Θανάσης Καραμπάτσος
«Πόλεμο στην εργατική τάξη» κήρυξε η κυβέρνηση, όπως διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη». Θα έλεγαν κάποιοι, ότι είναι υπερβολές, που προσπαθούν να κρατήσουν συνδικαλιστές και ψηφοφόρους σε εγρήγορση, σε μια κατάσταση «επαναστατικής...
γυμναστικής», όπως την αποκαλούσαν κάποτε.
Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και για τον υπουργό Χατζηδάκη, βέρους θατσερικούς που θέλουν να κομματιάσουν ό,τι έχει απομείνει σε δικαιώματα, επομένως η υπερβολή χάνει τη σημασία της, μπροστά στην πολιτική τους που υπερασπίζεται ό,τι πιο ακραία εργοδοτικό έχει εμφανιστεί τελευταία, χειρότερο και από τον αλήστου μνήμης υπουργό Λάσκαρη που είχε ανακηρύξει το τέλος της πάλης των τάξεων.
Εδώ πρόκειται για δομική και σχεδιασμένη επίθεση. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τη νεοφιλελεύθερη επίθεση του πατρός Μητσοτάκη την αυγή της δεκαετίας του 1990, η οποία μας έχει σημαδέψει: απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της τέταρτης βάρδιας, απελευθέρωση ωραρίου των καταστημάτων, απελευθέρωση της εμπορίας καυσίμων και της αγοράς των ενοικίων, κατάργηση των ελέγχων τιμών στα αγαθά πλην των φαρμάκων.
Στη σχεδιασμένη αυτή επίθεση στόχος είναι, να δεθεί θεσμικά χειροπόδαρα ο εργαζόμενος και να τον καταστήσει σύγχρονο σκλάβο ο ιδιοκτήτης και επενδυτής. Φυσικά δεν ξεχνάμε, ότι τα νομοσχέδια κατατίθενται και ψηφίζονται, όπως λένε, για να έρθει η ανάπτυξη και ως διά μαγείας θα πάρει μπροστά η οικονομία και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Γι’ αυτό ζητούν και τη συναίνεσή μας. Εδώ όμως πρόκειται για κοινωνικό πόλεμο.
Ποιος μισθός θα μείνει, για να περιμένει να κινηθεί και ο μικροεπαγγελματίας από όσα θα αγοράσει ο μισθωτός; Τι θα παράξει ο μικροεπιχειρηματίας, όταν δεν θα αγοράζει την ποιότητά του ο μισθωτός, που θα στραφεί σε φθηνιάρικες λύσεις εξ εξωτερικού; Πώς θα προσλάβουν οι παραπάνω κάποιον άνθρωπο, περιμένοντας να πάρει μπροστά η οικογενειακή επιχείρηση και να μεγαλώσει; Δεν πλήττεται μόνο ο μισθωτός με όλο αυτό το σχέδιο. Είναι ολομέτωπη επίθεση, συνέχεια των πολιτικών των μνημονίων, που στόχο έχει να πάει στα Τάρταρα αυτή την κοινωνική συμμαχία των μεσαίων και χαμηλόμισθων κοινωνικών στρωμάτων.
Με πιο απλά λόγια, οι πλούσιοι θα γίνουν πολύ πολύ πλουσιότεροι και οι φτωχοί δεν θα έχουν βρακί να φορέσουν και χρόνο να τα σκεφτούν όλα αυτά, επειδή θα τους έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι με το σμπαριάλισμα της προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής. Γιατί πώς θα σκεφτούν και θα συζητήσουν με άλλον άνθρωπο, αν δουλεύουν 10 και 12 ώρες αλλά και Κυριακές; Θα ακούν τα πετσοκάναλα, που θα λένε, ότι «πετάει η οικονομία» και δίνει «ώθηση για να πάει σε νέο επίπεδο» η κυβερνητική πολιτική. Δεν είναι τυχαίο, που ποινικοποιούν στην ουσία τον συνδικαλισμό, για να εφαρμόσουν μια κίβδηλη «κοινωνική ειρήνη» με ησυχία νεκροταφείου, ενώ έχουν ήδη νομοθετήσει για περισσότερη αστυνόμευση, απαγόρευση απεργιών, ποινικοποίηση της χρήσης του οδοστρώματος από απεργούς. Αυτό είναι όλο το πακέτο που έχει φέρει σε θεσμικό επίπεδο η «επιτελική κυβέρνηση». Μαζί με την αμνηστία του εγκλήματος του «λευκού κολάρου» και τα δώρα εκατομμυρίων σε φίλους και ημέτερους.
Αυτό το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που θα εφαρμόσει τη ζούγκλα, δηλαδή τον νόμο του ισχυρού, των εργοδοτών, στην εργασιακή ζωή, δεν πρέπει να περάσει. Για το καλό των παιδιών μας, καθώς θα πάνε να πιάσουν δουλειά με τέτοια ανεργία που υπάρχει και θα είναι υποχρεωμένοι να σκύβουν το κεφάλι και να τους ποδοπατάνε τα πτυχία και την προσωπικότητα κάτι Κυρανάκηδες και Πατέληδες. Οι λακέδες δηλαδή των αφεντικών. Πέρασαν ό,τι ήθελαν αυτοί.
Πάει το οκτάωρο, στην πράξη όλοι θα δουλεύουν 10ωρο αλλά και δεν θα πληρώνονται, με το τρικ της ελαιοκομιδής. Και πώς θα αντιδράσεις; Με τις ατομικές συμβάσεις που θα εφαρμοστούν, θα είναι ο εργαζόμενος μόνος απέναντι από τον εργοδότη όπως και στο δίλημμα: take it or leave it. Γι’ αυτό και χτυπάνε τον συνδικαλισμό. Δεν βελτιώνουν τα (πολλά) κακώς κείμενα, τον καταργούν ουσιαστικά: μητρώα «φακελώματος», απολύσεις για «σπουδαίο λόγο», κατάργηση της επιτροπής που μπορούσε να ελέγξει τις απολύσεις τους με τη συμμετοχή δικαστικών, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες παντού για απεργία, επιβολή προσωπικού ασφαλείας μέχρι και στο ένα τρίτο των εργαζομένων (καμία επίπτωση ουσιαστικά δεν θα έχει η απεργία), απαγόρευση της περιφρούρησης της απεργίας.
Αυτά για την «ακραία» (;) αντίδραση. Αν καταγγείλεις συνθήκες, δεν θα βρεις την Επιθεώρηση Εργασίας. Θα απευθυνθείς σε μια ανεξάρτητη αρχή, σαν τον Συνήγορο του Πολίτη, που δεν θα έχει δικαίωμα επιβολής αλλά προτάσεων προς τον εργοδότη. Κι αν θέλει, τις ακολουθεί. Όπως και στην περίπτωση που μια απόλυση κηρυχθεί άκυρη, ο εργοδότης δεν θα είναι υποχρεωμένος να προσλάβει πάλι τον απολυμένο. Με μια αποζημίωση (έτσι πενιχρές όπως τις κατάντησαν τα μνημόνια, επειδή υποτίθεται εμπόδιζαν τους εργοδότες να απολύσουν και να «αναπτυχθούν») τη βγάζουν καθαρή. Σε αυτό το πλαίσιο, ποιος εργοδότης δεν θα σκεφτεί να σε απολύσει για ψύλλου πήδημα;
Όσο γι’ αυτούς που θα έχουν δουλειά: πέραν του 10ώρου αυξάνονται οι υπερωρίες στη μεταποίηση και στις υπηρεσίες, μειώνοντας την προσαύξηση στον μισθό από 60% σε 40%. Τζάμπα δουλειά. Θα δουλεύει δε και την Κυριακή καθώς καταργεί την αργία σε ένα σωρό κλάδους προσφέροντας άφθονο κρέας στη ματωβαμμένη «ανάπτυξη». Ποιοι νέοι εργαζόμενοι θα κάτσουν να κάνουν παιδιά; Πότε θα συναντηθούν με την ή τον σύντροφό τους; Αν έχουν λεφτά δηλαδή για τα πάγια.
Αυτό μας μοιάζει με πόλεμο. Εσείς πώς το κρίνετε;
Πηγή: Documento
