Διευρύνεται συνεχώς ο κύκλος των συμβασιούχων που κατά χιλιάδες θα μπορούν να πετύχουν δικαστικά τη δικαίωσή τους. Αλλεπάλληλες δικαστικές αποφάσεις που προκαλούν μεγάλο προβληματισμό στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δέχονται ότι συμβάσεις ορισμένου χρόνου...
με το Δημόσιο, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ καταρτίστηκαν προσχηματικά για να καταστρατηγηθούν εργασιακά δικαιώματα και αναγνωρίζεται με ορθό νομικό χαρακτηρισμό ότι πρόκειται για συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Τα δικαστήρια, επικαλούμενα την πρόσφατη απόφαση 7/11 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, δέχονται σωρηδόν αγωγές που είχαν υποβληθεί πριν από την απαγορευτική διάταξη του αναθεωρημένου Συντάγματος (18-4-01). Νεότερες δικαστικές αποφάσεις δέχονται όμως και αγωγές που υποβλήθηκαν και μετά την ισχύ του νέου Συντάγματος (π.χ. το 2005) παρά την απαγόρευση μονιμοποιήσεων, ακόμα και μετά την έναρξη ισχύος του διατάγματος Παυλόπουλου ΠΔ 164/04.
Ετσι διευρύνονται πολύ οι κατηγορίες των συμβασιούχων που μπορούν να δικαιωθούν δικαστικά, έστω και αν απομακρύνθηκαν από τη δουλειά τους πριν από χρόνια. Οσοι ξεκίνησαν να εργάζονται με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου πριν από τις 18-4-01, είτε συνεχίζουν είτε σταμάτησαν να εργάζονται, μπορούν να πετύχουν τη δικαστική μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, αρκεί να αποδείξουν ότι στην πραγματικότητα κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, κάτι που είναι αρκετά εύκολο αφού φαίνεται από το είδος της εργασίας και τις συνεχείς ανανεώσεις των συμβάσεων.
Αξιώσεις
Για τον ΑΠ σημείο-κλειδί είναι η κάλυψη διαρκών αναγκών από το ξεκίνημα της εργασίας, γιατί αυτό σημαίνει ότι από την πρώτη στιγμή η σύμβαση έπρεπε να είναι αορίστου χρόνου, οπότε δεν ενδιαφέρει η μεταγενέστερη συνταγματική απαγόρευση. Ετσι οι απομακρυνθέντες μπορούν να αξιώσουν και αποζημιώσεις λόγω απόλυσης, μισθούς υπερημερίας κ.λπ.
Στον νέο κύκλο δικαστικών δικαιώσεων αξιοποιείται κατευθείαν ο προστατευτικός για τους εργαζομένους ν. 2112/20 (επί Ελ. Βενιζέλου), χωρίς να ενδιαφέρει ο χρόνος υποβολής των αγωγών και έκδοσης των πρωτόδικων αποφάσεων αλλά μόνο η έναρξη εργασίας.
Η πρόσφατη απόφαση 7/11 της Ολομέλειας ΑΠ δικαίωσε συμβασιούχους του ΟΠΑΠ που απασχολούνταν επί δεκαετίες με χιλιάδες ανανεούμενες διαδοχικές μονοήμερες συμβάσεις. Οι αγωγές αυτές είχαν υποβληθεί το διάστημα 1995-98. Ο ΑΠ τούς δικαίωσε κρίνοντας ότι έπρεπε να εφαρμοστεί το δίκαιο που ίσχυε όταν εκδόθηκαν οι πρωτόδικες αποφάσεις (το 1998-99), δηλαδή ο ν. 2112/20 και όχι η μεταγενέστερη συνταγματική απαγόρευση (2001), το ΠΔ 164/04 κ.λπ.
Με νεότερες αρεοπαγιτικές αποφάσεις γίνονται, όμως, δεκτές αγωγές που ασκήθηκαν το 2005 με την απομάκρυνση των συμβασιούχων. Μολονότι οι πρωτόδικες αποφάσεις εκδόθηκαν το 2006, ενώ ίσχυαν η συνταγματική απαγόρευση και το ΠΔ 164/04, ο ΑΠ δικαίωσε τους συμβασιούχους (πανεπιστημίου και Eφορείας αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού) αφού εργάζονταν από το 1998 σε θέσεις που στην πραγματικότητα κάλυπταν διαρκείς ανάγκες.
Αντίστοιχα δικαιώνονται συμβασιούχοι του ΟΤΕ που ξεκίνησαν να εργάζονται το 2002. Στην περίπτωσή τους κρίνεται ότι προσχηματικά καταρτίστηκαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθώς εξυπηρετούσαν πρόσκαιρες αλλά διαρκείς ανάγκες.
Το Έθνος
