Μοιρασμένη σε τέσσερα κεφάλαια, όσες και οι εποχές ενός έτους, η τελευταία ταινία του Μάικ Λι είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει ο τίτλος της: «Μια χρονιά ακόμη» («Αnother year», Αγγλία, 2010). Μια ακόμη χρονιά στη ζωή ενός συνηθισμένου ζευγαριού μεσήλικων Βρετανών, του Τομ και της Τζένι ( Τζιμ Μπρόντμπεντ- Ρουθ Σιν ) αλλά και των....
ανθρώπων που τους περιστοιχίζουν.
Το σπίτι τους, κάπου στα περίχωρα του Λονδίνου, μοιάζει με κέντρο διερχομένων. Πρόσωπα μπαινοβγαίνουν. Φίλοι από τη δουλειά, φίλοι από τα παλιά, ο γιος τους ( Ολιβερ Μάλταμ ) με τη μέλλουσα γυναίκα του ( Κέιτι Φερνάντεζ ). Μέσα από τις επισκέψεις τους (μία για κάθε εποχή του χρόνου) μαθαίνουμε τις ιστορίες τους, σκεφτόμαστε τις πιθανότητες που τους επιφυλάσσει το μέλλον, γελάμε, χαμογελάμε ή λυπόμαστε.
Η Μαίρη (εξαιρετική η Λέσλι Μάνβιλ ), κλονισμένη από τον φόβο του γήρατος, αναζητεί άνδρα και μπορεί να γίνει απαράδεκτα αγενής απέναντι στη μέλλουσα νύφη του ζεύγους επειδή θέλει τον γιο της. Ο Κεν ( Πίτερ Γουάιτ ) είναι ένας φίλος από τα παλιά που έχει παχύνει επικίνδυ να, παρ΄ όλα αυτά εξακολουθεί να τρώει λαίμαργα, να πίνει μεγάλες ποσότητες μπίρας και να καπνίζει σαν φουγάρο.
Το ζευγάρι των οικοδεσποτών είναι ο σιωπηλός/σταθερός παρατηρητής όσων συμβαίνουν γύρω του, ο ήρεμος καταλύτης, κυματοθραύστης στον πανικό, στο άγχος και στην υστερία των άλλων.
Για μία ακόμη φορά η σκηνοθετική αρτιότητα του Μάικ Λι, η αξιοθαύμαστη οικονομία του (τίποτε στην ταινία δεν είναι περιττό) αλλά και το οξύ χιούμορ του σε αναγκάζουν να υποκλιθείς στο έργο που κατά κάποιον τρόπο επιστρέφει στη λογική των «Μυστικών και ψεμάτων» αλλά δεν είναι τόσο βαρύ. Θυμίζει λίγο Γούντι Αλεν (κυρίως τη «Χάνα και τις αδελφές της») με ένα αεράκι Αντον Τσέχοφ.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ on-line
