Νόρα Ράλλη
Ποτέ στην Ιστορία! Zαμέ των ζαμών σε λέω (και μάλιστα στο λέω με κάτι από γαλλική εσάνς σε λαρύγγι θεσσαλονικιώτικο, για να γίνω γκλoμπάλ!). Κάτι το προσπάθησαν στην Αναγέννηση, μα όχι σε...
θεσμικό επίπεδο. Ενώ τώρα... Μιλάμε για πρωτοπορία ολκής, όχι αηδίες! Ποιος Μπιλ Γκέιτς και ποιος Στιβ Τζομπς (πάνε αυτοί... ο ένας χώρισε, ο άλλος πέθανε) καλά να 'μαστε να τους θυμόμαστε και να τους συντρέχουμε στα δεινά και τα πάθη τους. Εμάς να δω, ποιος θα μας συντρέξει, από των παθών μας τον τάραχο που ακούει στο όνομα... «Γε-ρα-πε-τρί-της»!Είπαμε: παγκόσμια πρώτη! Διότι κανείς στον κόσμο και την Ιστορία δεν ήταν και συνταγματολόγος και γιατρός και παιδαγωγός (και δεν ξέρω και με ποια νέα ιδιότητα θα ξημερωθεί αύριο). Ενας ίσως μόνο μου 'ρχεται στο μυαλό: ο Σόουπι Σμιθ... Ακούς Σόουπι και το μυαλό σου πάει στην Αγρια Δύση. Ορθώς. Ακούς Σμιθ και το μυαλό σου πάει στα οικονομικά. Σωστό κι αυτό. Στο Ντένβερ ανέδειξε τα ταλέντα του ο Σόουπι.
Εκεί, στα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε, κάπου ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που μένει του διαόλου η μάνα, στον βορειοδυτικό Καναδά, στα σύνορα με την Αλάσκα, μες στο βουνό και στο χιόνι, εκεί είναι το Κλοντάικ! Και 'κει, το 1897 βρέθηκε χρυσός. Μυριάδες μοιραίοι κακομοιραίοι έτρεχαν σα πέρα (συγκεκριμένα σκαρφάλωναν και μάλιστα επί έξι ώρες ένα παγωμένο βουνό, κουβαλώντας υλικά κι εφόδια, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν κιόλας κατά μυριάδες, πριν καν φτάσουν), μπας και ανοίξει η τύχη τους. Κάποιοι πράγματι στάθηκαν τυχεροί. Τυχαίο πως, συνεχώς από τότες στην περιοχή εξορύσσεται χρυσός, για να 'χουμε εμείς να κρεμάμε σκουλαρίκια στους αρραβώνες;
Ο Σμιθ πάντως χρυσοθήρας δεν ήτο. Σιγά που θα καθόταν στα παγωμένα νερά, να ψάχνει σβόλους. Απατεώνας ήταν, μα ξύπνιος. Τηλεγραφείο άνοιξε, το μοναδικό στην περιοχή, απ' όπου οι δύσμοιροι έστελναν μηνύματα στον έξω κόσμο. Το τηλεγραφείο του στην ιστορία έμεινε (όπως και η «παιδαγωγική μέθοδος Γεραπετρίτη»). Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, δεν έστελνε σήμα πουθενά. Το σύρμα λίγα χιλιόμετρα προχώραγε και μετά Στοπ. Κατ! Σιωπή!
Αυτό στα τελευταία του το 'κανε (τον σκότωσαν νέο βλέπεις - δεν έφτασε τα χρόνια του Γιώργου μας). Πιο πριν, έκανε άλλα... ξύπνια: λοταρία με σαπούνια! Εκρυβε χρήματα στα σαπούνια και εκατοντάδες τ' αγόραζαν μπας και. Μωρέ να δεις που, ως εκ θαύματος, πάντα τύχαινε σε μέλη της συμμορίας του... Κάπως έτσι έγραψε την υστεροφημία του ο Σόουπι: Με λεφτά κρυμμένα σε σαπούνια, ξεγελώντας τον κοσμάκη και πλουτίζοντας τους φίλους του (άρα και τον ίδιο) και με έναν ψεύτικο τηλέγραφο, στον οποίο εναπόθετε μηνύματα κι ελπίδες η εργατιά... Μπας και σας θυμίζει κάτι;
Εναν αιώνα νωρίτερα, στα 1770, κάπου μακρύτερα αλλά επίσης κρύα, στην Αγγλία, ένας άλλος έξυπνος έγραψε ένα μανιφέστο. Ο συγγραφέας του (μέγας φιλάνθρωπος της εποχής ήταν δαύτος) πρότεινε, οι φτωχοί να φυλακίζονται σε «ιδανικούς οίκους εργασίας», όπου θα εξαναγκάζονταν σε 12 ώρες δουλειά τη μέρα. Κανείς από την πλεμπαρία δεν εξαιρούνταν: και οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά. Λίγα χρόνια μετά, ο Ναπολέων ο Μέγας υποστήριζε δημόσια, πως η εργασία είναι «το χαλινάρι των ευγενών παθών του ανθρώπου». Και μια μέρα, 5 του Μάη ήταν κατά σύμπτωση, εκεί στα 1807, έγραψε: «Είμαι η εξουσία και είμαι διατεθειμένος, να γυρίζω τους εργάτες στη δουλειά και την Κυριακή, μετά τη λειτουργία!». Λίγο αργότερα, στην Αγγλία, προπαγάνδιζαν το «δικαίωμα στην εργασία» - τη 12ωρη που λέγαμε. Οσο για σχολεία; Υπήρχαν μόνο ιδιωτικά. Η πλέμπα πήγαινε αδιάβαστη, στην κυριολεξία. Μόνο δουλειά!
Και όλα αυτά, για να φτάσουμε στο 2021 και τον «λέγε με και Σόουπι»-Γεραπετρίτη, ο οποίος μας «διαπαιδαγωγεί» με ασφαλίτικες μεθόδους καταγραφής κάθε μας κίνησης. Πως τα sms έχουν «παιδαγωγικό χαρακτήρα» είπε, γι' αυτό τα κρατάνε! Ετσι εκπαιδεύει η Ν.Δ.: με δουλειά (μηδενικά δικαιώματα και απλήρωτη εργασία), επιτήρηση (για εκπαιδευτικούς λόγους) και ιδιωτική παιδεία.
Τώρα, γιατί τον Σμιθ τον λέμε απατεώνα, τον Ναπολέοντα Μέγα και τον Γεραπετρίτη υπουργό και καθηγηταρά, ακόμα αναρωτιέμαι...
