Άρθρο του Μάριου -Σάββα Μαρινάκου
Δικηγόρου Εκκινώ από την αρχή που υποστήριξε ο πάλαι ποτέ καθηγητής μου, Δημήτρης Τσάτσος, θεωρώντας ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να προβάλλει το εξής απλό και συνάμα αυτονόητο, δηλαδή, ότι η ψήφος που..
λαμβάνει ο κάθε Εθνοπατέρας αλλά και το κόμμα του, εδόθησαν με σαφές πολιτικό περιεχόμενο και συνιστούν σαφείς περιορισμούς στην άσκηση της κρατικής εξουσίας, ιδίως δε αν η τελευταία με πράξεις ή/και παραλείψεις της εκχωρεί αμέσως ή/και εμμέσως, έστω κι ένα τιμάριο της εθνικής μας κυριαρχίας.
Και αυτό το εκ-λογικό περιεχόμενο της ψήφου δεν προβάλλεται έναντι των βουλευτών, ως προσώπων αλλά πρωτίστως, έναντι κάθε ταγού του πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτου, εκπροσώπου του.
Ωστόσο, τις τελευταίες ώρες παρακολουθούμε μια επικοινωνιακή καταιγίδα, η οποία επικεντρώνεται στα επεισόδια, εναντίον βουλευτών και ειδικότερα στις πέτρες, τα αυγά και τα γιαούρτια.
Αν και το εδώδιμο μέρος του πράγματος είναι ιδιαίτερα ελκυστικό, ως εμπίπτον απολύτως στην λεγόμενη «μεσογειακή διατροφή», κρίνω ότι δεν είναι το μείζον στο οποίο έπρεπε να επικεντρωθούν τα ΜΜΕ.
Σε αυτή τη φάση και για την οικονομία της κουβέντας, επιλέγω να προσπεράσω το ερώτημα του, κατά πόσο δύναται το μέσο να δημιουργεί την είδηση και όχι απλά να την αναπαράγει. Επίσης, προσπερνώ το, κατά πόσο ο τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός «αέρας» αποτελεί ιδιοκτησία του κάθε καναλάρχη, ώστε να τον γεμίζει με δήθεν ειδήσεις της επιλογής ή της δημιουργίας του. Πληροφοριακά αναφέρω μόνο, ότι ο τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός αέρας ΔΕΝ ανήκουν σε κανέναν καναλάρχη ή σταθμό, Ανήκουν στον Ελληνικό λαό και μόνο σε αυτόν.
Στέκομαι, ωστόσο, στα δυσφημιστικά προβαλλόμενα από τα ΜΜΕ ως «επεισόδια» και επιδιώκω να προσποιηθώ, ότι δεν ακούω τις στρατευμένες , επίπεδες και γραμμικές αναλύσεις των δήθεν πολιτικών αναλυτών.
Με τη δική μου φτωχή νόηση, διαπιστώνω το εξής πολύ απλό: Αν σήμερα αποδοκιμάζονται κάποιοι, τότε δεν αποδοκιμάζονται ως πρόσωπα. Αποδοκιμάζεται το σύνολο της πολιτικής πρακτικής τους, οι πολιτικές τους επιλογές ή/και το όποιο πολιτικό τους ήθος. Αν σήμερα, κάποιοι φυγαδεύονται, δεν είναι διότι ξαφνικά έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός αλαλάζοντος πλήθους, αποτελούμενου από δήθεν αγροίκους και απαίδευτους Έλληνες, οι οποίοι αναλώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στο να αποτελούν συνδαιτυμόνες του κου Πάγκαλου…
Οι βουλευτές κατηγορούνται, αποδοκιμάζονται, διώκονται στη συνείδηση του κάθε πολίτη και φυγαδεύονται, διότι ο πολίτης, ο κάθε πολίτης, τους θεωρεί εκπροσώπους ενός φαιδρού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που ευθύνεται αποκλειστικά για την κατάντια της χώρας.
Και τους αποδίδει ακριβώς αυτή την ευθύνη.
Ευθύνη την οποία οι ίδιοι επιδιώκουν με πλείστους τρόπους να υποβάλλουν σε παραγραφές και απαλλακτικές διατάξεις, μέσω του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών, του τεκμηρίου αρμοδιότητας της Βουλής, του βουλευτικού ασύλου κλπ.
Αν ο πολίτης διαμαρτύρεται σήμερα είναι γιατί προσωποποιεί την ευθύνη και την αποδίδει στα πρόσωπα, που μπορεί να μην δημιούργησαν αλλά πάντως, στη δική του συνείδηση, συμμετείχαν ή συνέχισαν την καταστροφική πορεία της χώρας.
Και στρέφεται κατά των ανθρώπων που πριν από 2 χρόνια υπερψήφισε, διότι ακριβώς, θεωρεί ότι άλλα πράγματα ενέκρινε με την ψήφο του κι άλλα του επιβλήθηκαν εκ των υστέρων και μάλιστα, με διαδικασίες που ξεπερνούν τα όρια της Συνταγματικής εκτροπής.
Ο πολίτης που διαμαρτύρεται, σήμερα, θεωρεί ότι εξαπατήθηκε, ότι η ψήφος του υφαρπάχτηκε, όπως ακριβώς υφαρπάχτηκε ο δημόσιος πλούτος της χώρας όλα αυτά τα χρόνια.
Και δεν ανέχεται την πολιτική και οικονομική απάτη, της οποίας έπεσε θύμα. Δεν ανέχεται ατιμώρητους τους θύτες. Και μάλιστα, προχωρώντας σε μια ενδεχομένως ακραία θέση, θα τολμούσα να πω, ότι μπορεί ακόμα και να αντέχει τις θυσίες αλλά δεν επιθυμεί να θυσιαστεί πια, για να σώσει το σαθρό βασίλειο της διεφθαρμένης Ελλάδας.
Αφενός γιατί δεν πιστεύει ότι ευθύνεται αυτός για το κατάντημα της χώρας και αφετέρου, γιατί δεν νομιμοποιεί ως υπηρετούσες το δημόσιο συμφέρον, όλες αυτές τις ενέργειες που γίνονται.
Και αυτή, ακριβώς, η τελευταία, είναι η ύψιστη μομφή εναντίον του πολιτικού συστήματος. Όταν, δηλαδή, ένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να πείσει ότι όλα όσα πράττει είναι προς το δημόσιο συμφέρον, τότε έχει απωλέσει την νομιμοποίησή του και έχει αυτοκαταργηθεί εν τοις πράγμασι. Και τότε, η πολιτειακή μεταβολή δεν συνιστά απευκταίο γεγονός αλλά αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Εν τέλει, η όποια διαμαρτυρία αυτή τη στιγμή, όπως κι αν εκδηλώνεται συνιστά κατάκτηση του χειραφετημένου και σκεπτόμενου Έλληνα πολίτη, ο οποίος αποδεικνύει, ότι δεν αποτελεί παθητικό αποδέκτη της κρατικής αυθαιρεσίας.
Ακόμα κι αν αυτή η διαμαρτυρία συντελείται με αυγά και γιαούρτια, δεν χάνει την αξία της. Εξάλλου, όπως φαίνεται σε κάθε περίπτωση, ο λαός, γαστρονομικά επέλεξε να ταΐσει αυγά και γιαούρτια τον άν-ηθο κο Πάγκαλο και τους συν αυτώ.
Και τώρα, οι πολιτικοί-συνδαιτυμόνες θα πρέπει να συνηθίσουν το μενού, σύμφωνα με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που κατοχυρώνει το Σύνταγμα της χώρας.
Μόνο, που πάλι, μόνοι τους θα τα φάνε…
