Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
«Αν υπήρχε στον ορίζοντα ηγετικό ανάστημα ικανό να αναμετρηθεί με τις πραγματικές αιτίες αποσύνθεσης του ελλαδικού κράτους, η έξοδος από το ευρώ, η ανακοπή "ολοκλήρωσης" του αλλοτριωτικού εκδυτικισμού της χώρας, θα μπορούσε να σημάνει...
κάτι σαν πραγματική νεκρανάσταση».
Με αυτό το συμπέρασμα κλείνει ο κ. Χρ. Γιανναράς την επιφυλλίδα του («Καθημερινή» 25/9/2011).
Το ενδιαφέρον βέβαια είναι, ότι δεν στηρίζεται γι' αυτό σε οικονομικούς υπολογισμούς.
Στηρίζεται σε μια βαθιά πολιτισμική πεποίθηση, την οποία υπηρετεί με συνέπεια εδώ και χρόνια, την πεποίθηση, δηλαδή, ότι η Ελλάδα και ο Ελληνισμός συνιστούν μια εντελώς ιδιαίτερη υπαρξιακή ουσία, η οποία διασχίζει τον ιστορικό χρόνο με μόνο στόχο την υπεράσπιση της ιδιαιτερότητάς της. Οποτε παρεκκλίνει απ' αυτόν τον στόχο, κατ' ανάγκην «πιθηκίζει» και αλλοτριώνεται.
Σχηματικά, εννοείται, η Ελλάδα δεν ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή. Ανήκει στον εαυτό της και μόνον στον εαυτό της, και το μόνο που οφείλει να κάνει, είναι να ανακαλύπτει ξανά και ξανά τον εαυτό της.
Κατ' αρχάς οφείλω να πω, ότι στους μονοθεματικούς καιρούς που ζούμε, όπου τα πάντα συμπυκνώνονται σε μερικούς λογαριασμούς και μερικά ακόμη επιτόκια, μια τέτοια δημόσια συζήτηση θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη για την αντιμετώπιση των κοινωνικών παραμέτρων της πτώχευσης.
Οσο και αν ο κ. Γιανναράς υποκύπτει στον πειρασμό να κλείσει το μάτι στους αναγνώστες με την επιστροφή στη δραχμή, προκειμένου, μάλλον, να τους βοηθήσει να καταλάβουν τι ακριβώς εννοεί.
Συζήτηση χρήσιμη κατ' αρχάς γιατί πιστεύω ότι ανακινεί ένα από τα μεγάλα θέματα, που θα έπρεπε να μας έχουν απασχολήσει εδώ και μερικές δεκαετίες και τα αφήσαμε να σέρνονται ανάμεσά μας, αφήνοντάς τα στις καλένδες της ευφορίας και της ευμάρειας.
Και δεν εννοώ βέβαια τη δραχμή. Εννοώ την ουσιαστική σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα ήθελε να γίνει Ευρώπη και τους λόγους για τους οποίους η Ευρώπη ήθελε να συνεταιρισθεί με τη μικρή Ελλάδα.
Παρότι μπήκαμε στην Ευρώπη, παρότι απολαμβάναμε αυτό που απολαμβάναμε ως Ευρώπη, μέσα μας δεν πάψαμε να αισθανόμαστε πως ένα βαθύ ρήγμα μας χωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη, πως η νοοτροπία μας όφειλε να παραμείνει αναλλοίωτη, σαν τον χριστιανό που κάνει τα αίσχη, αλλά μόλις κάνει τον σταυρό του ενώπιον μαρτύρων αισθάνεται εντάξει με τις επιταγές της θρησκείας του.
Κάποτε θα έπρεπε να σκεφτούμε στα σοβαρά, πόσο μεγάλο μέρος απ' αυτό που μας συμβαίνει σήμερα το χρωστάμε σ' αυτή τη νοοτροπία της αναλλοίωτης ιδιοπροσωπίας.
Κατά τα άλλα, ειλικρινά, δεν ξέρω με ποιους όρους θα μπορούσε να γίνει η «νεκρανάσταση» που ευαγγελίζεται ο κ. Γιανναράς, όταν πια η Ελλάδα τινάξει από πάνω της και τα τελευταία πούπουλα του εκδυτικισμού της, για να διεκδικήσει το γνήσιο της υπογραφής της.
Ισως, με το οριστικό κλείσιμο των συνόρων μας, την εφεύρεση ενός πολιτικού συστήματος που δεν έχει σχέση με κανέναν δυτικόφρονα κοινοβουλευτισμό, ίσως με την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος και την ανακάλυψη άλλων μορφών αποταμίευσης, όπως σεντούκια, πίθους κ.λπ.;
ΠΗΓΗ: tanea.gr
