Εναν χρόνο µετά την πρώτη πυροσβεστική απόπειρα της Ευρώπης να καταστείλει το ευρωπαϊκό χρέος, οι φωτιές που άναψε καίνε ακόµη.
Οι κεντρικές τράπεζες στην Αµερική και την Ευρώπη διέθεσαν τρισεκατοµµύρια ευρώ για να καλύψουν τις απώλειες των µεγάλων τραπεζών που απειλούνταν µε... κατάρρευση.
Επειτα από αυτή την τεράστια µεταβίβαση πλούτου από τα κράτη στους τραπεζίτες, οι κυβερνήσεις επέβαλαν βίαια µέτρα λιτότητας για να φορτώσουν την κρίση και τα χρέη που προέκυψαν στις πλάτες των λαών.
Την ίδια ώρα που αυτές εφάρµοζαν πολιτικές µε ολέθριες συνέπειες για τους εργαζοµένους και τις οικογένειές τους, τα κέρδη των µεγάλων επιχειρήσεων και των κερδοσκοπικών τραπεζών αυξάνονταν αστρονοµικά.
Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, λέει ο Στέφαν Στάινµπεργκ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ», τα εισοδήµατα των διευθυντικών στελεχών τους έχουν σήµερα ξεπεράσει τα επίπεδα στα οποία βρίσκονταν πριν ακόµη ξεσπάσει η κρίση το 2008.
∆εν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που αυτή η κρίση όχι µόνο παραµένει άλυτη, αλλά εντείνεται ολοένα.
Οπως και οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισµοί ανάµεσα στη Γερµανία και τη Γαλλία.
Η Γερµανία και ένας όµιλος πλεονασµατικών χωρών της Βόρειας Ευρώπης απαιτούν άγρια λιτότητα από τις χρεωµένες περιφερειακές χώρες.
Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία προωθούν µια πολιτική που συνδυάζει τη λιτότητα µε οικονοµικές ενισχύσεις από τις πιο εύπορες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως από τη Γερµανία.
Και όλες µαζί, µε µια πρωτοφανή επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι κυβερνήσεις τους κατά των δηµοκρατικών δικαιωµάτων και µε συστηµατική καταστολή κάθε αντίδρασης στις αντιλαϊκές πολιτικές τους, ενσταλάζουν µε κάθε ευκαιρία στη δηµόσια ζωή το δηλητήριο του εθνικισµού και του ρατσισµού, για να συσκοτίσουν τις δικές τους ευθύνες για τη σοβαρή κοινωνική κρίση.
Οι διαφορές, όµως, των ευρωπαϊκών χωρών για το πώς θα διασώσουν καλύτερα την ολιγαρχία του χρήµατος, δεν περιορίζονται στην οικονοµική πολιτική.
Εχουν υπονοµεύσει βαθιά και τις πολιτικές και στρατιωτικές σχέσεις στην Ευρώπη.
Τον περασµένο Νοέµβριο, η Γαλλία και η Βρετανία, οι δύο ευρωπαϊκές πυρηνικές δυνάµεις, συνήψαν διµερή στρατιωτική συµµαχία εκτός των πλαισίων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ήταν αυτό το πρελούδιο των ενδοευρωπαϊκών συγκρούσεων που είδαµε αργότερα για τον ρόλο του ΝΑΤΟ στον πόλεµο κατά της Λιβύης, µε τη Γερµανία να απέχει από τη σχετική ψηφοφορία του ΟΗΕ που ενέκρινε αυτόν τον νεοαποικιακό πόλεµο στον οποίο ηγήθηκαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.
Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί µια κρίση, που τώρα έχει γίνει µεταδοτική και που µπορεί να προκαλέσει τεράστιες παράπλευρες απώλειες, έγραφαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς».
Δύο φορές στον 20ό αιώνα, οι ίδιες θεµελιώδεις αντιφάσεις του συστήµατος οδήγησαν σε παγκόσµιους πολέµους. Το σύστηµα επέζησε πάνω σε εκατοµµύρια πτώµατα.
Η Ιστορία έκανε δύο φορές το χρέος της.
Αν δεν διδαχτήκαµε από αυτήν, το φταίξιµο θα είναι δικό µας.
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ , rvranas@dolnet.gr
