Θωμάς Τσαλαπάτης
Τα γεγονότα γύρω από τον εορτασμό του Πολυτεχνείου ξεπερνούν κατά πολύ μια απλή διαχείριση ενός πολιτικού διλήμματος ή μιας πολιτικής συγκυρίας.
Τα γεγονότα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία, γιατί εισάγουν τους όρους της πολιτικής στην εποχή της πανδημίας.Τους όρους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε την πολιτική και τους όρους με τους οποίους η πολιτική ασκείται στους πολίτες σε μια έκτακτη συνθήκη αβέβαιης διάρκειας.
Αν η πολιτική της κυβέρνησης είχε να κάνει αποκλειστικά με τη διαχείριση της συγκεκριμένης κρίσης, θα μπορούσαμε να είχαμε μια διαφωνία (ακόμα και έντονη), για τα μέσα που χρησιμοποιούνται προς έναν συγκεκριμένο κοινό στόχο. Για τις διαδρομές μέσω των οποίων θα φτάναμε σε ένα κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα.
Ομως τόσο η στάση της κυβέρνησης σε μια σειρά από θέματα τα οποία κινούνται ακριβώς αντίθετα από τον στόχο, όπως και οι πολιτικές που δεν έχουν σχέση με την πανδημία, αλλά εφαρμόζονται με την ευκαιρία που τους δίνει αυτή, αποδεικνύουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι διαφορετικό. Από τη μία μεριά η εμμονική αποφυγή οποιασδήποτε ενίσχυσης των μέσων μαζικής μεταφοράς, η συστηματική απαξίωση της δημόσιας παιδείας με το μπάχαλο που επικρατεί καθημερινά, ακόμα και η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας μέσα από τους όρους με τους οποίους ενισχύεται η ιδιωτική, δεν αποτελούν απλώς κομμάτια μιας στρατηγικής που κινείται με ακραιφνώς ιδεολογικούς όρους. Είναι αποφάσεις και πολιτικές που στη δεδομένη συνθήκη κινούνται ενάντια στους πολίτες, ενάντια όχι μόνο στα συμφέροντά τους αλλά ταυτόχρονα και στην επιβίωσή τους. Οταν δίπλα σε αυτά τα μέτρα (τα οποία τη δεδομένη στιγμή θα έπρεπε να είχαν μοναδικό στόχο την προστασία των πολιτών) τοποθετήσουμε μια σειρά από άλλα, που χρησιμοποιούν την καραντίνα ως ευκαιρία για να επιβληθούν (Πτωχευτικός Κώδικας, πλήρης απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων κ.λπ.), διακρίνουμε μια συνολική πολιτική, που εκμεταλλεύεται την πανδημία ώστε να επιβληθεί.
Η πανδημία είναι το αναγκαίο σοκ που χρειάζεται η κυβέρνηση, ώστε να επιβάλει την ατζέντα της και να επιταχύνει τη μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Και πουθενά δεν είναι πιο ορατά τα σημάδια αυτής της πολιτικής, από τα δύο μέσα που χρησιμοποιεί το καθεστώς, ώστε να επιβάλει τις αποφάσεις του: την αστυνομοκρατία και την κυριαρχία στα μέσα ενημέρωσης.
Οι πρωτοφανείς απαγορεύσεις, η απαξίωση και τρομοκράτηση βουλευτών και μια ενισχυμένη αστυνομία, που λειτουργεί πια όμοια με τα Φράικορπς, ξεπερνούν την οποιαδήποτε πρόφαση δημόσιας ασφάλειας. Στην πραγματικότητα αποτελούν μια επίδειξη δύναμης, για τις μέρες που θα ακολουθήσουν μετά το τέλος της πανδημίας. Είναι η βία ως απόλυτος ρυθμιστής της καθημερινότητας, των σχέσεων και της κανονικότητας.
Ηδη μετά την πορεία του Πολυτεχνείου έγιναν καταγγελίες για ξυλοδαρμούς σε Αστυνομικά Τμήματα, ξεγυμνώματα και εξευτελισμό γυναικών, παρενοχλήσεις σε διερχόμενους πολίτες. Αντικοινωνικές συμπεριφορές θεσμοποιημένες, με την ευλογία του κράτους τρομοκρατούν, σπάνε στο ξύλο και ρεζιλεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Φράικορπς και πάλι Φράικορπς. Και βεβαίως όλα αυτά δεν γίνονται ορατά. Δεν φτάνουν ποτέ στις εικόνες των ειδήσεων και στην πλειονότητα των εντύπων. Και εδώ είναι το δεύτερο θέμα.
Η κατάσταση στα μέσα ενημέρωσης έχει ξεφύγει. Η μονοφωνία και η σιωπή που επιβάλλουν τα μέσα έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο. Αποτελεί πια ζήτημα δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο η σιωπή που επιβάλλουν σε κάθε αντίθετη άποψη ή έστω σε γεγονότα που δεν ευνοούν την κυβέρνηση. Είναι η παραχάραξη των ειδήσεων (το ΑΠΕ, ας πούμε, που έβαλε άλλες φωτογραφίες σε δημοσίευμά της για την πορεία του ΚΚΕ), οι αντικοινωνικές και απάνθρωπες απόψεις (άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου στην «Καθημερινή» όπου προέτρεπε την αστυνομία να σπάσει στο ξύλο τον Βαρουφάκη) και τα στοιχεία προσωπολατρίας (Cult of personality) προς τον πρωθυπουργό (Μωυσής), τη γυναίκα του (υπέρκομψη σε χίλια ταυτόχρονα άρθρα) και άλλα στελέχη της κυβέρνησης (ποιος κουρεύει τα μαλλιά του Πέτσα) που θυμίζουν τις πιο γελοίες πτυχές ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Ο καταλύτης της πανδημίας επιταχύνει, εξαγριώνει και επιβάλλει μια συνθήκη που ήδη έχει τοποθετήσει τη δημοκρατία εντός εισαγωγικών. Μια συνθήκη που αν είσαι νέος, κανείς δεν σου εγγυάται, ότι δεν θα σε ξυλοκοπήσουν χωρίς λόγο μόλις βγεις από το σπίτι, αν είσαι γυναίκα μπορεί να καταλήξεις ξεγυμνωμένη σε κάποιο Τμήμα και αν είσαι ηλικιωμένος, νεκρός εκτός ΜΕΘ επειδή στοιβάχτηκες με χίλιους άλλους σε κάποιο μέσο μεταφοράς. Και ακόμα περισσότερο, η τύχη σου να μην ακουστεί πουθενά και κανείς να μην πάρει την ευθύνη γι' αυτήν.
Η καραφλή δημοκρατία σας μυρίζει Βαϊμάρη.
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
