Για να φτάσουμε στο σημείο της αλήθειας χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τέσσερα χρόνια, όσα χρειάζονταν άλλοτε οι χώρες για να πολεμήσουν και να κερδίσουν παγκόσμιους πολέμους.
Οι καταστάσεις όμως τα έφεραν έτσι που, όσοι μιλούσαν μέχρι τώρα για αναπόφευκτη χρεοκοπία, απαλλάσσονται πια από το...
στίγμα του «προδότη», αφού αυτή η απαγορευμένη λέξη προφέρεται σήμερα αδίστακτα ακόμη και από τα πιο επίσημα πολιτικά χείλη.
Στο έλεος των αγορών, οι ευρωπαϊκές χώρες που δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, είχαν φτάσει στο σημείο να κρυφοπαρακαλούν να πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονά τους, ώστε να στραφεί, έστω και για λίγο, σε αυτόν η μήνις των δανειστών.
Σήμερα, το ένα μετά το άλλο, τα σπίτια των γειτόνων τυλίγονται στις φλόγες.
Η συνολική έκθεση των γερμανικών, γαλλικών και βρετανικών τραπεζών στο ελληνικό, το ιρλανδικό και το πορτογαλικό χρέος ανέρχεται σε μισό τρισ. ευρώ. Αν συμπεριληφθεί και η έκθεσή τους στο ισπανικό και το ιταλικό χρέος, τότε αυτό το ποσό φτάνει στα 2 τρισεκατομμύρια.
Ποιος πιστεύει πραγματικά πως ένα τέτοιο χρέος θα μπορούσε ποτέ να γίνει διαχειρίσιμο με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές;
Ο αρθρογράφος Ντέιβιντ Μακουίλιαμς γράφει στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ» για τη στάση των Ιρλανδών απέναντι στην κρίση.
Γιατί οι Ιρλανδοί, αντί να τα ξοδεύουν, βάζουν όσα λεφτά τους περισσεύουν στο σεντούκι; Ο ένας λόγος είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον. Και ο άλλος η πτώση των τιμών: ξέρουν πως αν δεν ξοδέψουν σήμερα, αύριο θα αγοράσουν φθηνότερα.
Μα ούτε και οι τράπεζες λειτουργούν ως τράπεζες. Εχουν γίνει σήμερα χρηματοκιβώτια που στερούν το χρήμα από την πραγματική οικονομία.
Με όλα αυτά φουσκώνει ο σωρός του χρέους, φέρνοντας πιο κοντά τη χρεοκοπία.
Μήπως πρέπει να το δούμε κι αυτό; αναρωτιέται ο κοσμάκης.
Ομως, αν χρεοκοπήσουμε 40% ή αν μπούμε σε ένα ευρώ υποτιμημένο στο αντίστοιχο ποσοστό, δεν θα εκτιναχθεί το χρέος μας στα ύψη από τη μια μέρα στην άλλη; Αυτό είναι αλήθεια.
Ομως είναι, επίσης, αλήθεια, πως αυτό ακριβώς γίνεται και σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης. Η λιτότητα με την οποία οι κυβερνήσεις ροκανίζουν χρόνο με τον χρόνο τους μισθούς και τις τιμές θα φέρει το ίδιο αποτέλεσμα. Με τη διαφορά πως όσο περισσότερο διάστημα θα πέφτουν οι μισθοί, τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η αποπληρωμή του χρέους που είχαν φορτώσει στους εργαζομένους προτού ξεσπάσει η κρίση, όταν οι μισθοί τους ήταν πολύ υψηλότεροι.
Γιατί, λοιπόν, να περιμένουν βασανιστικά να γίνει αύριο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει σήμερα;
Δεν θα περιμένουν για πολύ.
Είναι σήμερα πια φανερό πως οι λαοί δεν αντέχουν άλλο τη λιτότητα.
Δεν λαβαίνουν πια σοβαρά υπόψη την εκβιαστική απειλή, πως θα γίνουν οι παρίες των διεθνών αγορών: ούτε τώρα βρίσκεται κανείς για να δανείσει έναν καταχρεωμένο και άνεργο λαό, που η χώρα του είναι στα πρόθυρα κοινωνικής κατάρρευσης.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
