Στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 µόλις είχε γεννηθεί το κράτος του Ισραήλ, τα προβλήµατα που αντιµετώπιζε έµοιαζαν ανυπέρβλητα και κάποιος υπουργός πρότεινε, για να τα λύσουν, να κηρύξουν πόλεµο στις ΗΠΑ. «Θα χάσουµε, θα µας καταλάβουν, θα γίνουµε η 53η πολιτεία των ΗΠΑ κι έτσι θα αναλάβουν... αυτοί να µας τα λύσουν».
Οσο οι υπόλοιποι ανέπτυσσαν τα υπέρ και τα κατά του εγχειρήµατος ο Μπεν Γκουριόν παρακολουθούσε συνοφρυωµένος και σκεπτικός. Κι όταν πια τα επιχειρήµατα εξαντλήθηκαν, τον άκουσαν να λέει: «Κι αν κερδίσουµε, τι γίνεται;».
Η Ελλάδα του 2011 µπορεί να µην έχει την αυτοπεποίθηση του νεοσύστατου τότε Ισραήλ, σίγουρα δεν έχει και κανέναν πολιτικό της εµβέλειας του Μπεν Γκουριόν και εξίσου σίγουρα έχει να αντιµετωπίσει προβλήµατα που µοιάζουν ανυπέρβλητα.
Κι αν κάτι µπορεί να εισπράξει από τη στάση του Μπεν Γκουριόν, είναι η πολύ απλή σκέψη, πως όταν πας να τα παίξεις όλα για όλα, θα πρέπει να υπολογίζεις και το απρόβλεπτο.
Ο τότε ηγέτης του Ισραήλ βέβαια δεν διέθετε την επιστηµοσύνη των δικών µας οικονοµολόγων, και ορισµένων επίλεκτων της πολιτικής µας τάξης, οι οποίοι µην µπορώντας να λύσουν τα σηµερινά προβλήµατα, λύνουν τα χθεσινά για να δηµιουργήσουν τα αυριανά.
Κι όση αυτοπεποίθηση κι αν διέθετε ο Μπεν Γκουριόν, δεν διέθετε τη βεβαιότητα του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος µας παροτρύνει να απειλήσουµε µε τη δική µας πτώχευση τους εταίρους µας, για να τους τροµάξουµε, να τους συνετίσουµε και να τους αναγκάσουµε να αντιµετωπίσουν µε επιείκεια την απελπισία µας.
Θα µας δείρουν, θα ιδρώσουν, θα κρυολογήσουν και θα πεθάνουν, που έλεγε και ο δικός µας Καραγκιόζης.
Κι αν µας αφήσουν να πτωχεύσουµε; Κι αν µας αφήσουν να αυτοκτονήσουµε; Τότε τι κάνουµε; Τότε η λεωφόρος της Ιστορίας θα γίνει το σταυροδρόµι της µοίρας µας.
Είτε θα πούµε ελληνοπρεπέστατα, «εντάξει, βρε παιδιά, δεν εννοούσαµε αυτό ακριβώς, µια κουβέντα είπαµε».Είτε θα το παίξουµε ιδανικοί αυτόχειρες κι ο τελευταίος, πριν κλείσει την πόρτα, θα γράψει το επικήδειο ποίηµά µας. Γιατί τότε τη λύση µόνον η ποίηση θα µπορεί να µας τη δώσει, όπως δήλωσε και η κ. ∆ηµουλά τις προάλλες.
∆εν ξέρω αν είχε κατά νου την πολιτική ποιητική, η οποία δρέπει δάφνες τους τελευταίους µήνες µε τα αλλεπάλληλα φορολογικά νοµοσχέδια που απέτυχαν, µε τα κλειστά επαγγέλµατα που δεν άνοιξαν, µε τις ∆ΕΚΟ που δεν έκλεισαν και τον Πρωθυπουργό που, ως άλλος Αµλετ, ζήτησε από το Κοινοβούλιο να του πει, αν θέλει τα δανεικά ή δεν τα θέλει.
Ως γνωστόν, στην ποίηση έχει µεγαλύτερη σηµασία το αίσθηµα της πραγµατικότητας από την ίδια την πραγµατικότητα, η αγανάκτηση µπροστά στη λύση που δεν έρχεται από την ίδια τη λύση.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
