Σφοδρή κριτική στον νυν αλλά και στον τέως αρχηγό της ΝΔ ασκεί ο πάλαι ποτέ άτυπος σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή, επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης.
Με το νέο του βιβλίο, "Ο δρόμος προς την άβυσσο", αποδίδει...
«ατολμία» στον τέως πρωθυπουργό και «λαϊκισμό» στο σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πάντως, χαρακτηρίζει «μέτριες» όλες τις κυβερνήσεις μετά το 1985. Και αυτό διότι εκείνη του 1981-85 ήταν «η χειρότερη».
«Ως τεχνοκράτης επαγγελµατίας στον χώρο της επικοινωνίας, µε δράση κυρίως στο εξωτερικό, συνεργάστηκα στον τοµέα µου µε τον τέως πρωθυπουργό επαγγελµατικά.
∆εν είµαι πολιτικό πρόσωπο. ∆εν υπήρξα ποτέ µέλος κόµµατος. ∆εν ανήκω σε κάποιο πολιτικό χώρο. Είναι επίσης γνωστό ότι στην Κύπρο συνεργάστηκα στις τελευταίες εκλογές µε τον ∆ηµήτρη Χριστόφια, πιο πριν µε τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Νίκο Αναστασιάδη και τώρα και πάλι µε τον Νίκο Αναστασιάδη.
Πέρα όµως από την επικοινωνιακή µου δραστηριότητα, ως πολιτικός αναλυτής παρουσίαζα τις απόψεις µου χωρίς καµία δέσµευση. Υπήρξα αυστηρός επικριτής ειδικά της Ν∆, διότι τη θεωρούσα τον αδύναµο κρίκο του δικοµµατισµού», υποστηρίζει (με δηλώσεις του στο Βήμα) ο κ. Λούλης.
Κατά τη γνώμη του, στη σημερινή συγκυρία και σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία, δεν υπάρχει στοιχειώδης συναίνεση µεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με κύρια ευθύνη της «λαϊκιστικής Ν∆ του Αντώνη Σαµαρά», η οποία «είναι η πιο λαϊκιστική αξιωµατική αντιπολίτευση στον χώρο της Ευρωζώνης», με την έννοια ότι διατείνεται πως θα επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, ενώ δεν υπάρχει καμία τέτοια προοπτική.
Παράλληλα, «αντιτίθεται στην ουσία όλων των μεταρρυθμίσεων στο κράτος, όπως λ.χ. στις αναγκαίες απολύσεις» και «θωπεύει ανοικτά ή υπόγεια όλα τα συντεχνιακά συμφέροντα».
Όσο για τον προκάτοχο του Αντώνη Σαμαρά, ο κ. Λούλης του αποδίδει «ατολμία» και «χαλαρό, εξ αποστάσεως» μοντέλο διοίκησης, ακατάλληλο για ένα στελεχιακό δυναμικό το οποίο «δύσκολα µπορούσε να «τρέξει» αποτελεσµατικά το κράτος». Άλλωστε, «τµήµα του είχε πελατειακές και άλλες παθογένειες συνδεδεµένες µε ‘στερητικά σύνδροµα εξουσίας’».
Προσθέτει δε, πως η μάχη με το κράτος ως «µεγάλο ασθενή της ελληνικής κοινωνίας δεν δόθηκε ποτέ στην πράξη».
Πάντως, εξηγώντας ότι ο τίτλος του βιβλίου αντιπροσωπεύει την «πορεία προς την καταστροφή», επισημαίνει, ότι, γενικότερα, «καµία κυβέρνηση δεν τόλµησε να γκρεµίσει τις κρατικιστικές δοµές που αρχικά δηµιουργήθηκαν» και στέκεται στις παθογένειες του κομματικού πλαισίου. Ως προς την κυβέρνηση του 1981-85, εκτιμά πως δημιούργησε τις στρεβλώσεις οι οποίες ισχύουν έως και σήμερα, καθώς «µπήκαν οι βάσεις ενός καταστρεπτικού κρατισµού στην οικονοµία, συνοδευόµενες από αχαλίνωτο λαϊκισµό».
Στους «άτολμους» πρωθυπουργούς, αν και «με καλές προθέσεις», εντάσσει και τον Κώστα Σημίτη, επισημαίνοντας πως «μπήκαμε στην ΟΝΕ και παραμείναμε με σαθρές βάσεις».
Σύμφωνα με τον κ. Λούλη, Σημίτης και Καραμανλής «δεν άλλαξαν τα κόµµατά τους, µε αποτέλεσµα, παρά την προσωπική εντιµότητά τους, να µην µπορέσουν να ελέγξουν διολισθήσεις σε επίπεδο ήθους των στελεχών τους. Είχαν µια αρνητική δεύτερη κυβερνητική θητεία. ∆ιέψευσαν τις ελπίδες που δηµιούργησαν».
Μέσα από το βιβλίο του, ο ίδιος τάσσεται υπέρ των οικουμενικών κυβερνήσεων, με τη συμμετοχή περισσότερων τεχνοκρατών. Με άλλα λόγια, με τη διαπίστωση ότι «πολλοί επαγγελµατίες πολιτικοί θεωρούνται πλέον διαχειριστικά ανεπαρκείς», ζητά την «αποκομματικοποίηση των κυβερνήσεων»
ΠΗΓΗ: tvxs.gr.
