Του Απόστολου Παπαφωτίου
Αντιπεριφερειάρχη Πελοποννήσου
Η επιβολή του Ειδικού Τέλους Ακινήτων βάσει του Ν. 4021/2011 μέσω των λογαριασμών της Δ.Ε.Η, ήλθε σε μια χρονική...
στιγμή ιδιαίτερα κρίσιμη για τη χώρα μας.
Η όλη διαδικασία υπήρξε πρόχειρη, καθόλου μελετημένη και επιβλήθηκε άνωθεν και πολύ ξαφνικά.
Προσβάλλει βάναυσα την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
Είναι εκτός Ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου και δεν είναι συμβατή με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία βρίσκεται σε ισχύ, στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας (1/12/2009).
Κατ’ αυτήν ο πολίτης, ο οποίος πληρώνει το ρεύμα, έχει δικαίωμα στην ηλεκτροδότηση και δεν εξαρτάται από τις φορολογικές υποχρεώσεις του πολίτη.
Η πράξη αυτή είναι εκδήλωση κυβερνητικού πανικού και άγχους στη προσπάθεια εξεύρεσης εσόδων για την ταχύτερη κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Ακόμα είναι έκφραση της σχέσης Ελληνικού Κράτους και πολίτη.
Σχέση η οποία δεν είναι ισότιμη και ισοβαρής αλλά ανισόβαρη και άνιση.
Κατά κανόνα το κράτος απουσιάζει όταν και όπου το χρειάζεσαι και όταν το έχεις δεν είναι για καλό σου.
Από τη μία μεριά, ο πολίτης είναι πάντοτε αδύναμος και ανίσχυρος απέναντι στη κρατική εξουσία.
Από την άλλη ένα κράτος, τεράστιο, πλαδαρό, δαπανηρό και αντιπαραγωγικό (πέραν από τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών δημοσίων υπαλλήλων).
Ένα κράτος αδύναμο να εισπράξει τους φόρους. Ανεπαρκές να προλάβει καταστάσεις και να λύσει προβλήματα. Ένα κράτος, του οποίου και το πολιτικό προσωπικό είναι αντίστοιχο, δεν μπορεί να προβλέψει, να αποτελέσει πρότυπο για τους πολίτες.
Ένα κράτος που δεν μπορεί να κάνει διαχείριση των πόρων και συνεχώς δημιουργεί ελλείμματα, αφαιρεί κάθε ικμάδα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ένα κράτος του οποίου οι πολιτικές και οι πολιτικοί είναι κατά κανόνα κατώτεροι των περιστάσεων.
Έπονται των εξελίξεων και συνεχώς απομακρύνονται από τους Στόχους.
Συγχρόνως δεν δύναται να αξιοποιήσει τη τεράστια περιουσία που έχει και να ελαφρύνει τους δυσβάστακτους φόρους στους πολίτες του.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την ανικανότητα επιβάλλει άδικα και ισοπεδωτικά μέτρα με πρόχειρη σκέψη και περιεχόμενο «τσαπατσουλιάς». Και μεταξύ αυτών το ειδικό τέλος των ακινήτων το λεγόμενο Χαράτσι.
Και είναι ουσιαστικά ένας καινούριος φόρος στους πολλούς υπάρχοντες πάνω στην ιδιοκτησία. Και έτσι καταστρατηγείται η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που προστατεύει την ιδιοκτησία.
Είναι δε η ιδιοκτησία, στη χώρα μας, το εύκολο θύμα.
Το νοικοκυριό και ο νοικοκύρης κατέληξαν να είναι αμαρτία και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν.
Το κάθε νοικοκυριό, αποτέλεσμα κυρίως δημιουργικής εργασίας των πολιτών και επένδυσης στη χώρα έχει πολλές φορές πληρώσει υπέρογκα ποσά, μέχρις ότου ολοκληρωθεί, και πληρώνει σταθερά από της ολοκλήρωσης του.
Έτσι στη πράξη αναιρούνται όλες οι μεγαλοστομίες των κυβερνώντων για επένδυση και ελάφρυνση φόρων.
Είναι ακόμα άδικο γιατί οι ευπαθείς και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που αδυνατούν να πληρώσουν το τέλος, πρέπει να προστατεύονται και όχι να εξοντώνονται.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί πρακτική διέξοδος στη διάσταση και στο χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών.
