Η λογοκρισία...
... ήταν πάντοτε το όπλο των ισχυρών εναντίον των αδυνάτων.
Και η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου, αφορούσε πάντα την ελευθερία του λόγου του άλλου.
Η σκέψη όµως, η σκέψη του άλλου, διώκεται πια ποινικά σχεδόν... σε όλη την Ευρώπη (εντός ολίγου και στη χώρα µας).
Στις συζητήσεις...
... που είχαν αρχίσει πριν από περίπου πέντε χρόνια οι χώρες της ευρωπαϊκής ενωσης, καθεµιά είχε επιχειρήσει να αποτυπώσει στον κατάλογο µε τα αδικήµατα τις δικές της ιστορικές ενοχές, τις δικές της έµµονες ιδέες.
Ωστόσο, την ίδια εκείνη ώρα η ίστορία έπαιρνε την εκδίκησή της µε τον δικό της ειρωνικό τρόπο, αφού οι χώρες που πρωτοστάτησαν στη απαγόρευση της άρνησης του ολοκαυτώµατος (Αυστρία, Γερµανία, Ουγγαρία και Ρουµανία) ήταν µεταξύ των δραστών της ναζιστικής γενοκτονίας των εβραίων.
Οι απόψεις που ξεφεύγουν από το γενικότερο ρεύµα, παρουσιάζονται σήµερα σαν µια παθολογία. Και η θεραπεία που προτείνεται, δεν είναι άλλες απόψεις ή αντεπιχειρήµατα, αλλά η λογοκρισία. Εχθροπάθεια, εβραιοφοβία, ισλαµοφοβία, οµοφοβία, φαίνεται πως είναι οι νέες αρρώστιες του πολιτισµού µας. Και η υποδεικνυόµενη θεραπεία είναι η λογοκρισία.
Πολλές χώρες έχουν ποινικοποιήσει την αναθεώρηση ιστορικών γεγονότων όπως το ολοκαύτωµα. Οπως και τη διάδοση ρατσιστικού και ξενοφοβικού υλικού και ρατσιστικών και ξενοφοβικών απειλών και προσβολών µέσω του ίντερνετ, καθώς και την άρνηση γενοκτονιών που είναι αναγνωρισµένες από διεθνή δικαστήρια. Τέτοιοι νόµοι όµως, που καθιστούν την ίστορία αντικείµενο ευλάβειας, µάλλον, παρά ερευνητικής περιέργειας, εγκυµονούν ανεπιθύµητες παρενέργειες.
Η ιεροποίηση...
... του ολοκαυτώµατος µπορεί να καταλήξει πιο πολύ κάτι σαν ιερό δόγµα παρά σαν ιστορικό γεγονός. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει την αµφισβήτησή του. Εχουν απαγορεύσει ακόµη και την αµφισβήτηση του αριθµού των θυµάτων του (έξι εκατοµµύρια εβραίοι).
«Είναι δυνατόν ένα τόσο αναµφισβήτητο ιστορικό γεγονός, να κινδυνεύει τόσο πολύ από µερικούς ιδιόρρυθµους αντισηµίτες;» αναρωτιέται ο αµερικανός πολιτικός Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς. «Εχει πράγµατι ανάγκη να προστατεύεται από µια αστυνόµευση της σκέψης;».
Θα αναγκαστούµε, άραγε, θέλοντας και µη, να συνταχθούµε, επί ποινή φυλάκισης, µε τις σιωνιστικές απόψεις που συνταυτίζουν την αντιισραηλινή κριτική µε τον αντισηµιτισµό;
Θα υποχρεωθούµε, σε εφαρµογή του νόµου, ακόµη και να παραδώσουµε στην πυρά τις βιβλιοθήκες του δυτικού πολιτισµού, που από την Αγία Γραφή µέχρι τον Χέγκελ, είναι γεµάτες µε βιβλία τα οποία καλούν σε φόνους, σε γενοκτονίες, σε ιερούς πολέµους, βιβλία που πολλές φορές ξεχειλίζουν από ξενοφοβίες και ρατσισµούς;
Η εχθροπάθεια...
... που βλέπουν οι διαµορφωτές του νέου νοµικού «πολιτισµού» µας, θα περιοριστεί άραγε µόνο σε αυτά;
Ή µήπως πρόκειται µόνο για την αρχή ενός µεγάλου σχεδίου να προσαρµοστεί το δικαιϊκό σύστηµα στις ανάγκες της σοβαρής κρίσης του κρατούντος πολιτικού, κοινωνικού και οικονοµικού συστήµατος που αµφισβητείται παντού;
Γιατί είναι βέβαιο, πως η ποινικοποίηση του διαφορετικού λόγου οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα και στην ποινικοποίηση της διαφορετικής σκέψης.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
