Απορούν πολλοί, και με το δίκιο τους, για την απάθεια που εκπέμπουν οι κοινωνίες απέναντι στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον τους οι ελίτ πασών των χωρών.
Λησμονούν ίσως (οι απορούντες) ότι όλοι έχουμε συναινέσει στην ύπαρξη, διαιώνιση άμα τε και υπεράσπιση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, βαφτίζοντάς το... κοινοβουλευτική δημοκρατία και ότι μπροστά σ' αυτή τη δημοκρατία... τα σκυλιά δεμένα.
Το αν ετούτη η δημοκρατία επικρατεί χρησιμοποιώντας φασιστικές μεθόδους ουδένα φαίνεται να ενοχλεί· τουναντίον πολλοί είναι αυτοί που επικροτούν αυτές τις μεθόδους, αρκεί να μην καταρρεύσει το σύστημα...
Οι ΗΠΑ καταπατούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου εισβάλλοντας σε ξένο κράτος και δολοφονώντας εν ψυχρώ τον «εχθρό» Μπιν Λάντεν, αλλά και αθώους συγγενείς του και η Ευρώπη χειροκροτεί! Η Ευρώπη που υπερασπίζεται τάχα τα δικαιώματα και λοιπές μπούρδες, η Ευρώπη των αξιών, του πολιτισμού και αρλούμπες. Εχει λοιπόν δίκιο το φερέφωνο της αμερικανικής ελίτ, ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρός της, να μηνύει σε άπασα την ανθρωπότητα ότι οι ΗΠΑ είναι το απόλυτο αφεντικό και όποιος έχει αντίρρηση ας τολμήσει να το ψιθυρίσει.
Και, ω του θαύματος, η απειλή αυτή έχει αποτελέσματα, γι' αυτό και δεν ακούστηκε κάποια διαμαρτυρία, έστω, για την απάνθρωπη ενέργεια των αμερικανικών κομάντο στο κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν.
Η διανόηση έχει λουφάξει. Εχει εκχωρήσει την παρεμβατικότητά της σε μερικούς ανόητους των media με νηπιακή πολιτική σκέψη, που τα ερμηνεύουν, όμως, ορθώς, παρακαλώ, πολιτικά με υπόστρωμα τάχα τον κοινό νου.
Ο κοινός νους, όμως, δεν προϋποθέτει ότι μερικοί είναι ισχυρότεροι από άλλους· ο κοινός νους αδιαφορεί για τις φασιστικές μεθόδους που χρησιμοποιεί ένα «δημοκρατικό» κράτος. Αφού είναι δημοκρατικό, όλα επιτρέπονται; Και οι νόμοι; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Ο σεβασμός προς τον αντίπαλο; Ουαί τοις ηττημένοις είναι η κυνική απάντησή τους.
Εχουν μπερδέψει τη δημοκρατία με το ποδόσφαιρο· κάποιος έφτασε να γράψει το φριχτό «Ομπάμα-Οσάμα άσος ξερός» ή κάτι τέτοιο (εξωφρενικά γελοίο).
Την ίδια απάθεια δείχνει και η ελληνική κοινωνία απέναντι στα τερατώδη ψεύδη του πρωθυπουργού και των υπουργών του.
Και τι άλλο να κάνει; Να εξεγερθεί; Να επαναστατήσει; Αλλά μάλλον έχει παρέλθει ο καιρός των εξεγέρσεων (πολλώ δε μάλλον των επαναστάσεων), διότι οι «υποκινητές» τους έχουν βολευτεί στη δική τους ραθυμία. Ο καθείς προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί από τα ψιχία με τα οποία τον τρέφει το κράτος. Ψιχία μεν, ικανά όμως να διατηρήσουν κάποιον στη ζωή.
Συντηρεί μέσα του την κρυφή ελπίδα ότι οι παλιές δοξασμένες μέρες του καταναλωτισμού και της ευδαιμονίας θα ξαναφανούν στην πορεία του και, άρα, ας αφήσουμε την κυβέρνηση να λέει ό,τι θέλει, αρκεί να μας βγάλει από το τέλμα.
Μικρές, ανόητες ελπίδες, μακριά από την πολιτική σκέψη και δράση, ξένες προς το πνεύμα της δημοκρατίας, που απαιτεί συμμετοχή, συναπόφαση (συν...) και λοιπά.
Μακριά από τη δημοκρατία ευρίσκεται η ανθρωπότητα όλη, αφού οι «μικροί» φοβούνται τους «μεγάλους» και αρκούνται στα χειροκροτήματα και τις κολακείες.
Η Αριστερά φαίνεται να έχει χάσει το παιχνίδι, αφού επί τόσα χρόνια θεωρούσε ότι οι θεσμοί της επικρατήσασας δημοκρατίας θα μπορούσαν να περισώσουν το ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας του ανθρώπου και αφού και η ίδια παραμυθιάστηκε από τον μύθο των δικαιωμάτων (της πεταλούδας, του πρόσφυγα, φυτών, ζώων και λοιπά)·
ότι αυτά τα δικαιώματα είναι η δημοκρατία. Αμ, δεν είναι. Το άλλοθι (για ηλιθίους) είναι...
enet
ΠΗΓΗ: παρεμβαση
