Με εκβιασµούς και θυσίες. Με τέτοια εργαλεία, η ευρωπαϊκή ηγεσία που έχει προσληφθεί στην υπηρεσία του τραπεζικού κεφαλαίου, χειραγωγεί σήµερα τις χρεωµένες ευρωπαϊκές χώρες. Βλέπει τις οικονοµίες τους σαν προβληµατικές εταιρείες, που πρέπει να περικόψουν το εργατικό δυναµικό τους... και να εκποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία για να πληρώσουν τους δανειστές τους.
Αλλοτε, αυτό γινόταν µε κανονιοφόρους. Σήµερα γίνεται µε πολιτικούς εκβιασµούς και «αναγκαίες» θυσίες. Και είναι λιγότερο δαπανηρό για τους εισβολείς, επειδή τα θύµατα υποτάσσονται αναίµακτα.
Ο σχεδιασµόςτων τραπεζιτών τοποθετείται υπεράνω της πολιτικής.
Και επιβάλλει παντού διακοµµατικές συνεργασίες, επιζητώντας την ευρύτερη δυνατή συναίνεση για λεηλασίες της περιουσίας των λαών, στο πρότυπο της λεηλασίας της Ανατολικής Γερµανίας από την Treuhandanstalt, που µέσα σε ενάµιση χρόνο ξεπούλησε 8.500 κρατικές επιχειρήσεις και απέλυσε 2,5 εκατ. εργαζοµένους (ο πρώτος πρόεδρός της Ντέτλεφ Ροβέντερ σκοτώθηκε τότε από την RAF).
Οσο οι πολιτικοί παραδίδονται στους τραπεζίτες τόσο οι οικονοµίες των χωρών βγαίνουν στο σφυρί. «Παρουσιάζουν την ιδέα της αποπληρωµής των χρεών ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους περίπου ως φυσικό νόµο, µε µαθηµατικούς τύπους οι οποίοι θυµίζουν φυσικούς που σχεδιάζουν πυρηνικούς αντιδραστήρες», λέει ο οικονοµολόγος Μάικλ Χάντσον.
«Οµως,το βασικό τους ψεγάδι θα µπορούσε να το αντιληφθεί ακόµη και ένας µαθητής του ∆ηµοτικού: υποθέτουν ότι οι χώρες θα µπορούν να πληρώνουν χρέη, που αυξάνονται πολύ περισσότερο από όσο αυξάνονται οι εξαγωγές τους και η παραγωγή τους».
Το όνειρο της ολιγαρχίας του χρήµατος είναι µια µεταβιοµηχανική κοινωνία, στην οποία θα µπορεί να δηµιουργεί χρήµα από χρήµα (από δάνεια δηλαδή), φουσκώνοντας τις τιµές των οµολόγων, των µετοχών, των ακινήτων.
Το πρόβληµα είναι πως, όταν σκάνε αυτές οι φούσκες, τα χρέη µένουν. Οι κυβερνήσεις τα παίρνουν και τα φορτώνουν στον λαό.
Ετσι συρρικνώνονται οι εθνικές οικονοµίες. Και γι’ αυτό ακριβώς απειλείται σήµερα µε κατάρρευση το ευρώ. Η διάσωση του ευρώ δεν είναι παρά ένας ευφηµισµός για τη σωτηρία των τραπεζιτών, που έχει αναληφθεί από τις κυβερνήσεις.
Οµως, ό,τι κι αν κάνουν, διαβεβαιώνει ο Μάικλ Χάντσον, η δυναµική του χρέους πλησιάζει στο τέλος της. Ο σκοπός της είναι να διατηρηθεί στο ακέραιο (δηλαδή χωρίς «κούρεµα») η αξία όσων χρωστούν οι ευρωπαϊκές χώρες στους τραπεζίτες της Γερµανίας, της Ολλανδίας, της Γαλλίας και στους χρηµατοπιστωτικούς οργανισµούς.
Και να πληρώσουν το τίµηµα οι εργαζόµενοι και οι µικροµεσαίες επιχειρήσεις. Αυτοί που καλούνται να πληρώσουν, δεν γνωρίζουν ότι είναι µάταιο.
Οµως, οι πιστωτές γνωρίζουν ότι το παιχνίδι τους έχει τελειώσει. Οι οικονοµίες των χρεωµένων χωρών έχουν στεγνώσει.
Θα φροντίσουν λοιπόν να αρπάξουν όσα µπορούν, για όσο ακόµη µπορούν, κι ύστερα θα τα φυγαδέψουν στους φορολογικούς παραδείσους τους.
Εστω κι αν αφήσουν πίσω τους σε συντρίµµια τις πολιτικές ηγεσίες που δούλεψαν για λογαριασµό τους, εκβιάζοντας και θυσιάζοντας τους λαούς τους.
Εστω κι αν αφήσουν πίσω τους σε συντρίµµια ακόµη και το ευρώ.Τα Νέα μέσω http://www.inprecor.gr/
ΠΗΓΗ: παρεμβαση
