Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Ο κακόγουστος γραφίστας ξαναχτύπησε.
Πέρσι με απειλούσε με το μεσαίο δάχτυλο της δεξιάς της Αφροδίτης της Μήλου - ευτυχώς που η θεά είναι μονόχειρ.
Ορισμένοι μάλιστα συμπατριώτες...
μου, που το είχαν πάρει προσωπικά, τον μήνυσαν.
Αυτός όμως δεν το έβαλε κάτω. Μήνες τώρα βυσσοδομούσε στον συννεφιασμένο τόπο του και τώρα την ξανακατέβασε την ιδέα του.
Ο Παρθενώνας βυθισμένος σχεδόν ολόκληρος, με μόνο ένα κομμάτι από το αέτωμά του να προβάλλει έξω απ' τα νερά, μια κεφαλή αγάλματος επίσης βυθισμένη στη γενική πλημμύρα κι ένα χαρτονόμισμα, σύμβολο του καθαγιασμένου ιερού ευρώ, που ετοιμάζεται κι αυτό να πνιγεί.
Είμαι βέβαιος, πως αν τον ρωτήσεις, θα σου πει, πως τον έχει επηρεάσει ο Νταλί ή κάτι αντίστοιχο.
Οχι πως το γούστο του μακαρίτη ήταν εκλεπτυσμένο. Ηταν όμως καλός ζωγράφος και, αν μη τι άλλο, είχε την εντιμότητα να ομολογεί, πως το χρήμα το ήθελε μόνο για τον εαυτό του.
Ενώ αυτός εδώ, ο υποκριτής, πάει να μας πείσει, πως όλα αυτά τα κάνει για να σώσει το ευρώ των αναγνωστών του. Κι αν μάλιστα του ζητήσεις να σου ανοίξει την καρδιά του, θα σου ομολογήσει, πως γι' αυτόν το ευρώ είναι ιδέα, πως σ' αυτά τα τέσσερα γραμματάκια κρύβεται ένα όραμα, ένας ολόκληρος πολιτισμός, πως το ευρώ είναι η Ευρώπη.
Ποιος του είπε του κυρίου, πως ο Παρθενώνας μπορούσε, κι αν δεν μπορούσε τουλάχιστον το επιθυμούσε, να σώσει το ευρώ του;
Μήπως γι' αυτό τον ήθελαν τον Παρθενώνα στην Ευρώπη κάποιοι, όταν προ πολλών ετών αποφάσιζαν, πως χωρίς τον Παρθενώνα δεν μπορούν να χτίσουν την Ευρώπη, πως χωρίς τον Παρθενώνα η Ευρώπη δεν θα 'ταν τίποτε παραπάνω από τους λογαριασμούς της, τους ισολογισμούς της, μια πολύγλωσση ΑΕ με πολλούς μετόχους, άφθονους λογιστές και ακόμη περισσότερες προδιαγραφές για τα προϊόντα της;
Ή μήπως πιστεύει ο ατάλαντος γραφίστας, πως ο Παρθενώνας και πίσω του, στριμωγμένοι και φωνακλάδες, εμείς, οι περίοικοι του ναού, θα μπαίναμε στην Ευρώπη για να σώσουμε την οικονομία της με τις πελαγίσιες μας τσιπούρες και τα αρνάκια του αμπελουργού;
Ελα τώρα, θα πείτε.
Ο κόσμος σήμερα δεν είναι όπως τριάντα χρόνια πριν, τότε που κάποιοι Ευρωπαίοι αποφάσισαν πως δεν μπορούν να χτίσουν Ευρώπη χωρίς τον Παρθενώνα.
Η ύφεση καραδοκεί μες στο υπνοδωμάτιο και δεν ξέρεις, αν θα περάσεις τις άγριες νύχτες του χειμώνα ξεπαγιάζοντας.
Κι αν μη τι άλλο, ο άθλιος αυτός γραφίστας, αυτό το ελάχιστο που μας έχει απομείνει, μας το αναγνωρίζει. Οσο συνεχίζουν να χρεώνουν το χρέος μας στον Παρθενώνα, σημαίνει ότι κάτι μας έχει απομείνει για να αισθανόμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι, έστω Ευρωπαίοι μιας άλλης εποχής.
Ας φροντίζαμε κι εμείς, θα πείτε.
Κι αντί να ξοδευόμαστε στα νυχτομάγαζα, ας κάναμε κάτι, για το ρημάδι το ερείπιο που τώρα βυθίζεται μαζί μας. Για τη σωτηρία της ψυχής μας, αν μη τι άλλο.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
