Της Χριστίνας Τσιορωτά
Ρυθμοί τρελοί, μια καθημερινότητα που σε κυνηγά σαν τις
ερινύες… τρέχεις να προλάβεις κάποιες
φορές ούτε και εσύ ξέρεις τι ή γιατί! Δεν έχεις χρόνο να σταθείς ούτε
δευτερόλεπτο , να κοιτάξεις γύρω σου, να μιλήσεις, να γνωρίσεις, ν απολαύσεις,
μόνο τρέχεις! Δουλεύεις και αγωνίας, αγωνίζεσαι για να επιβιώσεις μονάχα
ετούτες ειδικά τις μέρες. Ξεχνάς πως η
ζωή είναι μία και πρέπει, ναι πρέπει να την απολαύσεις. Πρέπει να σταθείς και
να θυμηθείς όλα εκείνα που χάνεις επάνω στο τρέξιμο σου… τον καφέ που δεν απολαμβάνεις
ήρεμα στον Άγιο Νικόλα, την χειμερινή βόλτα στην παραλία μ ένα κασκόλ στο λαιμό
και ένα χέρι να κρατά ζεστά το δικό σου. Ξεχνάς να απολαύσεις ένα βράδυ με
φίλους στο σπίτι… ένα ποτό, ένα τραγούδι. Ξεχνάς να πεις στους ανθρώπους όλα
αυτά που θέλεις, όλα εκείνα που αισθάνεσαι… όλα τα αυτονόητα τα οποία όμως δεν
είναι! Σκέψου όλα εκείνα που ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΡΙΟ! Και σκέψου για μια στιγμή μονάχα
πως το αύριο μπορεί και να μην έρθει. Μην κάνεις σχέδια , ζήσε! Μην μιλά μόνο
για το αύριο ζήσε το τώρα…
Τι σημασία έχει αν η
ηλικία σου είναι μικρή. Ποιος είπε πως όλοι έχουν την τύχη να είναι ο βίος τους
μακρός.
Να ναι τα χρόνια σου καλά γιατί μόνο τότε αξίζει να ναι και
πολλά! Αυτήν την ευχή δίνω χρόνια τώρα σε φίλους , συγγενείς , σε όλους
εκείνους που νοιάζομαι και ξέρω. «να ναι τα χρόνια καλά» γιατί αυτό έχουμε
ξεχάσει σήμερα. Μαζί και εγώ…
Και έρχεται ένας θάνατος να σε συγκλονίσει, να σε
ταρακουνήσει, να σε αφυπνίσει να σε κάνει ν α θυμηθείς όλα τούτα.
Μην αφήνεις γι αύριο
ότι μπορείς να κάνεις σήμερα. Πες σήμερα σε εκείνους που αγαπάς όλα τα λόγια
της αγάπης , όλα τα παράπονα, όλες τις ανησυχίες, απόλαυσε κάθε στιγμή που
περνάει γιατί εν τέλει η ευτυχία … είναι μόνο στιγμές!
Θυμάμαι τον Γιάννη τον Ανδρέου στο καρναβάλι της Κορίνθου
την πρώτη χρονιά… Ντυμένος Χάρι Πότερ και με το πιτσιρίκι του στους ώμους…
Χαμογελούσε ευτυχισμένα… είχε γίνει και εκείνος παιδί…
απολάμβανε… Δεν ήταν καλό στα λόγια , στις όμορφες λέξεις , είχε όμορφη καρδιά
όμως και ένα πρόσωπο αληθινό… αυτό θυμάμαι…
Δεν τον γνώριζα καλά… δεν ήταν φίλος…
Ήταν όμως ένα παιδί, ένας άξιος άνδρας στα κοινά ο οποίος
είχε δεχτεί πολύ άδικη επίθεση το τελευταίο διάστημα στα πλαίσια ενός αγώνα που
δυστυχώς δεν είχε φραγμούς…
Ήταν ένα νέος άνθρωπος , οικογενειάρχης που δεν θα έπρεπε
σήμερα να χρησιμοποιούμε γι αυτόν χρόνο παρελθόντα… μα άλλοι αποφάσισαν γι
αυτό… δεν τον ήξερα καλά μα ηχεί πολύ δυνατά στ αυτιά μου η φωνή του… «τίποτα
δεν είναι δεδομένο, η ζωή μπορεί να τελειώσει την επόμενη στιγμή… κάντε την ν
αξίζει!»
Καλό ταξίδι αντιδήμαρχε των Κορινθίων για εμάς τους πολλούς…
Καλό κουράγιο σε φίλους , συγγενείς, οικογένεια…
Ξέρω καλά τι σημαίνει να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, πολύ
νέο… οργή περισσότερο από θλίψη νιώθεις… και ένα απέραντο κενό…
Μακάρι να βρει ο καθένας από εσάς κουράγιο σε μια ζωή που
θέλουμε ή όχι … απλά συνεχίζεται!
