Από τα παραθυράκια του νόμου καταφέρνουν να διαφεύγουν πολλοί φοροφυγάδες. Ετσι, αν και τις τελευταίες μέρες συλλαμβάνονται επιχειρηματίες είτε για προσωπικά χρέη είτε για οφειλές εταιρειών τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...
όλοι μένουν τελικά ελεύθεροι.
«Η πολυνομία που υπάρχει στη χώρα μας αποτελεί το μεγαλύτερο παράθυρο και στις υποθέσεις φοροδιαφυγής», σχολιάζει εισαγγελικός λειτουργός, στοιχηματίζοντας ότι ακόμα και με την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση που η φοροδιαφυγή (χρέη στο Δημόσιο, μη απόδοση ΦΠΑ κ.ά.) έγινε αυτόφωρο αδίκημα, οι συλλήψεις δεν θα φέρουν και αύξηση εσόδων στο δημόσιο ταμείο.
Αντίθετα, όπως λένε εισαγγελικές πηγές, εκείνο που λειτουργεί αποτρεπτικά είναι ο φόβος των συλλήψεων, της παραπομπής στο Αυτόφωρο ή στον ανακριτή και εν τέλει ο κίνδυνος δημοσιοποίησης ονομάτων των φοροφυγάδων, που οδηγούν πολλούς να μπουν σε διαδικασία ρύθμισης των οφειλών τους.
Ο νέος νόμος διαχωρίζει τους δράστες της φοροδιαφυγής σε δύο κατηγορίες: Σε όσους οφείλουν ΦΠΑ άνω των 75.000 ευρώ και σε όσους αποδεδειγμένα χρωστούν στο Δημόσιο ποσά μεγαλύτερα από 150.000 ευρώ.
Και στις δύο περιπτώσεις, όπως έχει γνωμοδοτήσει και ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Νίκος Παντελής, εφαρμόζεται η αυτόφωρη διαδικασία, παρά το γεγονός ότι πολλοί νομικοί και όχι μόνο έχουν διατυπώσει ενστάσεις για τη συνταγματικότητα και τη νομιμότητα του μέτρου αυτού. «Το θέμα - εξάλλου λένε νομικοί - δεν είναι να γεμίζουν οι φυλακές, αλλά τα ταμεία».
Ωστόσο, οι συλλήψεις των κατηγορουμένων, όπως έχει αποδειχθεί και στην πράξη τις τελευταίες μέρες, δεν σημαίνει ότι είναι διατεθειμένοι να βάλουν και το χέρι βαθιά στην τσέπη. Το αντίθετο μάλιστα.
Στις περιπτώσεις που πρόκειται για χρέη προς το Δημόσιο ανεξαρτήτως ποσού, το αδίκημα τιμωρείται σε βαθμό πλημμελήματος. Το προβλεπόμενο όριο ποινής είναι από 3 έως 5 χρόνια φυλάκιση, ενώ κατά κανόνα η έφεση έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι ο δράστης υποχρεωτικά αφήνεται ελεύθερος εν αναμονή της κρίσης του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, το οποίο με βάση τους βραδείς ρυθμούς απονομής της δικαιοσύνης δεν προβλέπεται να γίνει άμεσα.
Μέχρι τότε, οι δικαστές δεν έχουν δικαίωμα να επιβάλουν οποιονδήποτε περιοριστικό όρο στον κατηγορούμενο ούτε βέβαια να τον υποχρεώσουν να πληρώσει μέρος της οφειλής του, πολύ περισσότερο δε να εξοφλήσει τα χρέη του.
Οι δράστες που έχουν συλληφθεί με βάση τον νέο νόμο για τη φοροδιαφυγή καταφέρνουν να ξεγλιστρούν επικαλούμενοι διατάξεις άλλων νόμων, που αποδεικνύονται σωτήριες γι' αυτούς την κρίσιμη χρονική περίοδο.
Ενα από τα αποκαλούμενα παράθυρα του νόμου είναι η υπαγωγή επιχείρησης στο πρόγραμμα εξυγίανσης του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα. Οσο διαρκεί αυτή η καθ' όλα νόμιμη συνδιαλλαγή, η εταιρεία και ο νόμιμος εκπρόσωπός της απαγορεύεται να προβούν σε επιλεκτική ικανοποίηση πιστωτών, ακόμα και αν πρόκειται για το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο.
Αποτέλεσμα; Ο δράστης παραμένει ελεύθερος, συνήθως με την επιβολή του όρου της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, ώστε να διασφαλιστεί η παρουσία του στα επόμενα δικαστικά στάδια. Περιμένει μάλιστα ότι με την υπαγωγή στο άρθρο 99 θα καταφέρει κούρεμα και στις οφειλές του προς το Δημόσιο.
Αλλες φορές πάλι οι κατηγορούμενοι προβάλλουν ως επιχείρημα αναβολής της δίκης προγενέστερες προσφυγές που έχουν καταθέσει στα διοικητικά δικαστήρια αμφισβητώντας το σύνολο του χρέους που καλούνται να πληρώσουν.
Η ΑΠΑΛΛΑΓΗ. Η μόνη πάντως, ασφαλής διέξοδος παραμένει η έστω και ετεροχρονισμένη συνέπεια των φοροφυγάδων. «Η πράξη - σύμφωνα και με τον νέο νόμο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής - μπορεί να κριθεί ατιμώρητη εάν το ποσό που οφείλεται εξοφληθεί μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε οποιονδήποτε βαθμό».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το πρόβλημα αναγνωρίζεται και στην εισηγητική έκθεση του νόμου για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. «Το δίκαιο αποτελεί αναντίρρητα ένα ουσιαστικό εργαλείο, η αποτελεσματικότητά του όμως κρίνεται σήμερα ανεπαρκής, κυρίως λόγω της έλλειψης των αναγκαίων εργαλείων για την αντιμετώπιση του προβλήματος και την επιτυχή εφαρμογή όσων η σχετική νομοθεσία προβλέπει».
ta nea
