Zuverlassigkeit...
Αξιοπιστία... Ετσι, στα γερμανικά.
Επειδή, ίσως, μονάχα σε αυτήν τη γλώσσα, αυτή η λέξη αντηχεί με όλη την αυστηρότητα που της πρέπει.
Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τους Γερμανούς για αναξιοπιστία. Ολα τους τα...
κοινωνικά και πολιτικά πειράματα, όσο και αν κόστισαν ακριβά, τα εφάρμοσαν με συνέπεια πρώτα στον εαυτό τους (οι πρώτοι τρόφιμοι των πρώτων στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν γερμανοί δημοκράτες).
Οι αριθμοί που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα για την ανεργία στη Γερμανία είναι εντυπωσιακοί: επισήμως, μόλις 2,8 εκατομμύρια άνεργοι, δηλαδή 6,9%, ποσοστό που αποτελεί ρεκόρ από την εποχή της επανένωσης των δύο Γερμανιών, πολύ κατώτερο από το 9,9% της Γαλλίας ή το 9,1% των ΗΠΑ.
Για τον Φρανκ Βάισε, διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίας, η θεαματική πτώση της ανεργίας δεν είναι παρά ο καρπός των «διαρθρωτικών αλλαγών», που άρχισαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, προκειμένου να συγκρατηθούν οι μισθοί και να γίνει πιο ευέλικτη η αγορά εργασίας.
Ομως, πίσω από αυτό το «γερμανικό θαύμα», κάποιοι διακρίνουν μια συνωμοσία των αριθμών, που αποκρύπτει πως η προσωρινή εργασία απέκτησε θεσμικό χαρακτήρα.
Ολα άρχισαν το 2001, με τον χερ Σρέντερ και τον δόκτορα Χερτς. Ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος κάλεσε τότε τον διευθυντή του τμήματος ανθρώπινων πόρων της Φολκσβάγκεν να εκθεμελιώσει τις εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας.
Το αποτέλεσμα ήταν οι περίφημες «μίνι δουλειές» που αμείβονταν με 400 ευρώ τον μήνα χωρίς καμιά ασφαλιστική κάλυψη και οι «δουλειές του ενός ευρώ», που ίσχυσαν κυρίως στον δημόσιο τομέα. Γι' αυτό σήμερα οι γερμανοί εργαζόμενοι παρασύρονται τόσο εύκολα από τη δημαγωγία των ηγετών τους περί άσωτων εργαζομένων άλλων χωρών.
Η κοινωνική καταστροφή που προκάλεσαν αυτές οι αλλαγές αποκρύπτεται μέχρι σήμερα με τον εξωραϊσμό των αριθμών, λέει σε μελέτη της για τις μεταρρυθμίσεις Χερτς (Cerfa, 2010) η ερευνήτρια Μπριζίτ Λεστράντ:
«Με ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, εκατομμύρια Γερμανών μεταπήδησαν από τη λίστα των ανέργων στη λίστα των "ημιανέργων" ή των φτωχών εργαζομένων».
Τις διαπιστώσεις της Λεστράντ έρχεται να επιβεβαιώσει στέλεχος της Υπηρεσίας Εργασίας του Αμβούργου: «Ο πραγματικός αριθμός δεν είναι 3 εκατομμύρια άνεργοι, αλλά 9 εκατομμύρια προσωρινά εργαζόμενοι».
Και η εφημερίδα «Ντι Βελτ»: «Ενας στους δύο ανέργους άνω των 58 ετών δεν αναφέρεται καν στα επίσημα στοιχεία για την ανεργία».
Τα γερμανικά στοιχεία αποκρύπτουν σημαντικές και κραυγαλέες περιφερειακές ανισότητες. Η ανεργία έχει φτάσει στο 12,7% στο Βερολίνο ενώ είναι μόλις 3,4% στην πλούσια Βαυαρία όπου επικρατούν συνθήκες σχεδόν πλήρους απασχόλησης.
Κάποιες περιοχές της χώρας είναι πλούσιες, επειδή ακριβώς τροφοδοτούνται με φθηνά εργατικά χέρια από άλλες περιοχές, που έχουν καταντήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέργων.
Αν η Γερμανία εφαρμόζει με τόση συνέπεια πρώτα στους δικούς της εργαζομένους αυτά που ζητάει από τους εργαζομένους άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τι καλύτερο απομένει σε αυτούς να ελπίζουν, πέρα από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με «μίνι δουλειές» και «δουλειές του ενός ευρώ»;
Του Ρούσσου Βρανά
ΠΗΓΗ: tanea.gr
