Είναι ένα ετερόκλητο πλήθος, με διαφορετικά αιτήματα και διαφορετική νοοτροπία. Ομως οι "αγανακτισμένοι" της Γουόλ Στριτ, που επί δύο εβδομάδες διαμαρτύρονται στην πλατεία κοντά στην οικονομική "καρδιά" της Νέας Υόρκης, στην ουσία έχουν μια...
κοινή απαίτηση: μια λειτουργική δημοκρατία.
Η πρώτη πηγή έμπνευσης για τους πρωτεργάτες του κινήματος "Κατάληψη στη Γουόλ Στριτ", τους Καναδούς Adbusters, οι οποίοι εκδίδουν online περιοδικό, ήταν η Αραβική Ανοιξη και η εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ.
Ο δυναμισμός των εξεγερθέντων εναντίον ενός αυταρχικού καθεστώτος, που απομυζούσε και υποδούλωνε τους πολίτες, τους γοήτευσε, και πολύ γρήγορα, χρησιμοποιώντας το Twitter και ένα μείγμα παραδοσιακών μορφών διαμαρτυρίας και ψηφιακών κοινωνικών μέσων, κατάφεραν να προσελκύσουν περισσότερα άτομα που ήθελαν να δράσουν εναντίον της διαφθοράς, που αντιπροσωπεύει στα μάτια τους η Γουόλ Στριτ.
Τα χαρακτηριστικά του κινήματος, όμως, προσομοιάζουν περισσότερο με τα αντίστοιχα σε Ελλάδα και Ισπανία, με τα οποία οι Αμερικανοί "αγανακτισμένοι" δηλώνουν αλληλέγγυοι. Καθημερινά πραγματοποιούνται δύο συνελεύσεις στην πλατεία, όπου συζητιούνται οι επόμενοι στόχοι και ο τρόπος δράσης του κινήματος, διοργανώνονται σεμινάρια επικοινωνίας με δημοσιογράφους και συγκροτούνται επιτροπές που διαχειρίζονται τη διανομή τροφίμων και ρούχων που δωρίζει ο κόσμος.
Τις πρώτες ημέρες η κάλυψη από τα ΜΜΕ ήταν σποραδική και μόνο όταν η αστυνομία προχώρησε σε καταστολή των διαμαρτυρόμενων και σε συλλήψεις, άρχισαν οι συγκεντρώσεις να εμφανίζονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Για τους αγανακτισμένους αυτός δεν ήταν ο στόχος, όπως σημειώνουν στην ιστοσελίδα τους "occupy wall Street".
"Σε προσωπικό επίπεδο οι αστυνομικοί είναι μαζί μας. Πρόκειται μόνο για μια κατάχρηση εξουσίας, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα υψηλά κλιμάκια. Δεν μας ενδιαφέρει να περάσει η βίαιη καταστολή. Δεν θέλουμε να χαθεί το μήνυμά μας" αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Η "διακήρυξη", την οποία έγραψαν οι "αγανακτισμένοι" της Νέας Υόρκης προς όλους τους πολίτες του κόσμου, μεταφέρει μέρος αυτού το μηνύματος:
"Ως ένας λαός, ενωμένοι υποστηρίζουμε, ότι το σύστημα πρέπει να προστατεύει τα δικαιώματά μας. Ερχόμαστε και σας καλούμε να ξεσηκωθούμε, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις, οι οποίες βάζουν το κέρδος τους πάνω από τους ανθρώπους, το συμφέρον τους πάνω από τη δικαιοσύνη και την καταπίεση πάνω από την ισότητα, διοικούν τις κυβερνήσεις μας".
Στο πλευρό των "αγανακτισμένων" της Γουόλ Στριτ βρέθηκαν από την αρχή σχεδόν ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ και η ηθοποιός Σούζαν Σάραντον, γνωστοί για την ακτιβιστική τους δράση, ενώ μήνυμα αλληλεγγύης έστειλε ο Νόαμ Τσόμσκι, λέγοντας, ότι συμμερίζεται την οργή εναντίον όσων, όχι μόνο "είναι πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν, αλλά κυρίως είναι πολύ μεγάλοι για να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους".
Η επικοινωνία και η ανταλλαγή απόψεων δεν γίνονται μόνο "επιτόπου" ή μέσω Twitter, αλλά και μέσα στα chat rooms που έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι' αυτόν τον σκοπό.
Με μια ματιά διαπιστώνει κανείς ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν τους Αμερικανούς "αγανακτισμένους" είναι ένα μωσαϊκό από ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι άνθρωποι μποέμ, που δηλώνουν ότι δεν έχουν κάτι να χάσουν, άλλοι που υποβάλλουν αγωνιώδη ερωτήματα για την επιβίωσή τους, αφού δεν έχουν καν τα προς το ζην και περιμένουν την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Ορισμένοι έχουν φιλοσοφικές ανησυχίες και ανησυχούν για το εάν είναι αποτελεσματική η έλλειψη μιας κεντρικής οργάνωσης του κινήματος. Κάποιοι προσπαθούν να δώσουν ένα ιδεολογικό υπόβαθρο στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά, γεγονός στο οποίο αντιτίθεται η μεγάλη πλειοψηφία.
Είναι φανερό, ότι στα φόρα δεν χωρούν χρώματα και πολιτικές παρατάξεις, ενώ είναι έκδηλη η απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα της χώρας, όχι μόνο από τον καπιταλισμό.
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
