Η υποψήφια για Οσκαρ περιπέτεια πυγμαχίας «Τhe fighter» μονομαχεί με την ξεκαρδιστική και πανέξυπνη κωμωδία «Το δίλημμα».
Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και όλα μαζί φέρνουν το γέλιο στο «Δίλημμα» («Τhe dilemma», ΗΠΑ, 2011), μια υπέροχη κωμωδία για την αληθινή φιλία, την απιστία και τον έρωτα, με σκηνοθέτη τον Ρον Χάουαρντ και πρωταγωνιστή τον απολαυστικό...
(για ακόμη μία φορά) Βινς Βον.
Ο θηριώδης ηθοποιός, που όσο μπόι έχει άλλο τόσο χιούμορ βγάζει («Γαμομπελάδες», «Τhe breakup»), δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα πρέπει να πει στον κολλητό του ( Κέβιν Τζέιμς ) ότι η γυναίκα του ( Γουινόνα Ράιντερ ) τον απατά. Από εδώ το φέρνει, από εκεί το πάει, κάνει διαρκώς λάθος κινήσεις την ώρα που οι δυο φίλοι έχουν δεσμευθεί για την παρουσίαση ενός σημαντικού για την καριέρα τους σχεδίου, που αφορά μηχανές αυτοκινήτων παλαιού στυλ.
Οι κινήσεις πανικού του Βον έχουν απίστευτη ζωντάνια, όπως άλλωστε και οι ατάκες του, που πέφτουν με ρυθμό κομπρεσέρ. Οταν αποπειράται να παραστήσει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ φωτογραφίζοντας τον στόχο του με τον εραστή της, τα κάνει τόσο μούσκεμα που βγαίνει ο ίδιος εκτεθειμένος. Ο τρόπος με τον οποίο ο Βον προσπαθεί να παραμένει ψύχραιμος μπροστά στις χειρότερες καταστροφές, προσωπικά με τρελαίνει. Και καθώς αυτό συμβαίνει συνέχεια, έπιασα τον εαυτό μου να γελά ασταμάτητα.
Πέραν όμως του πρώτου επιπέδου, της αμιγούς κωμωδίας, η ταινία αντιμετωπίζει με πολύ έξυπνο και ασυνήθιστο τρόπο το ζήτημα της γνήσιας ανδρικής φιλίας, επισημαίνοντας, επίσης, πόσο δύσκολο πράγμα είναι τελικά η αλήθεια.
Αν το «Τhe fighter» (ΗΠΑ, 2010) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ ήταν απλώς μια εύπεπτη περιπέτεια πυγμαχίας πιθανόν κανείς να μη μιλούσε για αυτήν. Αυτό όμως που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη είναι οι οικογενειακοί δεσμοί της ιστορίας, η οποία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.
Το πώς ένας loser ( Κρίστιαν Μπέιλ ) βυθισμένος στο κρακ και με λερωμένο ποινικό μητρώο καταφέρνει να γίνει ο εμπνευστής και καθοδηγητής ενός ταλαντούχου πυγμάχου ( Μαρκ Γουόλμπεργκ) ο οποίος, όσο και αν έχει ταλαιπωρηθεί από αυτόν, τον χρειάζεται (σχεδόν εθιστικά) στο πλευρό του.
Η σχέση των δύο αδελφών είναι η ραχοκοκαλιά της καλοστημένης αλλά όχι σπουδαίας αυτής ταινίας, για την οποία ο Μπέιλ στον ρόλο του ναρκομανούς πρώην πυγμάχου ενδεχομένως να κερδίσει το Οσκαρ β΄ ρόλου. Προσωπικά τον βρήκα κάπως υπερβολικό, σε αντίθεση με την καπάτσα, εκμεταλλεύτρια μητέρα τους την οποία υποδύεται η Μελίσα Λίο δίνοντας μια εκπληκτική ερμηνεία.
Ευρωπαϊκές περιπλανήσεις για σινεφίλ
Ιδιαίτερο, πρωτότυπο, σχεδόν εθιστικό μέσα στη μελαγχολία του, το ρωσικό φιλμ «Σιωπηλές ψυχές» (“Οvsyanki”, 2010) του Αλεξέι Φερντοτσένκο είναι η πιο κινηματογραφοφιλική ταινία της εβδομάδας.
Ο ξένος τίτλος παραπέμπει στα πρασινοκίτρινα τσιχλόνια- έχουν μακρινή συγγένεια με τα σπουργίτια- τα οποία συχνά παρομοιάζονται με καναρίνια που θα μπορούσαν να μάθουν να τραγουδούν.
«Τσιχλόνια» θα μπορούσες να πεις ότι είναι τα δύο κεντρικά πρόσωπα της ταινίας, ο Μίρον Αλέξεβιτς ( Ιγκόρ Σεργκέγεφ ), διευθυντής εκδοτικού συγκροτήματος στη μικρή πόλη Νέγια της Ρωσίας, και ο φωτογράφος Αϊστ Σεργκέφ ( Γιούρι Τσουρίλο ), ο οποίος θα βοηθήσει τον πρώτο στην ταφή της γυναίκας του σύμφωνα με την τελετουργία της αρχαίας φυλής Μέργια (για την οποία δεν υπάρχουν θεοί, παρά μόνο η Αγάπη και το Νερό). Το ταξίδι τους στήνει μια ανορθόδοξη, ποιητική ταινία περιπλάνησης που δύσκολα ξεχνιέται.
Οι «Νύχτες του Πασκάλ» («Βiblioteque Ρascal», Ουγγαρία, 2010) του Σάμπολτς Χάτζου έχουν κυρίως εικαστικό ενδιαφέρον: μια συρραφή από παράξενα κάδρα ενταγμένα σε μια εξίσου παράξενη ιστορία που μοιάζει με όνειρο ή εφιάλτη ή παραμύθι... ή και τα τρία.
Περιπλάνηση και εδώ. Μια κοπέλα ( Ορσόλια Τόροκ Ιλιες ) ταξιδεύει από τη μια χώρα της Ευρώπης στην άλλη και γνωρίζει αλλόκοτους ανθρώπους, ώσπου καταλήγει σε ένα πορνείο πολυτελείας στην Αγγλία, στη Βιβλιοθήκη του Πασκάλ. Εκεί η διαστροφή απογειώνεται, αφού οι αίθουσες του χώρου φέρουν ονόματα ηρώων της λογοτεχνίας (Ιωάννα της Λωραίνης, Λολίτα, Πινόκιο κ.λπ.).
Εν ολίγοις η ατμόσφαιρα είναι που εδώ κυρίως μετρά και όχι τόσο το περιεχόμενο, που μπορεί να σε κάνει να ξύνεις το κεφάλι σου χωρίς να βγάζεις άκρη. Είναι σαν να βλέπεις την προσπάθεια κάποιου να συγχωνεύσει Ντέιβιντ Λιντς και Εμίρ Κουστουρίτσα στην ίδια ταινία.
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
