Μεγάλο Σάββατο, 9 το βράδυ. «Ευλογητός» στην Παννυχίδα της Αναστάσεως. Και πώς αρχίζει η Παννυχίδα; Με την ανάγνωση όλου του Βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων (!). Πέτρος, Ιωάννης, Φίλιππος, Στέφανος, Βαρνάβας, Παύλος, ως μάρτυρες και έμψυχες απτές «εμπράγματες» αποδείξεις της Αναστάσεως του Χριστού.
Εν συνεχεία το Μεσονυκτικό (η ακολουθία μέχρι και το «Δεύτε λάβετε φώς», κατά την οποία ψάλλουμε και πάλι τον Κανόνα του Μεγ. Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης..» είναι στην πραγματικότητα το Μεσονυκτικό της Κυριακής του Πάσχα).
Έχοντας όλοι λάβει από το χέρι του Ηγουμένου την λαμπάδα μας, περιμένουμε το σύνθημα για να φωτοβοληθούμε και να Τον δούμε εξαναστάντα με τα «μάτια» που μας είχαν δώσει οι Πράξεις των Αποστόλων Του.
Με το Δεύτε λάβετε φώς, θάμβος ην κατιδείν την του αναστασίμου φωτός έκλαμψη και της σκοτίας τη διάλυση. Τα πάντα γίνονται φωτοειδή και διάφανα. Δέσμες φωτονίων σε διαπερνούν, και φλογίζοντάς σε, σε ενώνουν με όλους τους άλλους σε μία κοινή εκτόξευση προς το ανέσπερο Φώς.
Ώρα ην πρώτη προς δευτέρα μετά τα μεσάνυκτα, όταν το ποθούμενο και προσδοκώμενο σέλας εκρήγνυται στον Ουρανό. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, όπως από τα στοιχεία της φύσεως και από τους Αγγέλους και τους ανθρώπους και από τα ορατά και τα αόρατα κωδωνοκρούεται και διαλαλείται!
Και τι είναι αυτό, όταν επιστρέφουμε μετά την τελετή της Αναστάσεως στο Ναό!! Ειλικρινά, έτσι όπως το φως έχει πλημμυρίσει τα πάντα, και χορεύουν οι πολυέλεοι, και ψάλλεται το Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, ε, κάτι σε αρπάζει και σε πάει κάπου αλλού! Μπαίνεις κι εσύ σ’ έναν άλλου είδους νικητήριο χορό. Ανοίγουν οι Ιερείς τον κύκλο στο δεξιό ψαλτήρι, κρατώντας ο καθένας μία εικόνα της Παναγίας ή κάποιου Αγίου και περνούμε με τη σειρά αποκρινόμενοι το Αληθώς Ανέστη στο δικό τους Χριστός Ανέστη. Ασπαζόμαστε την εικόνα που κρατούν και συνεχίζουμε στον κύκλο, ο οποίος έχει ήδη μεγαλώσει με τους Μοναχούς και γενικά όσους έχουν προηγηθεί. Και όταν περάσουμε και από τον τελευταίο, «πιανόμαστε» στον ίδιο κύκλο και έτσι οι επόμενοι θα κάνουν τον αυτό κύκλο περνώντας κι από εμάς και ανταλλάσοντας μαζί μας την, όχι ευχή, αλλά είδηση και δήλωση, ότι αληθώς Χριστός Ανέστη! Τούτο εστί το της Ανάστασης χοροστάσι που επαναλαμβάνεται και τη επαύριον κατά τον Εσπερινό της Αγάπης!
Και μετά το «την Θεοτόκον και Μητέρα του φωτός», τότε δηλαδή που ψάλλεται η ενάτη του αναστάσιμου κανόνα ωδή, εκείνο το «Φωτίζου, φωτίζου η Νέα Ιερουσαλήμ», έγινε το αναπάντεχο! Όπως θυμίαζε ο Ιερέας, απευθυνόταν σε καθέναν σε απολύτως άμεσο και προσωπικό τόνο και του έλεγε «Χριστός Ανέστη», σαν του έλεγε ως κάτι πολύ απλό και φυσικό ότι ο πεθαμένος, για παράδειγμα, πατέρας σου, ανέστη, ξέρεις! Εγώ που δεν το είχα ξαναπεράσει αυτό και που είχα λίγους μήνες πριν «χάσει» τον πατέρα μου, κυριολεκτικά, τα έχασα. Σε μένα μιλά; αντέδρασα από μέσα μου. Και τι τόσο προσωπικό μου λέει τώρα; Όταν συνήλθα από το αρχικό σάστισμα, το «δίλημμα» είχε λάβει την τελική διατύπωση και μορφή: Ή όλοι οι Ιβηρίτες έχουν τελείως τρελαθεί ή πράγματι Χριστός Ανέστη…!
Κάπου στις τέσσερις το πρωΐ και με το « επικράνθη» (ο Άδης) και το «ανέστη»(ο Χριστός) ως τις, μέχρι τότε, πιο βροντόφωνες και επιβεβαιωμένες απαντήσεις στις σχετικές κλήσεις και προτάσεις του Κατηχητικού Λόγου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, η Παννυχίδα της Αναστάσεως πέρας έσχεν.
Μεταβήκαμε εν πομπή στην Τράπεζα της Μονής, όπου μετά το λαμπρό γεύμα της πανηγύρεως είχαμε την επιπρόσθετη ευλογία να ακούσουμε την του Γέροντος Βασιλείου «εν υπερώω τόπω» πασχάλια διδαχή.
Γύρισα στο δωμάτιο. Δεν με έπιανε ύπνος. Βγήκα στο μπαλκόνι προσευχής του ξενώνα, για το οποίο έχω ήδη μιλήσει, περίμενα την ανατολή του ηλίου της μιάς των Σαββάτων και το αποφάσισα:
Μετά τα όσα είδα και έζησα μέσα σε εκείνο το Big Bang, κάθε φορά που θα τυχαίνει κάποιος να ζητά, σε συζητήσεις, αποδείξεις και τεκμήρια για το αν ο Χριστός ανέστη, να απαντώ, και έκτοτε το τηρώ, πως βεβαιώθηκα κι εγώ με έναν τρόπο για τον οποίο δεν έχω κάτι περισσότερο να αναλύσω και να επιχειρηματολογήσω, εκτός από όσα μου χαρίστηκαν ως εμπειρίες τω Πάσχα εκείνω εν τη Μονή των Ιβήρων….
