συνδράμω τα χωριά της Κορινθίας, τους δασκάλους, τους γονείς και τους μαθητές, στα δίκαια αιτήματά τους για διατήρηση των σχολείων τους. Κάθε περίπτωση έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Υπάρχουν σχολεία ιστορικά, σχολεία πρότυπα, με σύγχρονες, νεόδμητες εγκαταστάσεις, υπάρχουν σχολεία σε χωριά απομακρυσμένα, με μεγάλο υψόμετρο και κακές καιρικές συνθήκες. Όλα όμως μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: αποτελούν μοχλό ανάπτυξης και προόδου των μικρών, απομακρυσμένων χωριών της ελληνικής περιφέρειας.»
