Του Δημήτρη Δανίκα
Ολοι όσοι γράφουν και οδύρονται για την τραγική απώλεια της Ειμι Ουάινχάουζ δεν ξέρουν που πατάνε και που πηγαίνουν.
Δεν διαθέτουν την παραμικρή σχέση με την στοιχειώδη διαλεκτική Ζωής-Θανάτου.
Δεν διαθέτουν την ελάχιστη υποψία... για την καθοριστική ύπαρξη και λειτουργία του υπαρξιακού ρολογιού καθενός εξ ημών και υμών.
Παράδειγμα; Μπορεί ο κάθε Μήτσος και η κάθε Μαριγώ να σουλατσάρουν ογδόντα και ενενήντα χρόνια στο σπίτι, το χωριό και την πόλη, αλλά να μην έχουν νοιώσει, να μην έχουν γευτεί την παραμικρή δυνατή, συναρπαστική εμπειρία. Ενενήντα χρόνια μίζερης, συμβατικής, επαναλαμβανόμενης, κλισαρισμένης, εσωστρεφικής ζωής.
Καθένας πορεύεται από την σύνθεση του γενετικού του κώδικα, των όποιων ανησυχιών, αισθημάτων και δημιουργικών του στιγμών.
Παράδειγμα; Μα φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων του ελληνικού δημοσίου. Τριάντα χρόνια σ ένα τηλέφωνο, αγκαλιά με συνταγές μαγειρικής, κολλημένος στα ποδοσφαιρικά στοιχήματα, μ ένα κεφάλι μπάλα η τηγάνι (ανάλογα με το φύλλο) και με όνειρο μερικά κεραμίδια για να στεγάσει σε δύο, ακόμα και τρία σπίτια την ψευδή ασφάλειά του, καλύπτοντας έτσι το απέραντο κενό του.
Μια ζωή ένα τίποτα. Καθένας με τον δρόμο του, τα όνειρά του και τις επιλογές του.
Η αυτοκαταστροφική μανία της Ειμι ήταν το εφαλτήριο της προσωπικής της περιπέτειας.
Απ αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία προέκυψε το ιδιαίτερο ηχείο της φωνής της.
Αυτό ήταν το ατού της. Από εκεί το τσάκισμα των χορδών της.
Ετσι, χωρίς να το έχει προγραμματίσει, κατέληξε να ανταγωνίζεται στα ίσα την Μπίλι Χάλιντέι.
Ο χορός του θανάτου της η προσωπική της ευτυχία.
Ακούγεται οξύμωρο και εξωφρενικό. Ομως έτσι πορεύονται τα χαρισματικά πλάσματα που με την ιδιαιτερότητά τους ευλογούν εμάς τους κοινούς θνητούς.
Ενα το θετικό συμπέρασμα από τον θάνατό της.
Σπάστε κάθε φραγμό.
Φύγετε αμέσως από την στρούγκα.
Κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Αφήστε την προσωπικότητά σας να αποκαλυφθεί.
Ξεκολλήστε από τα στερεότυπα και την μαζική αυταπάτη μιας ήρεμης και τάχα μου ασφαλούς ζωής.
Μια φορά ζει κανείς. Αλλά όλοι μαζί από πλήξη, βαρεμάρα, προγραμματισμό «πεθαίνουμε» κάθε λεπτό. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερης ζωής παρά εκατό χρόνια εσωτερικής σκλαβιάς και κοινωνικής φυλακής!
ΠΗΓΗ: tovima.gr
