Tης Χριστίνας Κοψίνη
«Aς πάψουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον και ας κοιτάξουμε ο καθένας μας τι κάνει. Ας βγει από τη συζήτηση, για λίγο, η ευθύνη των άλλων και ας στραφούμε λίγο μέσα μας» μου έλεγε ένας φίλος πρόσφατα....
Κι αυτή η συμβουλή του λειτουργεί λυτρωτικά, γιατί με τόσο άδικο δεν αντέχεται το βάρος του θυμού.
Δεν μπορούμε να είμαστε αποστασιοποιημένοι μόνο στο προβληματάκι μας - στα πόσα χάνουμε από το εισόδημα ή την έξοδό μας και να αναζητούμε ακόμη και τώρα τρόπο συνταξιοδότησης στα 50 έτη.
Είναι μεγάλη φθορά ο διαρκής θυμός για όλους και για όλα.
Οσο και αν σε κάποιους ακούγεται πεζή ηθικολογία, νομίζω, ότι η υπόδειξη του φίλου δεν έχει μόνο ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα, αλλά και πρακτικό.
Οχι γιατί κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ακολουθώντας την παλιά μέθοδο της νεοελληνικής μας πραγματικότητας.
Που την αποκαλέσαμε αθώα ιδιοσυγκρασία για να καλύπτουμε τα μυστικά και ψέματα, όχι μόνο στις σχέσεις με την εξουσία, αλλά και στις καλές μας συναναστροφές, με τους συντρόφους μας, τα παιδιά, τους φίλους.
Πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε αυτό που λέμε «σταράτος και ευθύς λαός».
Υποσχόμαστε εύκολα και αθετούμε εύκολα.
Εξαγοράζεται εύκολα η σιωπή μας και η ελευθερία μας με ανταλλάγματα.
Κι έπειτα θυμώνουμε με όλους και κυρίως με μας.
Καθώς, όμως, πολλοί ενέδωσαν σε παρατυπίες, είναι λάθος να αναλώνουμε όλη τη δυναμική μας στο ποιος έκανε τι.
Αν το ζητούμενο δεν είναι η εκδίκηση, αλλά η εκκίνηση (με δάκρυ, αλλά χωρίς αίμα), πρέπει να αποδεχτούμε, ότι αυτοί που ξέφυγαν από την πεπατημένη του βολέματος σε αυτήν τη δεξαμενή των μικρομεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας ήταν λίγοι.
Ισως γι’ αυτό να μην μπορούν τα αριστερά κόμματα να πείσουν για την εναλλακτική τους πολιτική πρόταση. Μικροαστοί, τα μέλη και στελέχη τους δεν ξέφυγαν από το παιχνίδι της κατάκτησης του πλούτου - μικρού ή μεγάλου δεν έχει και τόσο σημασία.
Σημασία έχει, ότι δεν μπορείς το βράδυ να είσαι στο συλλαλητήριο και το πρωί να κανονίζεις τη σύνθεση επιτροπών για το διδακτορικό σου, να επικρίνεις με πύρινη γλώσσα την τρόικα και να κάνεις αρπαχτές σε κοινοτικά προγράμματα - φούσκες.
Να μιλάς για αξιοκρατία και να δέχεσαι μια θέση, για την οποία δεν έχεις τα ουσιαστικά προσόντα.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξαναρχίσουμε, ας αποδεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα.
Με μικρές και μεγάλες αμαρτίες πορευτήκαμε σε αυτήν τη χώρα.
Πολλοί με τα οφέλη της παρέας μας κάναμε δουλειές. Και όταν το τέκνο φίλου επιλέξαμε και όχι το άγνωστο παιδί για να καλύψει μια θέση εργασίας που χήρευε, για την αναπαραγωγή του δικού μας στάτους ενδιαφερόμασταν.
Δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα, όταν πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς μαζί τους.
Δεν φτάνει μόνο ο θυμός. Δεν αρκεί μόνο η αναμέτρηση με τα ΜΑΤ, για να αποδείξεις ότι θες μια άλλη ζωή.
Το δυσκολότερο είναι να θες έναν άλλο πολίτη και να σε λυτρώνει η σκέψη, ότι ο άλλος ίσως γίνεις εσύ.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
