Δύο βασικά σενάρια τρέχουν τούτο τον καιρό στη χώρα μας.
Το πρώτο και αυτό που διακινείται μεταξύ των πολλών πια αγανακτισμένων, λέει ότι με το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο δεν υπάρχει ελπίδα, ότι ο λαός είναι ήδη πτωχευμένος και ότι ο κόσμος με τη συγκεκριμένη συνταγή δεν έχει πολλά να... περιμένει.
«Η χώρα - σύμφωνα με τις πολλές αναφορές εκείνων που σπεύδουν στην πλατεία Συντάγματος - θα υποδουλωθεί στους ξένους και στις πολυεθνικές, οι ζωές μας θα μείνουν μίζερες και προβληματικές κι αυτό δεν τ' αντέχουμε άλλο, θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, να πάρουμε τη ζωή και τη χώρα στα χέρια μας, να την ορίσουμε μόνοι μας, χωρίς προστάτες, καθοδηγητές και νταβατζήδες».
Γι' αυτό, σε χοντρές γραμμές, επιλέγουν την αντίδραση, τη σύγκρουση, την αλλαγή και την εφαρμογή ενός άλλου μοντέλου, το οποίο, ωστόσο, δεν περιγράφεται με σαφήνεια ή καλύτερα ο καθένας το φαντάζεται όπως νομίζει. Η πανσπερμία των απόψεων και οι πολλές διαφορετικές εκδοχές της αλλαγής καθιστούν το παραπάνω σενάριο επισφαλές και εν πολλοίς προβληματικό, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς πρόνοιες, χωρίς τον ελάχιστο ορθολογισμό που λογικά πρέπει να διακρίνει ένα υποτυπώδες σχέδιο που διεκδικεί να γίνει πλειοψηφικό.
Διατηρεί, ωστόσο, ισχυρό το συναίσθημα που για την ώρα διεγείρει τα πλήθη, αλλά όπως είπαμε είναι επισφαλές και ευάλωτο στο χρόνο και στις πολλές ανάγκες του καθημερινού βίου, ο οποίος αναγκαστικά θα επανέλθει μετά την έξαψη του θυμού και της μεγάλης αντίδρασης.
Το δεύτερο σενάριο, είναι αυτό του συστήματος, που μπορεί σήμερα να κλονίζεται, να καταδιώκεται και να αμφισβητείται, αλλά διατηρεί αντοχές, άμυνες και δυνατότητες.
Αυτή τη στιγμή βάλλεται πανταχόθεν, αλλά κατέχει την εξουσία, διατηρεί δεσμούς και σχέσεις με τον έξω κόσμο, θα τύχει υποστήριξης, θα βρει ανοχές και ταυτόχρονα έχει την υπομονή να διεκδικήσει χρόνο, ώστε αρχικά να επιτύχει σταθεροποίηση και στη συνέχεια να καλλιεργήσει προσδοκίες, που από μόνες τους αρκούν να φέρουν εκ νέου τη σταθερότητα και μετέπειτα την επικράτηση.
Αυτή τη στιγμή το δοκιμαζόμενο σύστημα πέτυχε μια συμφωνία με τους εταίρους, κατά τα φαινόμενα θα επιτύχει και δεύτερη με τους δανειστές και πιθανώς αν διαχειρισθεί το εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα θα κερδίσει τον χρόνο που χρειάζεται, προκειμένου να ανασυνταχθεί και να ξαναβρεί ρυθμό και δυνάμεις ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.
Οπως προκύπτει από τις χθεσινές ανακοινώσεις στις Βρυξέλλες, η κυβέρνηση καταφέρνει σε πρώτη φάση να εξασφαλίσει χρηματοδοτικούς πόρους σε μεσοπρόθεσμη βάση μέχρι το 2014, μπορεί να μεταδώσει στην ελληνική κοινωνία ότι αποτρέπει την χρεοκοπία και αν καταφέρει να περάσει από το Κοινοβούλιο το βαρύ σχέδιο του δεύτερου μνημονίου θα μπορεί να ελπίζει ότι δύναται να σπάσει τον κύκλο της αβεβαιότητας.
Η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη γι' αυτό το δεύτερο σενάριο. Αν κερδηθεί πολιτικά η επόμενη εβδομάδα από το σύστημα, τότε θα κερδηθεί ο διεκδικούμενος χρόνος και τα πράγματα δεν απίθανο να ξαναπάρουν το δρόμο τους.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιο σενάριο θα επικρατήσει.
Ο δρόμος έχει το συναίσθημα, αλλά το σύστημα διαθέτει τη μέθοδο και τα εργαλεία.
Η μάχη εξελίσσεται ήδη, αλλά ο χρόνος, οφείλουν άπαντες να γνωρίζουν, κυλάει υπέρ του συστήματος.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
