Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Για να 'μαι ειλικρινής δεν τον ήξερα.
Δεν διεκδικώ τα εύσημα του ηλεκτρονικώς αναλφάβητου, αναχρονιστική κοκεταρία κατάλληλη για ποιητικές φύσεις.
Απλώς ξέρω να χρησιμοποιώ τον υπολογιστή για να γράφω, για τις...
ανάγκες τις αλληλογραφίας και τη συλλογή πληροφοριών από το Διαδίκτυο, τις περισσότερες φορές διόλου ασφαλείς.
Τα γκάτζετ δεν με συγκινούν επίσης. Το ηλεκτρονικό κιτς δεν διαφέρει και πολύ από όλες τις υπόλοιπες μορφές του κιτς.
Το ηλεκτρονικό κεράκι στην οθόνη του iPod δεν είναι δα και τόσο διαφορετικό από τα κεράκια που ανάβουν οι πιστοί στην Παναγία της Λούρδης ή την ευτέλεια των παρ' ημίν ιερών πανηγύρεων.
Εδώ και τρία εικοσιτετράωρα, διάφοροι, μου προσφέρουν αποσπάσματα από τη σοφία αυτού του ανθρώπου, ρήσεις που δεν διαφέρουν και πολύ από την κακόγουστη κοινοτοπία της σκέψης ενός Πάολο Κοέλιο.
«Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος του νεκροταφείου», συνήθιζε να λέει. Ή, το καλύτερο είναι, να κάνεις μια δουλειά που αγαπάς, κι άλλα παρόμοια.
Πες, όμως, πως όλα αυτά δεν έχουν και τόση σημασία.
Πες ότι ζούμε σε έναν κόσμο που αισθάνεται αμήχανος μπροστά στις αξίες που ο ίδιος δημιούργησε και, όταν πρόκειται να τις αποτιμήσει, καταφεύγει στο ετοιματζίδικο της έκφρασης και του αισθήματος.
Πες ακόμη πως, όντως, ο Στιβ Τζομπς είναι ένας από τους δημιουργούς του κόσμου μας, όπως έγραψε η «Μοντ», και πως το μήλο της Apple σημάδεψε την ανθρώπινη ζωή, όπως το μήλο του Αδάμ και το μήλο που έπεσε στο κεφάλι του Νεύτωνα.
Πες τα όλα αυτά ακόμη κι αν επιμένεις, πως δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις τους αιώνες με τις δεκαετίες. Ακόμη κι αν λες, πως πάντα πρέπει να δίνεις κάποια περιθώρια στο μέλλον για να κρίνει και η ιδιοφυΐα του Τζομπς ανήκει στο παρόν.
Αν όμως σου αρέσουν τόσο πολύ οι συγκρίσεις, αν καθησυχάζουν το μυαλό σου, με τη βεβαιότητα πως βρίσκεται σε καλό δρόμο, μήπως πρέπει να σκεφτείς τι βγαίνει από τη σύγκριση;
Τι έφερε στον κόσμο το μήλο του Αδάμ; Το προπατορικό αμάρτημα, θα μου πείτε, και μέσω αυτού την ιδέα, πως υπάρχει ένας Δημιουργός, ανώτερος από τον ανθρωπάκο, κι αυτός ο Δημιουργός δίνει κάποιο νόημα στη ζωή του ανθρωπάκου, να μην αισθάνεται κι αυτός μόνος σ' ένα άτσαλο και εχθρικό σύμπαν.
Τι έφερε στον κόσμο το μήλο του Νεύτωνα; Την ιδέα πως το σύμπαν διέπεται από νόμους και πως ο ανθρωπάκος με το μυαλουδάκι του, αν καταφέρει να συλλάβει αυτούς τους νόμους, μπορεί και να το χειραγωγήσει αυτό το σύμπαν.
Και τι φέρνει στον κόσμο το μηλαράκι της Apple; Την ιδέα πως ο ανθρωπάκος έφτιαξε μια μηχανή, μια υπέροχη μηχανή δεν έχω αντίρρηση, μια μεγαλειώδη μηχανή, δεν έχω αντίρρηση. Κι ο ίδιος υπάρχει, επειδή χειρίζεται αυτήν τη μηχανή, ως προέκταση της λειτουργίας της.
Συμπέρασμα: ο ανθρωπάκος μπορεί πια, να παίζει όσο θέλει με τον κόσμο του, και να αισθάνεται όσο μόνος τραβάει η όρεξη της μηχανής του.
Μόνος με τον εαυτό του που έγινε η μηχανή του.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
