Αννέτα Καββαδία
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος Γεραπετρίτης προκαλεί. Είχε προηγηθεί η ανεκδιήγητη δήλωσή του για την απλή αναλογική και την άνοδο του Χίτλερ («την απλή αναλογική, για πρώτη φορά, την εισάγει το σύνταγμα της Βαϊμάρης, το 1919, και εξ αυτού οδηγηθήκαμε στις εκλογές στη Γερμανία το 1933, όπου με περιορισμένο...
ποσοστό και εξαιτίας της αδυναμίας να συγκροτηθεί ισχυρός κυβερνητικός πόλος, αναλαμβάνει την εντολή νομότυπα ο Χίτλερ, για να οδηγήσει εκεί που οδήγησε. Η απλή αναλογική οδηγεί, να υπάρχει κατάσταση πάγιων συνασπισμών, που ουσιαστικά μηδενίζουν τον πολιτικό αντίλογο», είχε πει χαρακτηριστικά) για να ακολουθήσει η διαβόητη δήλωση για τις ΜΕΘ: «αν υποθέσουμε, ότι είχαμε 5.000 ΜΕΘ, αυτό θα σήμαινε, κατά τη φυσιολογική φορά των πραγμάτων, ότι θα είχαμε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό νεκρών, γιατί η θνητότητα μέσα στις μονάδες είναι περίπου στο μισό, 45-50%». Και ήρθε η επόμενη κραυγαλέα δήλωση, που αφορά τα sms, για να επιβεβαιώσει την αυταρχική, αλαζονική αντίληψη περί του κυβερνάν, αλλά και τη σύγχυση, κάποιων, μεταξύ αμφιθεάτρου και πολιτικής σκηνής: «ένα από τα λίγα πράγματα που έχουν υψηλό συμβολισμό, είναι το γραπτό μήνυμα. Ένα άλλο είναι το πέρας της κυκλοφορίας κάποια ώρα το βράδυ. Τα συγκεκριμένα αυτά μέτρα έχουν και μια παιδαγωγική λειτουργία», μας είπε ο καθηγητής, μη αιρετός υπουργός Επικρατείας, με ύφος κηδεμόνα – παιδαγωγού περασμένων δεκαετιών.«Το κυβερνάν εστί προβλέπειν», είχε πει ο Αλκιβιάδης και κάποιοι (επιχειρώντας να ερμηνεύσουν την, εξωφρενικής προσέγγισης, άποψη του Γ. Γεραπετρίτη) την απέδωσαν στην αδυναμία του να αξιολογήσει τις επιπτώσεις του δημόσιου λόγου του, η οποία πηγάζει, όπως λένε, από τη δυσκολία του να συνειδητοποιήσει, ότι δεν αγορεύει σε πανεπιστημιακό ακροατήριο, ώστε η κρίση του να σταθμιστεί με τα συμφραζόμενα της διδασκαλίας, αλλά βρίσκεται σε κορυφαία θέση άσκησης δημόσιας εξουσίας και απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών. Είναι όμως έτσι; «Ατύχησε» απλώς στο να προβλέψει τον αντίκτυπο των λεγομένων του; Ή αντιθέτως, εν πλήρει συνειδήσει, συμπύκνωσε σε μια φράση, και διατύπωσε μεγαλόφωνα, τη φιλοσοφία και την άποψη των κυβερνώντων για το πώς (πρέπει να) διοικείται ένα κράτος, πώς να κυβερνάται ένας λαός, πώς να ζουν –εν τέλει– οι άνθρωποι;
Έλεγχος και Τιμωρία
Η δήλωσή του αυτή, για τη συμβολική σημασία και την παιδαγωγική λειτουργία των sms, η οποία συνέπεσε με την ανακοίνωση της απαγόρευσης της μουσικής στην εστίαση, δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αυθαίρετη. Είναι αποκύημα ενός ολόκληρου ρεύματος πολιτικής σκέψης, το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την πλήρη και βαθιά περιφρόνηση προς τους…υπηκόους και που το βλέπουμε να διαχέεται παντού: στην εκπαιδευτική πολιτική, στην οικονομία, στη διαχείριση των μνημείων…
Είναι η άποψη, που αποτυπώνεται στο δίπτυχο Έλεγχος και Τιμωρία και υπ’ αυτή την έννοια, το τελευταίο που απασχολεί την κυβέρνηση της ΝΔ είναι αν το παράλογο αυτό μέτρο (όπως και μια σειρά άλλων μέτρων που πάρθηκαν) είναι αποτελεσματικό ή όχι. Γιατί αυτό που πρυτανεύει στη λογική των ενοίκων του Μεγάρου Μαξίμου, με δεδομένη την αποτυχία στη διαχείριση του τελευταίου κύματος της πανδημίας, ουδόλως έχει να κάνει με την ορθολογική αντιμετώπιση του μείζονος αυτού προβλήματος.
Ο φόβος και η υποταγή, η χειραγώγηση και η περιστολή του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος της διαμαρτυρίας και της δημοκρατικής αντίδρασης είναι το ζητούμενο του κυβερνητικού πειράματος –ναι, περί πειράματος πρόκειται (στο οποίο συνδράμει, με το αζημίωτο φυσικά, και η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ). Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η, εξώφθαλμης στόχευσης, απόφαση για λήξη όλων αυτών των εξοργιστικών, αναποτελεσματικών μέτρων στις 15 Μαΐου, οπότε και ανοίγει ο τουρισμός; Ποιες είναι οι αντικειμενικές συνθήκες που θα υπάρχουν σε λίγες μέρες, αλλά δεν υπάρχουν από σήμερα, και που θα επιτρέψουν τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων;
Το νου σου, ε;
Αστεία πράγματα! Δεν τους νοιάζει, αν ο κόσμος δυσανασχετεί ή αν πανθομολογείται ο μάταιος χαρακτήρας κάποιων μέτρων. Αρκεί ο ελεγκτικός μηχανισμός (με τη μορφή sms σήμερα, κάτι άλλο αύριο) να συνεχίσει να υπάρχει έστω υπό το φόβο (ή ακριβώς γι’ αυτό) ενδεχόμενων προστίμων. Είναι η λογική, που θέλει το λαό να ενημερώνει για κάθε του κίνηση, να γκρινιάζει μεν, αλλά να μην αντιδρά, να μη ζητά ευθύνες, να μην ακούει μουσική, να μη χορεύει, να μην τραγουδά, να μη σκέφτεται. Η λογική που βάλλει, εναντίον οποιασδήποτε κίνησης μπορεί να εκληφθεί ως παρέκκλιση από τις άνωθεν επιβαλλόμενες εντολές. Και που δαιμονοποιεί την οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση (λοιδορώντας και συκοφαντώντας κινητοποιήσεις) ομνύοντας στην έννοια της ατομικής ευθύνης. Είναι, με άλλα λόγια, η κυνική, αλαζονική ομολογία (σε συνδυασμό με την εργαλειοποίηση της Επιτροπής Ειδικών) ότι η μόνη λογική πίσω από κάποια μέτρα είναι η εμπέδωση της κατάλυσης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών.
Πρόκειται, επί της ουσίας, για ένα πείραμα φασίζουσας λογικής, η αποτυχία του οποίου είναι υποχρέωση όλων μας. Ας αποδείξουμε, ότι διαθέτουμε την πυγμή, την ωριμότητα και το αίσθημα ευθύνης, να αντισταθούμε στην απόπειρα δημιουργίας μιας πραγματικότητας, που μας οδηγεί πολλές δεκαετίες πίσω.
Το έγραψε άλλωστε, χρόνια πριν, η Κατερίνα Γώγου:
«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου, ε;»
πηγή: Εποχή
