Tου Mπαμπη Παπαδημητριου
Τι φούσκωσε (και φουσκώνει) τα πανιά του Αλέξη Τσίπρα; Οι ιδέες του; Η πολιτική του πλατφόρμα; Η σοσιαλιστική του πρόταση; Ισως! Σε κάποιο βαθμό. Οσο και η «γοητεία»...
που ασκεί στη γενιά του. Στους πολλούς όμως; Που αύριο, ακόμη και αν ο Σαμαράς έχει εκβιάσει την ψήφο όσων αντιλαμβάνονται πως δεν είναι ώρα για περιπέτειες, θα πουν «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»;
Ο κ. Τσίπρας παραμένει νέος πολιτικός. Εχει καιρό να δει τις φιλοδοξίες του να πραγματοποιούνται. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το «αστικό» κράτος έχει διαλυθεί. Ξέρει πως η οικονομία είναι έτοιμη να εκραγεί και καταλαβαίνει ότι θα είναι αδύνατον να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται.
Πόσος καιρός θα χρειαστεί μέχρι να επιστραφεί, έστω σε δόσεις, το «χαράτσι»; Πόσο επικίνδυνο είναι να κλείσουν πολλές επιχειρήσεις, αν αυξηθούν οι αμοιβές και απαγορευθούν οι απολύσεις; Γιατί να δεχτούν όσοι δεν χρωστούν και δεν έχουν δάνειο τα «κουρέματα» που υπόσχονται σε όσους έχουν δανειστεί τα χρήματα των προηγουμένων οι πανεπιστημιακοί του Σύριζα;
Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά καλά πράγματα σε όσα λένε οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θα ήμουν έτοιμος να συνυπογράψω την ανθρώπινη προσέγγισή τους στα ζητήματα κοινωνικής συνοχής, για παράδειγμα. Ειδικά απέναντι στην αποκρουστικότητα των αρνητών των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εισχώρησαν στο ημικύκλιο!
Δυστυχώς, όμως, το πολιτικό cloud του Αλέξη είναι προδήλως χαοτικό ως πολιτική και διοικητική πρακτική. Κυρίως επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τους ακραίους νεοσταλινικούς που φιλοξενεί, με αποτέλεσμα να απειλεί εξίσου (δηλαδή με τον ίδιο ευθύ τρόπο των «χρυσαυγιτών») την καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων των αντιπάλων του.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα με τον Σύριζα είναι η αστάθεια μετά τις εκλογές, όταν θα φανεί η αδυναμία του να μαζέψει τις θύελλες που τώρα σπέρνει. Ενας στους δύο σημερινούς ψηφοφόρους του κ. Τσίπρα και δύο στους τρεις πολίτες αν κερδίσει την επόμενη αναμέτρηση, τον επιλέγουν ως καταλληλότερο για να σταματήσει την καταστροφή του παπανδρεϊκού και παλαιοδεξιού κρατικοδίαιτου κατεστημένου.
Οι πολλές χιλιάδες υπάλληλοι του Δημοσίου, που προδόθηκαν από τους παλαιούς τους προστάτες και τώρα κρύβονται πίσω από τον κομματικό συνδικαλισμό και την άρνηση να υπηρετήσουν τον όρκο τους και το κράτος. Οι χιλιάδες δικηγόροι που αρνούνται να διαβάσουν την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του Μνημονίου και φοβούνται ότι, τελικά, η τρόικα θα επιτύχει το πλήρες άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Οι φαρμακοποιοί με φαρμακείο, που καταλαβαίνουν ότι είναι ήδη πολλοί και δεν πρέπει να υπάρξει κανένα νέο κατάστημα φαρμάκων και καλλυντικών. Τα ίδια και όλα τα άλλα προστατευμένα επαγγέλματα. Αλλά και δημοσιογράφοι, που εξεπλάγησαν επειδή ο ουρανός πλέον δεν «βρέχει μάννα», αλλά τους κεραυνούς που οι ίδιοι έκρυβαν στον ασκό του λαϊκισμού και τώρα σπεύδουν να κάνουν ευγενικά σερβίς στους συμπαθέστατους εκπροσώπους της Αριστεράς.
Είναι αδύνατον για τους συνοδοιπόρους του αντιευρωπαϊκού και αντιμνημονιακού μετώπου να ικανοποιήσουν την απαίτηση όλων αυτών που τους υποστήριξαν και θα τους υποστηρίξουν. Η διατήρηση των προνομίων που είχε δημιουργήσει και μοιράσει ο παλαιός πολιτικός κόσμος μάς κόστισε (και ακόμη κοστίζει) πανάκριβα. Λεφτά δεν υπάρχουν πια. Τα πήραν οι προηγούμενοι. Λυπάμαι κ. Τσίπρα, είναι ήδη πολύ αργά!
