(τόσον απλό και τόσο δύσκολο)...
Η Ιστορία τής χτυπά την πόρτα, αλλά ως φαίνεται, η Αριστερά «λείπει απ’ το σπίτι για δουλειές».
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις και συνυπολογίσουμε τις πιθανές...
αποκλίσεις πάνω - κάτω, τα τρία κόμματα της Αριστεράς, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖA και ΔΗΜ.ΑΡ. συγκεντρώνουν ποσοστό που υπερβαίνει το 30% κι αγγίζει το 35%.
Αν σε αυτό το ποσοστό συνυπολογίσουμε τα ποσοστά πολιτικών σχημάτων που προέρχονται απ’ το ΠΑΣΟΚ κι εκφράζουν τη λαϊκή του βάση, τους Οικολόγους και σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τότε το εν λόγω ποσοστό εκτινάσσεται! Μάλιστα, χωρίς τη δυναμική της ενότητας, αλλά στη βάση της απλής πρόσθεσης των αριστερών δυνάμεων.
Πολύ ή λιγότερο διαφορετικών μεταξύ τους, θα μου πείτε. Βεβαίως! Κι ευτυχώς.
Διότι το ερώτημα σήμερα και για πολλούς το αιτούμενο δεν είναι η κομματική ενότητα της Αριστεράς, αλλά η Κοινή Δράση της, ένα μίνιμουμ
Κοινό Πρόγραμμα που όχι μόνον θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τη Μνημονιακή Λαίλαπα, αλλά και θα μπορούσε να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική. Εναλλακτική και εφαρμόσιμη.
Χρήσιμη όχι μόνον στον ελληνικό λαό, αλλά σε όλους τους Ευρωπαίους. Με μια Κυβερνούσα Αριστερά στην Ελλάδα, όχι μόνον θα είχε ανατραπεί, ίσως οριστικώς, η δικτατορία του δικομματισμού (τώρα και των τοκογλύφων) στη χώρα μας, αλλά θα είχε ανοίξει κι ένας άλλος δρόμος για όλην την Ευρώπη.
Προς επίρρωσιν όλων των παραπάνω συμβαίνει τώρα και μάλιστα με έντονον τρόπο κάτι που λίγο μόλις καιρό πριν θα ήταν παράδοξο: δεξιοί πολίτες αλλά και πολιτικοί της πατριωτικής Δεξιάς ζητούν τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, που θα μπορούσε να υπερασπισθεί τον λαό απέναντι στις νεοαποικιακές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,
όπως τον υπερασπίσθηκε και στην Κατοχή. Ενάντια στους τότε ιμπεριαλιστές κι ακροδεξιούς πάσης φύσεως. Ναζί, τοκογλύφους, μαυραγορίτες και γερμανοτσολιάδες.
Σήμερα το ζητούμενο για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι κάτι, σαν αυτό που συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, μια «Αριστερά του Καλού» που έχει οδηγήσει σε λαϊκά καθεστώτα (ή, το ολιγώτερον, σε φιλολαϊκά), τα οποία μάλιστα υφίστανται τακτικά τη βάσανο των εκλογών νικηφόρα.
Παρ’ ότι λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα ο λαός χρειάζεται σύνολη την Αριστερά πρόμαχο, εκείνη κωφεύει.
Μάλιστα, παρ’ ότι η Αριστερά έχει προειδοποιηθεί, ότι ο λαός τη χρειάζεται τώρα - αύριο θα είναι αργά - συνεχίζει να κωφεύει.
Όχι όλη, αλλά οι ηγεσίες της.
Εν προκειμένω, οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Αλλά κι ένα μέρος από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί;
Για πολλούς λόγους: Το ΚΚΕ δεν θέλει να καλυτερέψει τον καπιταλισμό, θέλει να μας πάει στον σοσιαλισμό. Επίσης μέμφεται, όσους κατάλαβαν τώρα και με καθυστέρηση, όσα το ΚΚΕ είχε καταλάβει εγκαίρως (για το Μάαστριχτ και το προπατορικό αμάρτημα). Ομως, ο χαμός γίνεται τώρα - τώρα κλείνουν σπίτια, τώρα χάνονται δουλειές, τώρα εξαερώνονται μισθοί.
Αλλωστε, πώς θα πάει με τον λαό το ΚΚΕ στον σοσιαλισμό, αν δεν αγωνίζεται ο λαός και δεν μάθει, αγωνιζόμενος εναντίον του κακού που του συμβαίνει τώρα, να θέλει το αντίθετο για αύριο; Εξ επιφοιτήσεως;
Ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις πρωτοβουλίες του κ. Τσίπρα για ενωτικές, στη βάση ενός Κοινού Πολιτικού Προγράμματος, λύσεις, ο χώρος που καλύπτει το κόμμα του, αποτελεί περισσότερο συνάντηση οργανώσεων παρά ανθρώπων. Ετσι πρυτανεύει ο λόγος της κάθε ομάδας, συχνά εναντίον της άλλης, παράγοντας μάλιστα ενίοτε ακόμα και (ενδο)παραταξιακό μίσος. Ετσι περισσεύουν οι αφορισμοί, οι χαρακτηρισμοί, οι απειλές και η περιχαράκωση. Των οργανώσεων πάντα, όχι των πολιτών, όχι των ανθρώπων.
Τέλος, η ΔΗΜ. ΑΡ. δεν χρειαζόταν να αρχίσει να δέχεται «επισκέπτες» ψηφοφόρους απ’ το ΠΑΣΟΚ (όπως παλιότερα δικοί της ψηφοφόροι επισκέπτονταν το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ) για να αποκτήσει την καθεστωτική νοοτροπία της «καθοδήγησης» της κοινωνίας μέσω άλλων πολιτικών σχημάτων. Αν όχι κάνοντας «εισοδισμό», αλλά πάντως επιδιώκοντας μιαν «ευγενή συνύπαρξη».
Μια πολιτική δύναμη που κατηγορεί μονίμως και με ευκολία τον λαό για «λαϊκισμό», γίνεται εν τέλει κρατικιστική η ίδια.
Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα στην Αριστερά, τι ελπίδες έχει ο λαός; Μάλλον λίγες, αν εκτός απ’ τον καπιταλισμό πρέπει να αλλάξει και την Αριστερά. Βαρύ το έργο. Και οξύμωρο το σχήμα. Καθότι
έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αν η Αριστερά καταφέρει, αριστερό να είναι η υπέρβασή της απ’ τον λαό, θα ’χει καταφέρει το ακατόρθωτο.
Διότι, αν η Αριστερά δεν του σταθεί χρήσιμη, ο λαός θα την υπερβεί.
Σήμερα, όλοι οι δρόμοι, εκτός απ’ τον Μονόδρομο του Μνημονίου, οδηγούν στην Αριστερά! Και θα είναι τουλάχιστον παράδοξο να τους οδηγήσει η Αριστερά με την αδράνειά της πάλι πίσω στη Δεξιά.
Και μιλάμε για «αδράνεια» όχι διότι η Αριστερά δεν έχει θέσεις και λύσεις - έχει! Τις κατ’ εξοχήν φιλολαϊκές. Αλλά, αν δεν ακολουθήσει εκείνη τη στρατηγική που χρειάζεται, ώστε να της δώσει τη δύναμη ο λαός να τις εφαρμόσει, τι να τις κάνουμε;
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
ΠΗΓΗ:enikos.gr
