Του Αποστόλη Αποστολόπουλου
Ένα ρίγος διατρέχει τις χώρες της Δύσης από την Ευρώπη ως τις ΗΠΑ, προοίμιο υψηλού πυρετού.
Οι κοινωνίες δυσφορούν, χωρίς, ωστόσο, να αμφισβητούν τους βασικούς θεσμούς λειτουργίας του Συστήματος. Εναντιώνονται στις πολιτικές λιτότητας, αλλά δεν αποσκοπούν σε λύσεις ανατροπής.
Ενδεικτικά, ο κόσμος εμμένει, πλειοψηφικά, στην ΕΕ και στο ευρώ, παρά τα όσα γίνονται και παρά την επίγνωση (ή τη διαίσθηση) ότι τα χειρότερα ακολουθούν. Επίσης, οι πρόσφυγες/μετανάστες, θύματα του πολέμου της Δύσης εναντίον τους, αναζητούν καταφύγιο σωτηρίας στις χώρες των εχθρών τους και ουδείς επισημαίνει την αντίφαση… Η Επανάσταση δεν βρίσκεται στον ορίζοντα της συνείδησης του κόσμου ως μέθοδος ανατροπής, τουλάχιστον για την ώρα.
Η Παγκοσμιοποίηση, όπως τη διαμορφώνει η αμερικανική ηγεσία, συναντά μικρά ή μεγαλύτερα εμπόδια, αλλά το αντίπαλο δέος, ο κόσμος και οι αντιδράσεις του, εμφανίζεται αμήχανο και ανίσχυρο, σε σχέση με τον αντίπαλο. Ικανότητα υπολογίσιμης αντίστασης σήμερα δεν έχουν οι κοινωνίες και οι Τάξεις και ούτε θα αποκτήσουν, για όσο καιρό οι πληβείοι δεν διαθέτουν πειστικό όραμα, σχέδιο και στρατηγική για το αύριο.
Αντίθετα, αντίσταση στον ιμπεριαλισμό της Παγκοσμιοποίησης υπό την αιγίδα των ΗΠΑ προβάλλουν τα Έθνη-Κράτη, η Ρωσία κατά κύριο λόγο καθώς και η Κίνα. Στο επίκεντρο δεν είναι η διαμάχη για το κοινωνικό καθεστώς αλλά η ίδια η ύπαρξη του κάθε Έθνους και του κάθε Κράτους, αυτή είναι η κύρια όψη των αντιθέσεων, για να μιλήσουμε με όρους μαρξιστικούς. Την επιβεβαίωση προσφέρει η πραγματικότητα. Μπροστά στα μάτια μας διαλύονται Έθνη-Κράτη, Λιβύη, Ιράκ, Συρία, ενώ η Ρωσία αποτελεί σταθερό στόχο, με Τσάρο, υπαρκτό σοσιαλισμό, καπιταλισμό. Αγκάθι είναι η συνολική ισχύς της χώρας, όχι το κοινωνικό καθεστώς και η ιδεολογία της. Η φύση του κοινωνικού καθεστώτος ενυπάρχει αλλά δεν πρωταγωνιστεί στην πλανητικών διαστάσεων σύγκρουση. Παρά τις αποτυχίες, πχ τη μερική ήττα στη Συρία ή την Ουκρανία, οι ΗΠΑ είναι σε φάση επιθετική με έγχρωμες επαναστάσεις, εσχάτως στη Βραζιλία, με «αποκαλύψεις» περί αθέμιτου πλουτισμού και φοροδιαφυγής διασημοτήτων από δημοσιογραφικούς οργανισμούς χρηματοδοτούμενους από τον Σόρο, τον Ροκφέλερ και ομοίους.
Η Ελλάδα είναι υπόδειγμα καταβαράθρωσης του Κράτους χωρίς χρήση όπλων και εξουθένωσης του Έθνους με τη συμβολή των γηγενών, χρήσιμων ηλίθιων της Αριστεράς και ψευδοπατριωτισμού της κυρίαρχης ελίτ με τις ποικίλες κομματικές αμφιέσεις. Και οι δυο επικαλούνται το «ευρωπαϊκό όραμα», ένα φάντασμα του παρελθόντος, αν ποτέ υπήρξε έστω ως φάντασμα.
Η ελίτ, ως κυβερνώσα επί δεκαετίες παράταξη, είχε και έχει απλώς στο μυαλό της την ΕΕ, ως αγελάδα που μπορεί αενάως να τρέφει την ίδια και τη χώρα ως παράσιτο, άξιο προστασίας λόγω του μακρινού, πλην ένδοξου παρελθόντος. Τώρα γνωρίζει, ότι αυτά τέλειωσαν, αλλά δεν μπορεί να αποκοπεί από την ευρωπαϊκή φαντασίωση, γιατί είναι δεμένη χειροπόδαρα με πλήθος εξαρτήσεων και σκανδάλων. Το έσχατο όπλο της, προς πώληση, ήταν η γεωπολιτική αξία της χώρας. Λησμονώντας, ότι η αξία κάθε πράγματος εξαρτάται από το αν η ιδιοκτησία είναι αναμφισβήτητη και ο κάτοχος/ιδιοκτήτης είναι αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το τομάρι του έναντι οιουδήποτε την αμφισβητεί.
Η Αριστερά, ως νεόκοπος της Εξουσίας με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε ποτέ την αίσθηση, ότι είναι συνιδιοκτήτης του Κράτους, μάλλον ως αντίπαλο το αισθάνονταν, όχι αδικαιολόγητα. Η άγνοια της τέχνης της διακυβέρνησης, η ανικανότητα και η εμμονή σε ιδεοληψίες φιλοτεχνούν, ως επιπρόσθετα στοιχεία, την εικόνα ενός «αλαλούμ», που αγγίζει άλλοτε το γελοίο πχ η περίπτωση Μπαλτά/ Φάμπρ, και άλλοτε το επικίνδυνο όπως οι «κατασκηνώσεις» προσφύγων στον Πειραιά και στην Ειδομένη όπου πράκτορες, νταβατζήδες και αχρείοι οργιάζουν, ελλείψει πρόβλεψης και σχεδίου αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών. Έναντι του Έθνους η Αριστερά συνολικά, ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτικές ομάδες ποικίλλων αποχρώσεων, υποτίθεται αριστεριστές, ταυτίζεται στην πράξη με την Παγκοσμιοποίηση, όπως την υπαγορεύουν οι ΗΠΑ, ανίκανη να διακρίνει, ότι άλλο να διασχίζουν τα σύνορα στίφη τουριστών και άλλο να κατακλύζεται η χώρα από ορδές προσφύγων ή/και μεταναστών με (ή και χωρίς) υποκίνηση προκαλώντας ζητήματα πληθυσμιακής/κοινωνικής συνοχής, ασφάλειας κλπ. Δίχως καν να ενδιαφέρεται, για το ότι, χωρίς εξαίρεση, όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ακόμα και η Γερμανία) θέλουν να αποτρέψουν το κύμα εισόδου, λες και οι μόνοι φιλάνθρωποι επί της (ευρωπαϊκής) γης είναι οι Έλληνες.
Έχει πλέον ελάχιστη αξία, εκλογική ή άλλη, το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δίνει ποικίλες μάχες, πχ για τη μείωση του χρέους, εφόσον τις χάνει σωρηδόν. Εφόσον, δηλαδή, δεν μπορεί να αξιολογήσει, αν που και πότε μπορεί να χαράξει μια κόκκινη γραμμή και να την τηρήσει ανυποχώρητα. Η αποκάλυψη ότι το ΔΝΤ ετοιμάζει κλίμα χρεωκοπίας, ώστε να υποκύψουμε και πάλι στις πιέσεις για νέα επώδυνα μέτρα, πέραν των ήδη συμφωνηθέντων, θα είχε αξία, αν, εκθέτοντας τους «συνωμότες», ματαίωνε το σχέδιό τους. Παρά τα πικρά παθήματα η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει, ότι οι Δανειστές δεν θα διχαστούν, επειδή όλοι ένα θέλουν: να παγιώσουν το καθεστώς καταστροφής και πλήρους υποταγής. Και να αποκλείσουν κάθε οδό διαφυγής. Η αποκάλυψη της δολιότητας του ΔΝΤ θα είχε κάποιο αποτέλεσμα, αν η κυβέρνηση είχε εναλλακτική λύση. Αλλά δεν έχει.
Η ωμή αλήθεια είναι, ότι δεν βρισκόμαστε σε κρίση και κάποτε θα βγούμε.
Η ωμή αλήθεια είναι, ότι βρισκόμαστε σε νέα κατάσταση, αλλάξαμε επίπεδο ζωής. Όταν γίνει συνείδηση, ότι έχουμε βυθιστεί σε λιμνάζοντα ύδατα τότε, ίσως, αρχίσουμε να σκεπτόμαστε σοβαρά, τι να κάνουμε για να βγούμε από το βάλτο.
