«Αυτά που γίνονται σήμερα στην Ελλάδα είναι πρωτόγνωρα», δήλωσε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννης Μανώλης, καυτηριάζοντας έτσι την ανεξαρτητοποίηση ενός άλλου γαλάζιου βουλευτή, του κ. Γ. Κοντογιάννη. Ποιο είναι το «πρωτόγνωρο», κατά τον κ. Μανώλη; Οτι ο ανεξαρτητοποιηθείς συνάδελφός του δεν....
παραιτήθηκε από βουλευτής, δεν άφησε κενή τη θέση του ώστε να καλυφθεί από τον επόμενο σε σταυρούς νεοδημοκράτη πολιτευτή και να μη διαταραχθούν οι κοινοβουλευτικές ισορροπίες. Για τούτο και τον κατακεραυνώνει: «Οταν πιστεύεις στην ηθική στην πολιτική, ακόμα και όταν διαφωνείς, παραιτείσαι και παραδίδεις την έδρα σου στο κόμμα σου. Αυτό έκανα εγώ, αν θυμάστε. Οταν, όμως, έχεις στο DNA σου την αποστασία, φεύγεις και πας σε άλλο κόμμα».
Για να λέμε την αλήθεια, πρωτόγνωρη, ή τέλος πάντων σπανιότατη, ήταν η στάση του κ. Μανώλη, η παραίτησή του. Το συνηθισμένο είναι το εντελώς αντίθετο: να μην εγκαταλείπει την έδρα του κάποιος βουλευτής, όταν απομακρύνεται από το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγη, προσανατολιζόμενος σε νέες κομματικές περιοχές. Ωστόσο, ο κ. Μανώλης μάλλον θα τα απέφευγε όλα αυτά τα παραεπιστημονικά για το «DNA της αποστασίας» αν θυμόταν ότι ο ίδιος ο αρχηγός του, ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ευεργετήθηκε από την ανεξαρτητοποίηση δύο βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, το 1993, οι οποίοι έσπευσαν να συνταχθούν με τη νεόκοπη τότε «Πολιτική Ανοιξη». Και επειδή είναι βέβαιο ότι θυμάται, άλλο συμβαίνει: είναι σίγουρος ότι οι πολλοί δεν παραθυμούνται.
Τον Ιούνιο του 1993 λοιπόν, ο κ. Σαμαράς, ήδη εκτός Νέας Δημοκρατίας, ιδρύει την «Πολιτική Ανοιξη». Οχι πολύ αργότερα, τον Σεπτέμβριο, δύο βουλευτές εκλεγέντες με τη Ν.Δ., ο κ. Στέφανος Β. Στεφανόπουλος (της Ηλείας αυτός, όπως τώρα ο κ. Κοντογιάννης) και ο κ. Ηλίας Συμπιλίδης, του νομού Κιλκίς, αποχώρησαν από το κόμμα τους και προσχώρησαν στην «Πολιτική Ανοιξη». Δεν απαρνήθηκαν φυσικά τη βουλευτική τους ιδιότητα, η οποία έδινε βάρος στην κίνησή τους· αν δεν ήταν βουλευτές, θα είχαν στο πολιτικό χρηματιστήριο την ίδια αξία που έχει στην περίοδο των μεταγραφών ένας ποδοσφαιριστής που έχει να ακουμπήσει μπάλα δέκα χρόνια. Γι’ αυτό και ο κ. Σαμαράς, τότε, δεν είχε κανένα λόγο να δώσει σημασία (πολιτική ή ηθική) σε όσα κατήγγελλε, τότε, η υπό τον κ. Μητσοτάκη Ν.Δ.
Και στο ζήτημα της παραίτησης ή μη από το βουλευτικό όνομα όσων ανεξαρτητοποιούνται, επικρατεί ο απόλυτος σχετικισμός, σαν το άλλο όνομα του καιροσκοπισμού. Ο,τι μας βολεύει, ανάλογα με τη συγκυρία, αυτό κηρύσσεται σωστό και δίκαιο και ηθικό. Κι αν αλλάξουν τα πράγματα, αλλάζουμε κι εμείς τις απόψεις μας για την ηθική, η οποία κατά τα λοιπά υποτίθεται ότι δεν είναι από πλαστελίνη, αλλά από πέτρα. Μονά-ζυγά δικά μας δηλαδή. Για να πορευόμαστε στα σίγουρα.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
