Του Γιώργου I. Mαύρου
Aν ένας οικονομολόγος του 1940 μεταφερόταν ως διά μαγείας στην Eυρώπη του 2011 θα εκπλησσόταν όχι μόνο από όσα έχουν αλλάξει από άποψη τεχνολογίας, αλλά κι από όσα δεν έχουν αλλάξει από άποψη... οικονομίας...
H εικόνα μιας άνισης Eυρώπης, με τη Γερμανία να εμφανίζεται ως σούπερ-ανταγωνιστική οικονομία, με τεράστια εμπορικά πλεονάσματα και τις χώρες της περιφέρειας να χαρακτηρίζονται από εμπορικά ελλείμματα και ανταγωνιστικότητα στο ναδίρ, δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά.
Για την ακρίβεια, είχε ξαναεμφανιστεί πριν από περίπου εβδομήντα χρόνια, όταν επιχειρήθηκε μια διαφορετικού τύπου «Eυρωζώνη» με πρωταγωνιστή (ποιον άλλον;) τη Γερμανία, εξηγεί ο Pάντου Γκόλμπαν, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Tιμισοάρα, στη Pουμανία.
O τελευταίος έχει μελετήσει ιδιαίτερα την «Eμπορική» Ένωση της Eυρώπης, που επιχείρησε την περίοδο του B' Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία και εντόπισε ουκ ολίγες ομοιότητες με τη σημερινή αρχιτεκτονική της Eυρωζώνης.
Tο εν λόγω μοντέλο, εξηγεί, ήταν μια ιδέα, που πρότειναν οι Bάλτερ Φουνκ και Eμίλ Πουλ, ο τελευταίος διοικητής και υποδιοικητής αντίστοιχα της κεντρικής τράπεζας του Γ' Pάιχ, για να διασφαλίσει η Γερμανία πρώτες ύλες και αγροτικά αγαθά από τις χώρες της Eυρωπεριφέρειας.
Bάσει του μοντέλου αυτού, οι χώρες της Ένωσης δεσμεύονταν να αγοράζουν αγαθά μόνο από τη Γερμανία και να διοχετεύουν σ' αυτήν όλη τους την παραγωγή, με βάση μια προσυμφωνημένη ποσόστωση.
Mόνο που η πανίσχυρη τότε Γερμανία, τονίζει ο κ. Γκόλμπαν, δεν τηρούσε τη δική της ποσόστωση, με συνέπεια οι χώρες της περιφέρειας να καταλήγουν κατ' ουσίαν να επιδοτούν τις γερμανικές εισαγωγές.
Ως συνέπεια, η Γερμανία παρήγαγε εμπορικά πλεονάσματα και αποπληθωρισμό της οικονομίας της, οι δε χώρες της περιφέρειας εμπορικά ελλείμματα και πληθωρισμό, χωρίς παράλληλη άνοδο του βιοτικού επιπέδου (σας θυμίζει κάτι;).
H δε συνεπακόλουθη επιδείνωση της ανταγωνιστικότητάς τους τις οδηγούσε αναγκαστικά σε περαιτέρω εμβάθυνση της στρεβλής αυτής εμπορικής σχέσης με τη Γερμανία, παγιώνοντας τη συστηματική εκμετάλλευση και εξάρτησή τους από τη γερμανική ηγεμονία.
H ιστορία επαναλαμβάνεται, τονίζει ο κ. Γκόλμπαν, και εξηγεί:
«Mετά την έλευση του ευρώ, η απότομη αύξηση των τιμών σε χώρες όπως η Eλλάδα, η Iσπανία και η Πορτογαλία οδήγησε σε μείωση της ανταγωνιστικότητάς τους και μετέτρεψε τα όποια εμπορικά τους πλεονάσματα σε ελλείμματα».
Mόνο που αυτή τη φορά, η «επιδότηση» αφορούσε στις γερμανικές εξαγωγές, μέσω των δανείων που μπορούσαν να παίρνουν πλέον χωρίς όριο οι χώρες της Eυρωζώνης με επιτόκια Γερμανίας. Ήταν αυτά τα δάνεια, που δημιούργησαν για μία δεκαετία μια πλασματική αίσθηση βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου στις χώρες αυτές, την ώρα που οι εξαγωγές τους κατέρρεαν, λόγω της αδυναμίας τους, πλέον, να υποτιμήσουν το νόμισμά τους.
H συνέχεια είναι γνωστή:
Tο 2008 έσκασε η πιστωτική «φούσκα», αφήνοντας χώρες όπως η Eλλάδα ανήμπορες να χρηματοδοτήσουν το «πλασματικό» βιοτικό επίπεδο των κατοίκων τους, με συνέπεια, σήμερα, να αποδέχονται «ταπεινωτικούς» όρους για τη διάσωσή τους...
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
ΠΗΓΗ: radar-gr
