Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η αλήθεια είναι, ότι δεν περίμενα ποτέ, πως η σύνταξη της μάνας μου θα απειλούσε με καταστροφή όχι μόνον τη χώρα, αλλά το ευρώ, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, την παγκόσμια οικονομία, και δεν ξέρω κι εγώ τι ακόμη.
Τα πράγματα όμως μιλούν από μόνα τους...
Οταν όλοι αυτοί οι ειδήμονες, κάθε φορά που αποφασίζουν να μας σώσουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι να κόψουν κάτι από τη σύνταξη της μάνας μου, τότε δεν μπορώ παρά να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά, να παραδεχθώ το ηλίου φαεινότερον, να υποκλιθώ μπροστά στο προφανές.
Οσο βέβαια αναλογίζομαι, όσα συνέβησαν στη διάρκεια των τελευταίων αυτών τριών ετών, διαπιστώνω, ότι δεν μπορώ πλέον να παριστάνω τον αφελή. Την ημέρα που κατέρρευσε η Λίμαν Μπράδερς, η μάνα μου, καθισμένη μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθούσε τις ειδήσεις δήθεν αδιάφορη. Μου ξέφυγε το όλο νόημα χαμόγελο που χάραξε στο πρόσωπό της.
Με το ίδιο χαμόγελο είχε υποδεχθεί και τη δήλωση του κ. Παπανδρέου ότι λεφτά υπάρχουν και το χαμόγελο πια δεν μπορούσε να κρυφτεί με τίποτε, όταν τα σπρεντς άρχισαν να σκαρφαλώνουν.
Παρακολουθούσε συστηματικά τους διάφορους οικονομολόγους που προσπαθούσαν να εντοπίσουν την αιτία του προβλήματος, χωρίς, εννοείται, να υποψιάζονται καν ότι κάπου, σ' ένα διαμέρισμα της Νοτίου Βαλκανικής, η μάνα μου όλα αυτά τα αντιμετώπιζε αφ' υψηλού.
Διότι εκείνη έβλεπε, ότι το σχέδιο μιας ολόκληρης ζωής επιτέλους πλησίαζε στην υλοποίησή του, εκείνη ήξερε πως η αιτία όλου αυτού του πανικού είναι η σύνταξή της.
Δεν χρειάζεται να επιμείνω στις λεπτομέρειες. Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω για τον ενθουσιασμό της την ημέρα που ο τότε πρωθυπουργός, από το ακριτικό Καστελλόριζο ανακοίνωσε την προσφυγή μας στα ΔΝΤ, τις ευρωπαϊκές βοήθειες και τα συμπαρομαρτούντα. Οταν μάλιστα έφτασε η τρόικα, εκείνη τους καταδίκασε πριν καν τους δει καλά-καλά με ένα σαφές και κατηγορηματικό: «Θα την πατήσουν, όπως με βλέπεις και σε βλέπω».
Οταν δε προσπάθησα να εκμαιεύσω το μυστικό της, εκείνη με αποστόμωσε σιβυλλικά: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι λένε όλοι αυτοί. Εγώ θέλω τη σύνταξή μου». Στο τέλος πια δεν μπορούσε να κρυφτεί. Οταν γίνονται διασκέψεις κορυφής, κοτζάμ ΕΕ και όλοι συμφωνούν, ότι για την κρίση ευθύνονται οι συντάξεις που παίρνει η μάνα μου και οι φίλες της και πρέπει να μειωθούν, να κουρευτούν, να κοπούν και να πατηθούν στο χώμα, ε, τότε πια αναγκάστηκε να ομολογήσει. «Στην ηλικία που έχω φτάσει», μου είπε, «έχω κερδίσει το δικαίωμα να παίζω και λίγο».
Τι εννοούσε με το παιχνίδι, νομίζω πια, ότι ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Η κατάσταση μιλάει από μόνη της. Πώς είναι σε κάτι κωμωδίες, που ο ήρωας πάει να τραβήξει ένα βιβλίο που βρίσκεται στη βάση της στοίβας και η στοίβα γκρεμίζεται και παρασύρει το δωμάτιο και μετά το δωμάτιο γκρεμίζεται το σπίτι και μετά η συνοικία, η πόλη και ο κόσμος ολόκληρος;
Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει φαίνεται, κάθε φορά που η μάνα μου πάει να εισπράξει τη σύνταξή της.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
