Του Μιχάλη Μητσού
Στην Ελλάδα, η οργή και η απελπισία προσλαμβάνουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Στη Γερμανία, αρχίζει να ανθεί ένας αντιευρωπαϊκός απομονωτισμός.
Στην Ιταλία, υπάρχει ένα τέτοιο έλλειμμα ενημέρωσης, ώστε ο...
καθένας θεωρεί ότι η κρίση αφορά τους άλλους, όχι τον ίδιο.
Σε όλη την Ευρώπη, οι λαοί δείχνουν απροετοίμαστοι απέναντι στην κρίση. Σαν να τους λείπει η πυξίδα που δείχνει πού είναι ο Βορράς.
Με άλλα λόγια, γράφει η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη «Ρεπούμπλικα», οι λαοί δεν γνωρίζουν την ιστορία που παράγουν.
Συμπεριφέρονται, σαν να ζουν σε μια σπηλιά: έξω υπάρχει μια ανοιχτή έκταση - η Ευρώπη, ο κόσμος - από την οποία εξαρτώνται πλήρως, και, παρά ταύτα, δεν γνωρίζουν τίποτα γι' αυτήν. Δεν βλέπουν το μέλλον, το οποίο είναι ανοιχτό, αφού εκείνοι το γράφουν.
Δεν βλέπουν, ότι το μέλλον είναι κοσμοπολίτικο στην πράξη, όχι στη θεωρία.
Αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι να αλλάξουν οπτική γωνία. Κάθε καινούργιο πράγμα τους τρομάζει, δεν το αντιμετωπίζουν ποτέ ως ευκαιρία να μάθουν για τη ζωή εκεί έξω.
Οπως και στα βιβλία του Μπαλζάκ, οι φοβισμένοι δέχονται την κυριαρχία του παρελθόντος στο παρόν και γίνονται έτσι οι προγραμμένοι του παρόντος.Αν, όμως, οι λαοί είναι απροετοίμαστοι, κάποιος ωφελείται απ' αυτό. Κάποιος τους θέλει απομονωμένους, φοβισμένους, ευάλωτους.
Κι αυτός ο κάποιος είναι βέβαια οι πολιτικοί, που για την Ευρώπη δεν ξέρουν να μιλήσουν σε καμιά χώρα της Ενωσης. Την παρουσιάζουν πάντα ως υποχρέωση, ποτέ ως ευκαιρία. Καταγγέλλουν τις αδυναμίες της, χωρίς να παραδέχονται, ότι είναι εκείνοι που την θέλουν αδύναμη, που δεν της χορηγούν ποτέ εξουσίες και γραπώνονται συνεχώς από το δικαίωμα του βέτο.
Αυτοί φταίνε, που οι λαοί είναι αποπροσανατολισμένοι.
Φταίνε, γιατί κρύβουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει: ότι η κρίση δεν καταστρέφει μόνο την οικονομία, αλλά και τον συνεκτικό ιστό μιας κοινωνίας, άρα τη δημοκρατία.
Κρύβουν ότι μόνο σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση θα ξαναβρούμε τη χαμένη κυριαρχία μας.
Ο φόβος μπορεί να καταβροχθίσει την ψυχή, το αποδεικνύει η Ιστορία.
Μπορεί όμως και να οξύνει το βλέμμα.
Τον 19ο αιώνα, υπενθυμίζει η Σπινέλλι, γεννήθηκε το πρώτο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, γιατί ο σοσιαλισμός προκαλούσε δέος.
Ο Μπίσμαρκ, στη Γερμανία, ήταν ο πρώτος που δημιούργησε ένα κράτος που προστατεύει τους φτωχούς και το γενικό συμφέρον, μετατρέποντας τον φόβο απώλειας του παρελθόντος σε οικοδόμηση του μέλλοντος.
Το ίδιο έκανε και η ιστορική Δεξιά στην Ιταλία. Αλλά η σημερινή Δεξιά δεν μοιάζει σε τίποτα μ' εκείνη.
Η Μέρκελ πουλάει ψευδαισθήσεις, ο Σαρκοζί κι ο Κάμερον είναι λαϊκιστές, για να μη μιλήσουμε για διεφθαρμένες και αυταρχικές κυβερνήσεις όπως εκείνες της Ουγγαρίας και της Βουλγαρίας.
Αν οι πολιτικοί ήθελαν να ακολουθήσουν τον δρόμο του Μπίσμαρκ, θα έπρεπε να εξοικειώσουν τους λαούς με την ιδέα, ότι μόνοι δεν θα τα καταφέρουν.
Στην παγκοσμιοποίηση μετράει το ανάστημα.
Για να αντιμετωπιστεί η Κίνα, χρειάζεται μια ισχυρή Ευρώπη.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
