Toυ Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου
(...) Η αγωνία θανάτου είναι ο σηματωρός για την ιδιοποίηση του νοήματος της ύπαρξης.
Ο θάνατος είναι εδώ είναι παντού.
Είναι η Λίλα, η μάνα της Χαράς!
Ο άνθρωπος μπροστά στην αλήθεια της έσχατης και μέγιστης ματαίωσής του.
Η δεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης...
κατάστασης, ήτοι το οδεύειν προς θάνατον. Το μέγιστο παράλογο, που γίνεται περισσότερο οδυνηρό, όσο το αρματώνουμε με ελπίδα.
Αλλά τότε γιατί ζούμε;
Για τη ζωή! Έτσι χωρίς κανένα λόγο, όπως έλεγε ο Ελύτης. Για τη διαιώνιση της ζωής, σύμφωνα με τον Λεοπάρντι.
Γι’ αυτό η συμφιλίωση με το μαύρο Τίποτα κάνει τη ζωή να εμφανίζεται ακόμα φωτεινότερη.
Γιατί η ζωή χρησιμοποιεί το θάνατο, ως μέσο για να βγάλει από το τρομερό λήθαργο, εκείνον που την έχει χορτάσει, ή έχει κουραστεί, για να τον ευεργετήσει, κινητοποιώντας τον εκ νέου και δίνοντας του να καταλάβει, για ποιο λόγο βρίσκεται στον κόσμο.
Η περηφάνια εξαρτάται, από το στόχο που θέτει κανείς για τον εαυτό του.
Βέβαια, η αυταπάτη είναι απαραίτητη για τη ζωή, είναι απαραίτητη για την επιβίωση. Αλλά αργά ή γρήγορα όλοι μας, όλοι εμείς οι φτωχοί απατεώνες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια.
Όμως τι γίνεται όταν ο θάνατος είναι άδικος, όπως συμβαίνει συχνά και πρόσφατα στις ΗΠΑ;
Τότε ο θάνατος ενδέχεται να διατυπώσει το αίτημα για δικαιοσύνη.
Το ίδιο ισχύει τηρουμένων των αναλογιών και για το ζωντανό θάνατο της ανεργίας.
Παραδόξως, στην ανεργία βγαίνουν σήμερα οι γέροντες, οι πέραν των 60 ετών σύμφωνα με την κυβέρνηση και την τρόικα. Όμως, έτσι δεν μπορεί να ξορκισθεί η παρακμή των δυτικών κοινωνιών.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα ηττηθούν από το γήρας.
Και, βεβαίως, θα χαθούν από την έλλειψη κινήτρων και από την αριστοκρατική και τεμπέλικη στάση ζωής των «πάνω», όπως έγραφε ο Ζόμπαρτ στον «Αστό».
Η ανία και η άνοια, τελικά, θα είναι το εκρηκτικό μίγμα που θα τινάξει στον αέρα το δυτικό τρόπο ζωής και στην παγκόσμια κυριαρχία του.
Αυτό επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με Καιάδες για ηλικιωμένους.
Όμως, οι θάνατοι αυτοί δεν ανανεώνουν τη ζωή, ούτε την καθιστούν καλύτερη.
ΠΗΓΗ: radar-gr
