Όσο τρομακτική είναι η κτηνωδία, άλλο τόσο τρομαχτική είναι η σιωπή απέναντί της.
Δεν μιλάει σχεδόν κανένα δυτικό ΜΜΕ για την Κολομβία και, όταν το κάνει, μιλάει περισσότερο για την διαλυμένη οικονομία της χώρας.
Μπουκωμένοι όλοι οι δημοσιογράφοι της Δύσης. Και θλιβεροί. Σχεδόν όσο οι πολίτες της Δύσης που νομίζουν, ότι όλη αυτή η δυστυχία που έχει κατακλύσει τον πλανήτη δεν θα τους επηρεάσει στο ελάχιστο, γιατί έχουν …αγοραστική δύναμη.
Η Κολομβία, λοιπόν, συμπληρώνει μια βδομάδα εξεγέρσεων, παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, ενώ αποσύρθηκε και το φορολογικό νομοσχέδιο που οδήγησε στο ξέσπασμα της εξέγερσης στις 28 Απριλίου.
Αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες 48 ώρες, είναι δύσκολο να το περιγράψω.
Η κυβέρνηση Ντούκε έχει αποφασίσει να σπάσει τον τσαμπουκά των εξεγερμένων, που δεν έδωσαν και πολλή σημασία στην απόσυρση του νομοσχεδίου, με κάθε τίμημα.
Η αστυνομία και ο στρατός επιχειρούν μέρα-νύχτα στις μεγαλύτερες πόλεις της Κολομβίας και μόνο χθες τη νύχτα δολοφονήθηκαν πάνω από 30 άνθρωποι σε μια εξ αυτών· νομίζω στο Κάλι.
Ελικόπτερα που πετούν σε χαμηλό ύψος με ελεύθερους σκοπευτές, αστυνομικοί με μηχανάκια που πυροβολούν όποιον κυκλοφορεί στο δρόμο, ειδικά τη νύχτα και σκληρές εικόνες με αιμόφυρτους ανθρώπους.
Και η σιωπή (ειδικά των δυτικών) εκκωφαντική για άλλη μια φορά.
Νομίζουν, ότι, αν δεν μιλάς για την φρίκη, αυτή παύει και να υπάρχει. Ή ότι παύει να υπάρχει, επειδή μιλάς γι’ αυτήν.
Δεν είναι φυσικά κάτι το πρωτοφανές, ό,τι λαμβάνει χώρα στην Κολομβία. Είναι άλλο ένα κεφάλαιο μιας χιλιοειπωμένης ιστορίας, σχεδόν τόσο παλιάς όσο ο άνθρωπος.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι έχει κάτι το «κανονικό». Είναι «κανονικό» σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι. Δεν έχει τίποτα το «κανονικό» αυτή η κοινωνία.
Το φορολογικό νομοσχέδιο που εξόργισε τον λαό της Κολομβίας, ο οποίος αντιστέκεται, μέχρι σήμερα, με περηφάνια και αξιοπρέπεια, παρά την καταστολή και τις κρατικές δολοφονίες, ήταν επίσης κάτι το «κανονικό», πιστό στις επιταγές των σύγχρονων και «κανονικών» οικονομικών και δεν είχε κάποια διάταξη που δεν έχουν όλα τα φορολογικά νομοσχέδια του υπόλοιπου κόσμου.
Περισσότεροι φόροι για τους φτωχούς, λιγότεροι για τους πλούσιους, ώστε να προκύψουν «επενδύσεις» και ταυτόχρονα να εισρεύσουν έσοδα στα χρεοκοπημένα ταμεία μιας ακόμα χρεοκοπημένης χώρας.
Αν βλέπετε τυχόν ομοιότητες, είναι, μάλλον, γιατί πουθενά στον κόσμο δεν ακολουθείται κάποιο άλλο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο.
Όσα εκτυλίσσονται στην Κολομβία, θα μπορούσε να συμβούν οπουδήποτε αλλού, μόνο που αυτό δεν το πιστεύουμε και τόσο, δηλαδή νομίζουμε πολλές φορές, ότι ζούμε σε …πολιτισμένη χώρα και ότι τέτοιες εικόνες θα τις βλέπουμε μόνο στην Κολομβία, το Εκουαδόρ, τη Μυανμάρ ή την Αϊτή.
Άμα το λέμε συνέχεια, μπορεί και να το πιστέψουμε. Εμείς, πάντως, πήραμε μια πρόγευση τον τελευταίο χρόνο.
Γιατί έχει συμβεί κάτι τους τελευταίους μήνες, πλην του κορονοϊού, που αποθράσυνε ακόμα περισσότερο αυτούς που κραδαίνουν τα όπλα, τις ασπίδες και τα γκλοπ. Και αυτούς που τους στέλνουν να θυσιάσουν μερικές ακόμα ψυχές στο βωμό του κέρδους και της αέναης ανάπτυξης.
Ανάμεσα στα λεφτά τους και τις ζωές μας, τι περίεργο που θα επιλέγουν συνέχεια τα λεφτά τους. Ας προσέχαμε και να μην φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε να μας σώσει η …τεχνητή νοημοσύνη από το καρτέλ τους.
Ωραίες, δηλαδή, οι συζητήσεις για τα ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά τι να το κάνω να πατήσει μια ανθρώπινη μπότα στο έδαφος του πλανήτη Άρη, όταν η ίδια μπότα σε άλλο πόδι πατάει κάθε μέρα ανθρώπινα κεφάλια.
Αυτό είναι και το συνειδησιακό άλμα που δεν ξέρω και αν θα το κάνουμε (η ιστορία διδάσκει ότι πάντα συμβαίνει όταν το επιτάσσει η ανάγκη, αλλά δεν μου λέει τίποτα αυτό), οπότε όλα κρίνονται αν, τέλος πάντων, θα αποφασίσουμε, να ζήσουμε σε έναν κόσμο που μας περιλαμβάνει και όχι σε ένα σύστημα που περιλαμβάνει μόνο αυτούς που χρειάζεται, πολλές φορές ούτε καν αυτούς.
Αυτή είναι η αρχαιότερη ιστορία του ανθρώπου. Η πρόοδος. Η επιτυχία ενός πολιτισμού πάντα κρίθηκε, όχι τόσο απ’ αυτούς που εκμεταλλευόταν, όσο από αυτούς που περίσσευαν, γιατί πάντα κάποιους απέκλειε.
Και αργά ή γρήγορα, μια τέτοια κοινωνία πρέπει να αποφασίσει, τι θα κάνει με αυτούς που περιθωριοποιεί. Είναι αναπόφευκτο, ότι θα κληθεί μια μέρα να αποφασίσει, τι θα κάνει με όλους αυτούς που ουσιαστικά απειλούν την ίδια της την υπόσταση και ύπαρξη, είτε νεκροί ή ζωντανοί.
Οπότε, κάτι που μου λέει, ότι καλύτερα να αρχίζουμε να συνηθίζουμε το αίμα στους δρόμους.
Και αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα.
Στους γεμάτους από πέτρες δρόμους μιας απάνθρωπης-ανθρώπινης πόλης.
Ασχέτως αν η ταμπέλα αυτή της πόλης γράφει «Μεδεγίν» ή «Μιννεάπολη».
Θα ήθελα να κλείσω γράφοντας “ El pueblo unido jamás será vencido”, αλλά οι φτωχοί δεν θέλουν να ενωθούν (ειδικά αυτοί που νομίζουν ότι είναι …μεσαία τάξη) και οι μόνοι τελικά που ενώθηκαν, για άλλη μια φορά, είναι οι πλούσιοι. Ακόμα και …διαζευγμένοι, μια χαρά ενωμένοι είναι, όπου χρειαστεί για να προασπιστούν το ταξικό τους συμφέρον, βάζοντάς μας σε …τάξη.
Με εκτίμηση,
Άρης
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, σε αυτόν τον νέο κόσμο, θα έχουν τύχη αυτοί που θα αντισταθούν και θα αντεπιτεθούν. Μόνο αυτοί. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
