Ο θρύλος μας έχει παραδώσει τη λαίδη Γκοντάιβα ολόγυμνη πάνω σε ένα άλογο, να περιδιαβάζει τους δρόμους του Κόβεντρι.
Αυτό ήταν το τίμημα που χρειάστηκε να καταβάλει προκειμένου να πείσει τον σύζυγό της και ηγεμόνα της πόλης να απαλλάξει τους κατοίκους της από τους επαχθείς... φόρους με τους οποίους τους είχε φορτώσει.
Η Ιστορία είναι γεμάτη ανώφελες θυσίες, εξεγέρσεις, ταραχές και εμφυλίους πολέμους που ξέσπασαν εξαιτίας άδικων φόρων: όταν οι πολίτες δεν άντεχαν πια να σηκώνουν το βάρος τους προχωρούσαν σε φορολογική ανυπακοή.
Το μεγάλο κραχ και η μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 φόρτωσαν τους Αμερικανούς με πρωτοφανή φορολογικά βάρη. Οι φόροι ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος διπλασιάστηκαν από 11,6% το 1929 σε 21,1% το 1932. Παράλληλα αυξήθηκε σε ύψη ρεκόρ ο αριθμός εκείνων που αρνούνταν να καταβάλουν φόρους, φτάνοντας στο 26,3% το 1933. Είχαν μάλιστα δικές τους οργανώσεις, περίπου 3.000 το 1933, που διεκδικούσαν μείωση των φόρων. Εκείνη τη χρονιά, μία από αυτές, στο Σικάγο, με 30.000 μέλη, οργάνωσε μία από τις μεγαλύτερες φορολογικές απεργίες στην αμερικανική ιστορία.
Το 1989, η συντηρητική κυβέρνηση της Θάτσερ εισήγαγε στη Βρετανία τον «κοινοτικό φόρο», ο οποίος επιβάρυνε κυρίως τις πιο φτωχές οικογένειες. Ο άδικος φόρος προκάλεσε μια μεγάλη εκστρατεία φορολογικής ανυπακοής. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας, έως και το 30% του πληθυσμού αρνιόταν να καταβάλει αυτόν τον φόρο. Οι Αρχές προσπάθησαν να τον επιβάλουν με δρακόντεια κατασταλτικά μέτρα, προκαλώντας έτσι γενικευμένες ταραχές. Αυτός ο φόρος υπήρξε μία από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν στην παραίτηση της Θάτσερ από την πρωθυπουργία και την κομματική ηγεσία, κατόπιν πιέσεων από το ίδιο της το κόμμα.
Μια κυβέρνηση έχει κάθε δικαίωμα να επιβάλλει φόρους, όταν αυτοί επιμερίζονται αναλογικά σε όλους τους πολίτες και όταν αποσκοπούν στην ανάπτυξη της χώρας.
Ομως, βλέπουμε σήμερα τις κυβερνήσεις των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών να τοποθετούν στο φορολογικό απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ τα φορολογικά βάρη από τα ελλείμματα που δημιουργούνται έτσι, πέφτουν ολοένα και πιο ανελέητα στα κεφάλια των φτωχών.
Πέρα από κάθε νομιμότητα και στην υπηρεσία της αριστοκρατίας του πλούτου, καταδικάζουν έτσι τους φτωχότερους πολίτες σε μια φορολογική δουλεία δίχως τέλος, προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια των χωρών τους, ενώ οι πλουσιότεροι απολαμβάνουν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους.
Το 1848, όταν η αριστοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας κατήργησε το πρώτο αιρετό κοινοβούλιο της χώρας, αυτό δήλωσε πως η κυβέρνηση δεν έχει πια το νόμιμο δικαίωμα να συλλέγει φόρους.
Και στην εφημερίδα «Νόιε Ράινισε Τσάιτουνγκ», ο Καρλ Μαρξ έγραφε:
«Από σήμερα καταργούνται οι φόροι! Η πληρωμή τους είναι προδοσία. Και η άρνηση πληρωμής υπέρτατο καθήκον του πολίτη!».
Ο Μαρξ διώχθηκε για προτροπή σε φορολογική ανυπακοή.
Ομως απαλλάχθηκε, επειδή έγινε δεκτό, πως δεν είναι παράνομη η φορολογική ανυπακοή απέναντι σε μια παράνομη κυβέρνηση.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
