Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η απαίτηση για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, η συναίνεση που προκαλεί η διαπίστωση της χρεοκοπίας του, εστιάζεται σε ένα δίλημμα μάλλον τεχνητό, καθότι τεχνικό.
Πρέπει το υπάρχον προσωπικό να αποχωρήσει από το προσκήνιο κουβαλώντας και τις...
αποσκευές του, ανικανότητα, πελατειακή νοοτροπία και επαγγελματικό κυνισμό, μαζί και την αυταρέσκεια ορισμένων ηλιθίων, που εξακολουθούν να νομίζουν, πως υπάρχει κοινό για να ακούει τις κοινοβουλευτικές ατάκες τους;
Και αν αποχωρήσει, να δώσει τη θέση του σε άφθαρτους συμπολίτες μας, ενδεχομένως άγνωστους αλλά με επιτυχημένη σταδιοδρομία στον τομέα όπου δραστηριοποιήθηκαν;
Να φύγουν επιτέλους από τη μέση οι επαγγελματίες ανεπάγγελτοι της πολιτικής τάξης, οι «τεχνικοί της εξουσίας», για να δώσουν τη θέση τους σε όσους - αν μη τι άλλο - φέρουν την ιδιότητα του επαγγελματία, διότι κατάφεραν να την αποκτήσουν ασκώντας επιτυχώς κάποιο επάγγελμα;
Η απορία, που διατύπωσε ο φίλος Αρίστος Δοξιάδης, είναι αρκούντως εύλογη: ποιος από όσους υποστηρίζουν αυτή τη λύση, είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τη δραστηριότητα που ασκεί, για να ασχοληθεί με την πολιτική; Ποιος, αλήθεια;
Ως πιο ρεαλιστική προοπτική προτείνεται η συνεργασία όσων ήδη δραστηριοποιούνται στην πολιτική αλλά, σαν τους προλετάριους του Μαρξ, έχουν συνειδητοποιήσει, πως δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους. Οπου αλυσίδες νοούνται οι υπάρχοντες κομματικοί μηχανισμοί, με ειδίκευση στα κόμματα που έχουν ασκήσει και ασκούν εξουσία, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Δίλημμα τεχνητό, διότι δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα που το έχει δημιουργήσει, και αυτό αφορά την ενεργοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ανανέωση της πολιτικής τάξης.
Ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις;
Μήπως δεν αρκούν τα καινούργια πρόσωπα ή τα πεπαλαιωμένα και λιγότερο φθαρμένα για να βγουν από τα σπήλαια και τις ερήμους, όπου τις έχει αναγκάσει να αποσυρθούν ο φόβος, η ανασφάλεια και η δημοκρατικά μοιρασμένη καχυποψία;
Οφείλουμε, όμως, να αναγνωρίσουμε, ότι το υψωμένο δάχτυλο του κυρίου Τόμσεν και η λογιστική απάθεια της κυρίας Μέρκελ λειτουργούν αποτροπαϊκά, με αποτέλεσμα να τις σπρώχνει να κρυφτούν ακόμη πιο βαθιά, στα σπήλαια όπου έχουν καταφύγει.
Ας μην ξεχνάμε, ότι η περίφημη μεσαία τάξη, η ψυχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι αυτή που έχει αποδεκατιστεί ύστερα από δύο χρόνια εφαρμογής του Μνημονίου.
Στις μάχες που δίνουν οι συντεχνίες της ελληνικής φεουδαρχίας από τη μια και η γερμανική Ευρώπη από την άλλη, αυτές εξαντλούν και τις τελευταίες αντοχές τους στα χαρακώματα.
Δεν είναι θέμα προσώπων, όπως και δεν είναι θέμα λογιστικής. Είναι θέμα κοινωνικών δυνάμεων.
Γι' αυτό διαφωνώ, με όσους υποστηρίζουν ότι η κατάσταση δεν είναι καλή.
Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
