Πως η κοινωνία σε ένα µεγάλο µέρος της Ευρώπης έχει φτάσει στην «Ωρα Μηδέν», είναι σήµερα πια ολοφάνερο.
Ισως µάλιστα να έχει καταργηθεί, όπως δήλωνε το 1987 η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Woman’s Own»: «Αυτό που κάποιοι αποκαλούν κοινωνία, είναι κάτι που δεν υπάρχει».
Αν δεν υπάρχει, είναι επειδή έχει απαχθεί από... τους τραπεζίτες.
Με διαφορά 24 ετών από τη Θάτσερ, τα ίδια λέει σήµερα και ο νυν πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Ντέιβιντ Κάµερον: «Μη βασίζεσαι στο κράτος για να λύσει τα κοινωνικά σου προβλήµατα. Πρέπει να τα λύσεις µόνος σου».
Το πώς «λύθηκαν» αυτά στη βρετανική κοινωνία, στα δώδεκα χρόνια που κυβέρνησε η Θάτσερ, το πιστοποιούν µέχρι σήµερα οι µάζες των αστέγων στις βρετανικές πόλεις, οι δηµόσιες υπηρεσίες υγείας που υποβαθµίστηκαν σε «φιλανθρωπικά ιδρύµατα», οι ιστορίες τρόµου από τα δηµόσια γηροκοµεία, τα δηµόσια σχολεία που κατέρρευσαν.
Γιατί συνέβησαν όλα αυτά;
Επειδή η Θάτσερ θυσίασε τους εργαζοµένους και την πραγµατική οικονοµία στο κερδοσκοπικό τραπεζικό κεφάλαιο.
Σκέφτηκε πως αυτό το κεφάλαιο, ήταν πιο σηµαντικό για την οικονοµία από όσο η βιοµηχανία, έγραφε τότε η οικονοµολόγος Σούζαν Στρέιντζ, που ονόµασε αυτό το σύστηµα «καπιταλισµό του καζίνου».
Σε αυτό το σύστηµα έχουν σήµερα υποταχθεί οι κυβερνήσεις. Αυτό έφερε την παγκόσµια οικονοµική κρίση. Και µε την ευκαιρία της κρίσης, αυτό αναδιανέµει σήµερα µε µηχανισµούς λιτότητας το εισόδηµα από τη βάση στην κορυφή της εισοδηµατικής πυραµίδας.
Η παγκόσµια διακυβέρνηση υπάρχει και έχει επιβληθεί από τους τραπεζίτες. Επικρατεί η εντύπωση, πως οι κεντρικές τράπεζες των χωρών είναι κάτι σαν κοινωφελή ιδρύµατα. Εργαζόµενοι αλλά και επιχειρηµατίες εξακολουθούν να αποθέτουν σε αυτές τις ελπίδες τους για ανάπτυξη.
Οµως, στην πραγµατικότητα, οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι κρατικές αλλά ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα µετέχουν βέβαια οι κεντρικές τράπεζες των κρατών-µελών της, όµως πολλές από αυτές ελέγχονται ουσιαστικά από ιδιώτες, όπως ας πούµε η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας, που το 30,3% των µετοχών της βρίσκεται στα χέρια της ιδιωτικής τράπεζας Intesa Sanpaolo. Στην Οµοσπονδιακή Επιτροπή Ελεύθερης Αγοράς της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, που καθορίζει τη νοµισµατική πολιτική και τα επιτόκια, πέντε από τα 12 µέλη της µε δικαίωµα ψήφου είναι πρόεδροι των πολιτειακών κεντρικών τραπεζών, οι οποίοι εκλέγονται από διοικητικά συµβούλια, όπου υπάρχει ισχυρή εκπροσώπηση της ιδιωτικής τραπεζικής βιοµηχανίας.
Μάλιστα, ο διευθύνων σύµβουλος της ιδιωτικής τράπεζας JP Morgan είναι µέλος του διοικητικού συµβουλίου της πανίσχυρης Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης (όπου, παρεµπιπτόντως, φυλάσσονται τα ελληνικά αποθεµατικά σε χρυσό).
Οι κεντρικοί τραπεζίτες, όποτε θέλουν να αρνηθούν στα χρεωµένα κράτη τη βοήθειά τους, επικαλούνται την ανεξαρτησία τους. Οµως, έτσι αναποδογυρίζουν την πραγµατικότητα.
Επειδή το πρόβληµα των χωρών σήµερα δεν είναι η περιορισµένη ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζιτών, αλλά η απόλυτη εξάρτηση των κυβερνήσεων από αυτούς τους τραπεζίτες, που δεν ελέγχονται από τους λαούς αλλά από τους κερδοσκόπους.
